Vier weken geleden liep ik mijn eerste indoorwedstrijd en nu is mijn indoorseizoen alweer voorbij. Mijn indoorseizoen is altijd wel kort (of niet bestaand), omdat ik er nooit echt de focus op leg. Maar, ik vind het altijd wel erg leuk en het geeft een goede indicatie van mijn niveau op het moment. Vorig jaar realiseerde ik me dat ik dit jaar wel eens onder de 8 minuten kon gaan duiken op de 3000m. Dus ik had meteen een mooi doel voor ogen!
Door Noah Schutte
De eerste wedstrijd die ik mocht lopen was een mijl (1609m), 2 dagen na terugkomst in Portland (begin januari). Ik had de mijl vorig jaar twee keer gelopen en beide keren was er niemand die echt tempo wilde maken. Dit keer had ik daarom besloten het heft in eigen handen te nemen, wat normaal niet echt mijn manier van racen is. Dit resulteerde in een PR van 2 seconden en ook een 2e plaats in mijn serie. Omgerekend naar een 1500m was de tijd ongeveer 2 seconden langzamer dan mijn outdoor PR en daar was ik zeker wel tevreden mee voor het moment.
Twee weken later was het tijd voor een 3000m. Ook al had ik al een mijl gelopen, was het toch moeilijk in te schatten wat ik zou kunnen. Als iemand aan mijn vroeg wat ik van plan was om te lopen, deelde ik een leuke (maar ook gevaarlijke) statistiek. Ik had namelijk nog nooit een niet-PR gelopen indoor. Alle 8 indoorwedstrijden die ik had gelopen waren PR’s (5x 3000m, 3x mijl). En aangezien ik mijn PR vorig jaar had aangescherpt naar 8:05, moest ik daar maar onder duiken! Net zoals twee weken eerder gingen we naar Seattle waar me een mooie serie te wachten stond. Bij deze wedstrijd was er vorig jaar 7:45 gelopen door de winnaar, niet verkeerd! Mijn plan was om op tempo 8:00 weg te gaan, ergens achter in de groep. Het tempo lag in het begin iets langzamer, maar door een snellere tweede helft liep ik toch een mooi PR! En met 8:00.90 ook nog bijna onder de 8 minuten! Ik was toch wel een beetje positief verrast en kon al niet wachten om twee weken later die 8 minuten grens te doorbreken.
Twee weken later hadden we namelijk een trip naar Iowa op de planning staan. Normaal lopen we alle indoorwedstrijden in Seattle, maar we waren uitgenodigd om met een klein groepje naar Iowa te komen. Dat kwam wel goed uit, want jaarlijks is de beste collegiale 3000m daar te vinden! Ook leuk om een keer ergens anders heen te gaan, ook al was het in het ijskoude en kale Iowa. Wat opvallend was, was dat de serie-indeling pas de dag van tevoren bekend werd gemaakt. Ik had verwacht in de snelste serie te zitten, maar helaas kreeg ik te horen dat ik in de tweede serie zat. In eerste instantie baalde ik erg, want nu had ik net zo goed naar Seattle kunnen gaan! Niets aan te doen helaas, dan maar proberen de 2e serie te winnen.
Gelukkig hadden we een haas, die op het goede tempo weg zou gaan. Ik startte zelf redelijk achterin en probeerde vooral zoveel mogelijk energie te bewaren voor het latere deel van de race. De haas ging iets langzamer dan gepland, waarschijnlijk omdat de groep (op één loper na) niet goed aansloot. Achteraf gezien had ik misschien beter wat meer voorin kunnen zitten om druk op de haas uit te oefenen, maar achteraf is het altijd makkelijk praten. Ik versnelde wel precies op het goede moment, namelijk het moment dat de haas uitstapte en een jongen vanuit mijn groep naar de koploper versnelde. We haalden hem bij en ik zat in een mooie tweede positie. Ik kon goed aan blijven haken, maar helaas niet echt een goede eindsprint eruit krijgen. Hierdoor finishte ik als derde in een tijd van 8:04.05. Helaas, geen winst en niet onder de 8. “It cannot always be a party”, is wat Simon en ik aan onze teamgenoten leerden. En dat vonden ze wel een mooi gezegden!
Dit betekent ook dat mijn indoor PR-streak geëindigd is bij 9. Misschien maar goed ook, dan hoef ik me daar volgend jaar geen zorgen meer over te maken. Mijn indoorseizoen 2018 is namelijk alweer voorbij. Over 7 weken staat met de Stanford Invitational de eerste outdoorwedstrijd op het programma, dus het is tijd voor een mooi trainingsblok. De eerste duurloop zit er ook alweer op. En niet zomaar één, in de sneeuw en met een temperatuur van -14ºC! Gelukkig was dat maar eenmalig, want terug in Portland hebben we net even een week met mooi weer!
Groetjes,
Noah