Op een gewone woensdagavond een diepte-interview met twee bijzondere mensen; Sybren Mulder (atleet tot 2010) en Machteld Mulder (atleet tot 2013). Hoe zag hun atletenbestaan eruit en hoe is het om nu bij Team 4 Mijl langs de kant te staan als coach?
De atleten
Tijdens het atletenbestaan waren beide Mulders geen trainingsbeesten. Sybren had voornamelijk last van de winterperiode. “Het gebrek aan baanwedstrijden en de lange monotone schema’s maakten voor mij de winters enorm lang”, aldus Sybren. Machteld had moeite om alleen te trainen: “Wanneer ik een duurloopje alleen moest doen begon ik al op mijn klok te kijken voordat ik de straat uit was…” Voor beide atleten speelde het sociale aspect van de trainingen een belangrijke rol. Maar wanneer het baanseizoen losbarstte, werd het racebeest in Sybren wakker. “De competitie opzoeken en proberen de tegenstander een hak te zetten. Dát is waar ik alle trainingen voor deed!” Dit was voor Machteld iets anders. Als atlete moest ze geregeld alleen naar grote wedstrijden. “Daar kende ik niemand en alle wedstrijden leken op elkaar. Dat gaf me weinig voldoening. Daarentegen kon ik er enorm van genieten van het samen trainen, samen doelen stellen en samen naar toernooien gaan”.
Machteld begon als atlete bij TDR in 2007. Dat ging de eerste jaren erg goed. Machteld boekte progressie en trainde fanatiek. Tot het moment dat de vooruitgang uitbleef. “Ik ging nadenken wat ik belangrijk vond en kwam tot de conclusie dat ik wat meer rust en stabiliteit nodig had. Sport en studie op één plek, dat zou veel onrust wegnemen”. Zodoende vond Machteld de aansluiting bij Team 4 Mijl. Hier hoopte ze weer op niveau te komen en een persoonlijk record te lopen op de 800 meter (deze stond op 2.02.05). Het laatste jaar zette Machteld alles op alles voor een PR, maar toen ze bleef steken op 2.06.31 besloot ze een andere droom in vervulling te laten gaan. “Ik droomde er al jaren van om voor langere tijd naar het buitenland te gaan. Dit leek niet te combineren met het lopen bij het team”, zegt Machteld. Daarom besloot ze in oktober 2013 tot maart 2014 naar Oeganda te gaan. “Na dit buitenlandse avontuur wilde ik bekijken of ik het lopen nog leuk genoeg vond. In Oeganda heb ik uiteindelijk maar een paar keer hardgelopen, dus eenmaal thuis was de beslissing snel gemaakt, ik was klaar met het topsportbestaan.
Lees verder op de website van Team 4 Mijl.