31-mei-2017 – Afgelopen vrijdag heb ik mij gekwalificeerd voor de NCAA kampioenschappen, ook wel nationals genoemd. Aangezien dat het hoofddoel was voor mijn Amerikaanse seizoen, was ik daar zeker blij mee! Maar wat houdt dat nou in, plaatsing voor nationals? Als ik nooit naar de VS was gegaan had ik ook geen idee gehad, dus ik zal het jullie uitleggen. Daarnaast volgt er een korte update over mijn baanseizoen tot nu toe en een wedstrijdverslag van de race.
Het plan voor dit seizoen was om de 10.000m te lopen in Stanford en daarna ervaring op te doen in de (3000m) steeplechase. Het Amerikaanse seizoen staat namelijk in het teken van nationals, het hoofdtoernooi aan het einde van het seizoen. Om daar te komen moet je je eerst plaatsen voor regionals en het doel was om dat te doen op de steeplechase. De VS is opgedeeld in twee regio’s, oost en west, en in elke regio mogen de snelste 48 lopers per onderdeel naar regionals (gebaseerd op de seizoensranglijst). Uiteindelijk wordt er in elke regio gestreden voor 12 tickets naar nationals.
Twee weken na de 10.000m liep ik dus een steeplechase in Los Angeles, met als doel een tijd snel genoeg om me voor regionals te plaatsen (komt vaak neer op een tijd onder de 9:00). Ondanks een race waar ik niet echt tevreden over ben, liep ik met 8:55 (PR) snel genoeg om regionals binnen te komen. Genoeg tijd dus om me rustig op deze wedstrijd voor te bereiden! Om wat wedstrijdritme op te doen liep ik in de weken erna nog twee wedstrijden. Dit resulteerde in een leuk 1500m PR van 3:48 en een wake-up call door een wat teleurstellende steeplechase (8:58). Daarnaast was het ook wel lekker dat school langzamerhand tot een einde liep en ik daardoor meer tijd had om me op het lopen te focussen en gezellige dingen te doen met het team! Uiteindelijk hadden we met de universiteit 8 jongens en 6 meiden die zich geplaatst hadden voor regionals en konden we zo met een leuke groep naar Austin, Texas afreizen!
Regionals is een erg gaaf evenement met hoog niveau. In het geval van de steeplechase werden er 3 series van 16 gelopen. In elke serie plaatst de top 3 zich direct voor nationals en daarnaast worden er nog 3 atleten op basis van tijd toegevoegd. Er waren zeker een aantal sterke lopers in mijn serie (PR’s van 8:32, 8:33, 8:40) en ik was met mijn PR als 10e geplaatst, maar toch had ik er wel een goed gevoel over. Ik had twee weken van tevoren een wedstrijdsimulatie gedaan (2200m steeple) en die gaf me veel vertrouwen voor een goed laatste stuk, wat niet mag ontbreken in zo’n kwalificatie wedstrijd. Daarnaast moet je ook wel vertrouwen hebben in je kunnen, anders haal je het zeker niet! Texas is altijd warm en het was een luchtvochtig weekend in Austin. Gelukkig was ik het laatste onderdeel van de dag, maar met 29°C was het om 9 uur ’s avonds toch nog erg warm. Dat maakt dat je zo veel mogelijk probeert te koelen tijdens je warming-up. Leuke paradox! In de praktijk betekent dit dat je je spieren voorbereidt op hun taak door warm te lopen, maar ondertussen je kerntemperatuur zo laag mogelijk probeert te houden (met een koelvest of natte handdoek bijvoorbeeld). Gelukkig is de steeplechase maar 3000m, want 5 teamgenoten van me deden de 10.000m en dat is een stuk heftiger in de hitte.
Het raceplan was om vanuit achterin op te bouwen, maar niet té ver achterin. In de eerste serie zag ik heel goed hoe de groep in het begin bijeen bleef, maar op een gegeven moment mensen langzaam af begonnen te vallen. Ik zorgde er dus voor dat ik de hele race als laatste in de kopgroep liep en dat pakte erg goed uit! Met ingang van de laatste ronde versnelde we en had ik nog maar 3 atleten voor me. Ik voelde me erg goed, maar wachtte nog even vanwege de tegenwind op het rechte stuk met driekwart van de ronde te gaan. Maar toen de koploper een klein gaatje begon te krijgen besloot ik maar te gaan. Dus op naar de 2e positie en zo hard mogelijk over die balken heen! Grappig was dat de commentator zich opeens realiseerde dat ik misschien ook wel eens top 3 kon eindigen en ik m’n naam voor het eerst over de speaker hoorde. Het was al snel duidelijk dat beiden jongens niet achter me aan konden (en ik net niet bij de koploper kon komen) en dat zorgde voor een super gevoel. Plaatsing was natuurlijk het doel, maar als underdog is dat toch extra gaaf! Achteraf hoorde ik m’n rondetijden en ik liep m’n laatste ronde meer dan 8 seconden sneller dan het gemiddelde van de rest van de race. Goed om te weten dat ik dat in me heb want dat is zeker bruikbaar in tactische races!
Ik genoot erg van deze race omdat het een echte race was, in plaats van een race tegen de klok. In Nederland geeft bijna iedereen alleen om tijden. Op zich is dat niet raar, want het is de makkelijkste manier om te vergelijken. Daarnaast is ons selectiebeleid er ook op gericht, je moet namelijk limieten lopen om je te plaatsen voor internationale toernooien. Eigenlijk vind ik dat wel jammer, omdat het racen zelf een super leuk onderdeel is van de sport. Tijden tellen niet, het gaat erom wie op de dag zelf de beste is. Dat zag je ook wel aan de resultaten bij regionals. Op basis van de plaatsingslijsten hadden we maar één atleet in de top 12, maar uiteindelijk mogen we met z’n vieren (twee jongens, twee meiden) naar Eugene! Voor een aantal atleten (waaronder Anne) was het hun laatste wedstrijd voor de universiteit dus dat bracht ook wel wat bijzonders met zich mee. Al met al dus wel een geslaagd toernooi. Nationals wordt extra bijzonder omdat het is op het beroemde Hayward Field, waar ik 3 jaar geleden mee deed aan de WJK. Erg cool om daar nu te gaan strijden met de beste student-atleten van de VS! De series zijn volgende week woensdag en de finale is twee dagen later. Met het langzaamste PR in het veld ben ik nu nog meer een underdog, dus lekker onbevangen lopen en dan zien we wel hoe het gaat!
Groetjes,
Noah
Bron: http://noahschutte.nl/op-naar-eugene/
Foto: Odile Verzantvoort