Best spannend natuurlijk zo een eerste marathon. Ik had geen idee wat mij te wachten zou staan… kwam ik de wel bekende “man met de hamer” tegen? Hoe is de temperatuur tijdens het lopen? Is er veel publiek onderweg? Ga ik het redden? Is het zwaar? Krijg ik ergens last of pijn? Hoe gaat het met de drankposten? Hoe reageert mijn lichaam op de gelletjes en de spanning? Heb ik genoeg gegeten en gedronken voorafgaand? Genoeg vragen voor mijn eerste marathon, haha! Mijn verhaal van de Eindhoven Marathon.
Door Daniëlle Ammerlaan
Uiteindelijk was mijn eerste marathon heel relaxed. Dichtbij de start zat een hotel waar ik met mijn ouders rustig nog even koffie hebben gedronken. Rond half 10 ben ik toch maar naar buiten gegaan en heb ik een beetje heen en weer lopen en vervolgens ben ik het startvak in gelopen. Om 09.50 uur dacht ik dat ik nog wel een keer moest plassen, hup over het hek heen en snel nog naar de wc en weer terug het startvak in. Het ging prima allemaal.
Om 10.00 uur klonk het startschot. Het duurde heel even voordat we over de startlijn waren. Ik startte in startvak D. Toen ik over de startlijn kwam en m’n horloge aanzette, ging ik pas goed realiseren dat het echt vandaag zo ver was dat DE MARATHON ging beginnen. Een super gevoel! Tot de eerste 3 a 5 kilometer vond ik het best lastig om mijn tempo te vinden (in gedachte vooral niet te hard). Rustig aan, laat ze me maar inhalen, na de 35 kilometer haal ik ze wel in.
De kilometers vlogen voorbij! Mijn ouders stonden bij de 10 kilometer en onderweg konden zij hele grote stukken mee fietsen. Rond het 32 kilometerpunt lukte het maar niet om onder de 05.00min per km te lopen. Ik besloot gewoon rustig te blijven lopen en mij niet druk te maken. Het is tenslotte mijn eerste marathon, dus heb geen tijd te verbeteren !
35 kilometer, oke… nu gaat het dus echt gebeuren (dat kreeg ik van tevoren te horen). Ik voelde mij prima. Nergens last van. Alleen een buik die een beetje raar deed. Had ik nou honger of dorst? Ik durfde nog niet te veel te versnellen het was nog 7 kilometer en ik wilde mij niet kapot lopen. Toch begon ik inderdaad veel mensen in te halen. Ik zag hardlopers langs de kant rekken en strekken vanwege kramp, de bosjes in voor een toiletbezoek, deelnemers wandelen enzovoort.
Bij de 37 kilometer ging ik mij steeds beter voelen en wilde ik mijn laatste gelletje nemen (met cafeïne). Die met cafeïne was nergens te bekennen, schijnbaar al een keer op gegaan dus…. 37 kilometer, nog maar 5 kilometer (precies een rondje over de landscheiding vanaf huis). Ik zou thuis m’n schoenen er niet meer voor aantrekken. HUP gas erop; ik ben er bijna!
En ook de laatste kilometers vlogen voorbij. Bij de 38 kilometer zeiden m’n ouders dat ze naar de finish ouden gaan. En toch stonden ze ineens weer bij de 40 kilometer. Ik ging de laatste twee kilometer zingend in. De laatste 2 kilometer gingen door het centrum. Er was heel veel juichend publiek; de kroegjes en terrasjes zaten vol met mensen. WAUW wat gaf dat een energie! En toen een bocht om nog en nog maar 700 meter. Het ging door m’n hoofd; kan ik nog meer versnellen?
NEE, niet doen. ik wil heel over de finish. Tot dat ik de boog zag FINISH, nog een heel klein beetje aanzetten. YEAAH daar was ik, ik heb het gewoon gedaan! Met een medaille om mijn nek zag ik vriendinnen (Sandy, Laura, Demi, Romy) die als verrassing kwamen kijken.
En later zag ik natuurlijk ook mijn ouders. Beter supporters kun je niet wensen. En ook Marcel en Dick kwamen nog een praatje maken nadat zij gefinisht waren. Was dit het? 4 maanden voor getraind en het is zo snel voorbij. Dit wil ik nog een keer!
Ik ben volop aan het nagenieten van deze fantastische eerste marathon.
Wil jij net als Daniëlle Ammerlaan jouw hardloopverhaal insturen naar onze redactie? Dat kan! Als jouw blog het meeste wordt gelezen, dan win je aan het eind van de maand een paar compressiekousen van STOX!
[cta id=”47279″ vid=”0″]
Foto: PR Daniëlle