Hoe de Porto marathon een loopavontuur werd
Het is zaterdag 3 november en ik check nogmaals mijn Weeronline app. De boodschap is onveranderd, het gaat morgen, de dag van de marathon, de hele dag regenen bij 10 tot 12 graden. De Portomarathon zal mijn 10e marathon worden en dus de 2e die in de regen gelopen gaat worden. Het doel blijft onveranderd: 3u 15 min, 4 minuten sneller dan vorig jaar in München wat een nieuw PR zal betekenen.
Door Pierre Tromp
De regen is iets om goed rekening mee te houden bijvoorbeeld door niet te vroeg voor de start aanwezig te zijn en al nat te moeten starten. We lopen naar de marathonexpo die in een mooie oude tramremise aan de oevers van de rivier de Douro ligt. Daar kan ik mijn startnummer ophalen en vraag ik naar de beste manier om naar de start te gaan. Dit blijkt met de metro te zijn en daarna een stukje lopen. Al met al ongeveer 40 minuten onderweg bij elkaar.
Na een lekkere bord pasta ’s avonds val ik op tijd in slaap want morgen is the big day. Om 7 uur aan het ontbijt om tegen 8 uur te vertrekken richting de start. Zittend in de metro zien we dat dit veel langer gaat duren dan de opgegeven 30 minuten maar wat kan je eraan doen? We wachten geduldig af maar mijn hartslag loopt al aardig op. Als dan eindelijk onze stop komt, snelwandelen we naar de start. Het is inmiddels bijna 9 uur en het startterrein blijkt best groot te zijn. Ik geef snel mijn spullen af bij het afgiftepunt en loop de 500 meter naar de start op een vlot warming up tempo.
Daar aangekomen zie ik dat de start inmiddels heeft plaatsgevonden dus achter aansluiten maar. Na de marathonlopers sluiten de 15 km lopers direct aan en die groep moet ik dus ook door zien te komen. Kortom mijn inhaalrace is begonnen!
Na een lekkere bord pasta ’s avonds val ik op tijd in slaap want morgen is the big day.
Gedurende de eerste 10 km probeer ik zoveel mogelijk mensen in te halen slalommend via stoepen op en af om mijn eigen tempo te vinden. De Portomarathon heeft pacers op verschillende tempo’s ingezet die hier veel volgers hebben. Het lukt me om vrij gemakkelijk de groepen van 4:30, 4:15, 4:00 en 3:45 in te halen. Nu is de 3:30 groep aan de beurt die veel fans heeft. De straat wordt smaller en ik zie rechts een drankpost verschijnen maar ik loop links. Belangrijk om deze niet te missen dus besluit ik om schuin de groep te doorkruisen. Helaas beland ik hierbij op of een voet of een putdeksel waarbij mijn enkel omzwikt. Een felle pijn trekt door mijn lijf en ik probeer rustig te blijven en te voelen hoe de voet zich houdt. Gelukkig zakt de pijn en besluit ik snel deze groep achter me te laten. Dit geeft veel meer ruimte om te bewegen en rust in mijn hoofd. Na 14 km is de pijn helemaal verdwenen en lopen we over de boulevard met de ruige zee aan onze rechterkant.
We draaien naar links mee langs de rivier de Douro die we van beide zijden gaan ontdekken. Na zo’n 18 km voel ik iets langs mijn been glijden. Was het een herfstblad of iets anders, ik zie niets meer tegen mijn been zitten en loop lekker verder.
Op het halve marathonpunt kom ik door in 1:37:20 en lig daarmee perfect op koers voor mijn doel. Na 24 km komt er een keerpunt en lopen we dezelfde weg weer terug over beide kades langs de rivier. Ergens rond km 28 zie ik een Belg met zijn startnummer bijna los. Ik check snel mijn eigen startnummer en schrik dat die helemaal niet meer om mijn heup zit.
Slechts 2 kleine witte driehoekjes papier zitten nog aan de 2 speldjes vast. Ik loop vertwijfeld door en bedenk me dan dat het ‘iets wat ik langs mijn been voelde glijden’ heel goed mijn startnummer kan zijn geweest. Op dat punt komen we weer op de terugweg, misschien dat ik ‘m nog zie liggen langs de weg.
Ondertussen blijf ik gestaag op het tempo van 4:35 per km doorlopen al speurend over het parcours naar mijn startnummer. Gelukkig heb ik mijn Garmin horloge die via Strava de route en tijd kan bevestigen waardoor ik toch bewijs heb dat ik werkelijk de marathon heb gelopen, op het juiste parcours en het juiste moment. Dit alles vormt een mooie afleiding voor de pijn die langzamerhand in mijn benen is geslopen. Ik ben de 38 km al gepasseerd en vanaf nu wordt het een echte strijd tegen de wind en het wat oplopende parcours. Snel rekening ik uit dat ik op dit tempo nog een beetje speling heb om de 3u 15 min te gaan halen.
De laatste kilometer om het park heen en naar de finish lijken eeuwig te duren en ja daar is de finish en stopt mijn tijd op 3:15:27!! Een dik PR van maar liefst 4 minuten wat ben ik daar blij mee!
Wat zou ik gelopen hebben onder betere weersomstandigheden en op tijd in het startvak?
Direct na de finish word ik het finishvak uitgezet; tja geen startnummer ondanks mijn protest en wijzend op de 2 witte stukjes papier. Geen water en bananen dat maakt me niet uit maar geen medaille vind ik toch wel een zure iets. Na mijn verhaal uitgelegd te hebben bij de infostand, ontvang ik alsnog een medaille. Inmiddels is het erg koud geworden en duurt het erg lang voordat we bij het uitgiftepost de tas met kleding terug krijgen. Snel omkleden en naar de warme metro op weg naar de warme hotelkamer met een nog warmere douche.
Wat was deze 10e marathon een avontuur. Maar gelukkig wel eentje met een goed einde. Een paar dagen later zie ik dat er iemand anders mijn startnummer heeft opgeraapt en ermee gefinisht is in 2u 57 min. Best apart om iemand anders op jouw finishfoto’s te zien staan. Ik mail de organisatie met mijn verhaal, foto’s en bewijs van Garmin en Strava. Ze tonen begrip en nemen mijn tijd op in de uitslag.
Voor 2019 heb ik mijn volgende uitdaging al gevonden: De Lochness Marathon in Inverness, Schotland op 6 oktober.
Foto’s: Pierre Tromp