Na vier weken St. Moritz en een week Berlijn ben ik nu op weg naar Portland. Na een dagje uitpakken en inpakken in Nederland vlieg ik alweer over de oceaan! Ik kan niet wachten om weer thuis te zijn en me met het team voor te bereiden op het crossseizoen, want dat ligt al om de hoek. “Dat is snel! Heb je wel een rustperiode?” is de reactie die ik vaak krijg. Geen zorgen, rond het NK heb ik mijn rust gepakt en aangezien ik geen wedstrijden heb gedaan tot het EK voel ik me mentaal ook fris. Met deze blog wil ik jullie een idee geven van hoe ik als atleet dit EK heb beleefd. Ook al heb ik al meerdere toernooien meegedaan, was dit seniorentoernooi toch een hele nieuwe ervaring!
Het EK begon voor mij na een geslaagde trainingsstage in St. Moritz. In plaats van met de ploeg op Schiphol te verzamelen vloog ik in mijn eentje vanaf Zurich naar Berlijn. Zo alleen reizen is apart, maar het voelt ook wel professioneel. Sowieso merk je dat er een meer professionele sfeer hangt. De meeste atleten op seniorentoernooi hebben al heel wat toernooi-ervaring en daardoor doet iedereen zelfstandig zijn/haar ding. Verder is zo’n “volwaardig” EK natuurlijk gaaf omdat je je letterlijk tussen de toppers begeeft. Elke keer dat je in de eetzaal bent zie je wel weer een andere europees, wereld en/of olympisch kampioen. Ook is bijvoorbeeld het hotel afgesloten voor niet-atleten en is het persgebied in het stadion minstens 10 keer langer dan bij elk ander toernooi waar ik geweest ben. Allemaal kleine dingen maar samen maakt het toch wel dat het voelt als het echte werk.
Gelukkig maakt dat je wedstrijdvoorbereiding niet anders. De dag voor mijn wedstrijd was ik met Bram (mijn coach) naar het stadion gegaan om te kijken waar ik mijn warming up kon doen en waar call room 1 en 2 zich bevonden (de plek waar je je moet melden en je wedstrijdoutfit gecheckt wordt). Gelukkig kon ik ook nog even een kijkje nemen op de baan, want wat heeft Duitsland een mooi olympisch stadion! Ik had natuurlijk wel foto’s gezien, maar je ziet pas echt hoe indrukwekkend het is als je er echt bent. Die avond begon het EK en ik mocht al meteen de ochtend erna!
Het was erg warm in Berlijn aan het begin van de week. De dag van mijn wedstrijd zou het 35°C worden en de dag erna zelfs 37°C. Als je race dan om 11:55 begint, weet je wel hoe laat het is: goed drinken en veel koelen. Gelukkig hadden we ook koelvesten ter beschikking, dus dat maakte het wel iets makkelijker. Ik heb nooit echt moeite met lopen in de hitte, dus daar maakte ik me verder geen zorgen over. Het raceplan was om achterin het veld te starten en bij de kopgroep te blijven, om dan met een goede laatste ronde kwalificatie voor de finale af te dwingen. In de call room zagen we dat er hard werd gelopen in de eerste serie, dus ik besloot om puur voor positie (top 5) te gaan. Ook al had ik één van de langzaamste tijden staan als PR, ik had er vertrouwen in dat ik de finale kon halen. Ik heb vaker met één van de minste tijden toch de volgende ronde weten te halen en ook kijkend naar resultaten van eerdere EK’s zag ik het zeker als een realistisch doel.
Als je race dan om 11:55 begint, weet je wel hoe laat het is: goed drinken en veel koelen.
De race begon goed. Er was een Italiaan die er als een bezetene vandoor ging en de rest van de groep ging er op een stevig maar acceptabel tempo achteraan. Ik zat achterin prima op m’n plek en kon zo goed in m’n ritme komen. Balken gingen prima en ook de waterbak ging super. Ik haalde in als iemand een gat liet vallen, maar voor het grootste deel bleef de groep intact. Met drie rondes te gaan kreeg ik het zwaar. Ik was kort daarvoor nog een plekje opgeschoven, maar opeens kon ik het niet meer bijbenen. Er ontstond een gat en daarmee verkleinde mijn kans op de finale. Een ronde later realiseerde ik me dat. Waarom had ik de groep laten gaan? Omdat ik niet mee kon. Maar stel de race was nog maar één ronde geweest, had ik dan nog bij kunnen blijven? Ja, dat was wel gelukt. Dat gevoel kwam op de voorgrond toen ik de laatste ronde in ging. Ik was niet helemaal stuk. Niet zo stuk als je moet zijn als je de groep hebt laten gaan. Achteraf gezien had ik liever dat risico genomen. Ook al was ik misschien kruipend en als laatste over de finish gekomen, dan had ik in ieder geval zeker geweten dat ik alles had geprobeerd.
Uiteindelijk was het resultaat niet slecht. Ik eindigde hoger dan mijn plaatsing en was tevreden over een groot deel van mijn race. Maar als je een doel stelt en het niet haalt baal je natuurlijk altijd. Het was in ieder geval erg gaaf om in zo’n stadion te lopen en het was ook erg leuk om te horen hoeveel mensen thuis hadden gekeken! Omdat ik erg vroeg in het toernooi had gelopen, had ik daarna nog wat tijd om Berlijn te verkennen. Er waren wat vrienden en familie komen kijken dus daar kon ik mooi even mee op pad. Daarnaast kon ik de rest van het toernooi in een meer toeschouwende en aanmoedigende rol beleven. En wat werden er mooie prestaties neergezet! Dat een 17 jarige jongen de 1500m en de 5000m wint, wat zelfs een senior nog nooit gelukt is, is wel echt buitenaards. Daarnaast was Susan haar zilveren medaille op de 10.000m echt geweldig om te zien en ook petje af voor zuiderbuur Koen Naert die op dominante wijze de marathon wist te winnen. Super inspirerend!
Het was in ieder geval erg gaaf om in zo’n stadion te lopen en het was ook erg leuk om te horen hoeveel mensen thuis hadden gekeken!
Het EK was daarmee een mooie ervaring. Ik heb mijn doel niet bereikt maar toch het baanseizoen afgesloten met een goed gevoel. Aan motivatie zal het in ieder geval niet ontbreken de komende tijd. Bedankt ook voor alle support, het wordt gewaardeerd! Dit smaakt naar meer!
Groetjes,
Noah
Wil je meer over Noah lezen? Klik dan hier.