Tjeerdtje van Gastel doet sinds de B-pupillen aan atletiek. Momenteel is ze tweedejaars A-junior. Ze begon als atlete bij AV Triathlon, maar inmiddels is ze lid bij Altis, de andere vereniging in Amersfoort. In een openhartig verhaal schrijft ze over de blessure die haar teistert.
Door Tjeerdtje van Gastel
Als pupil en als D-junior deed ik nog met allerlei wedstrijden mee: op de baan en in het bos. Toch had ik toen al een lichte voorkeur voor de baanwedstrijden. Als C-junior ben ik daarom opgehouden met de cross, want dat crossen werd naar mijn smaak te ver.
Ik hield mij toen op de trainingen bezig met zo’n beetje de zevenkamp onderdelen. Dit beviel mij wel, dus toen ik B-junior werd, en ik eindelijk oud genoeg was voor de specialisatie trainingen, wilde ik het liefst gaan zevenkampen. Horden, hoogspringen, speerwerpen, 200m sprint, verspringen, kogelstoten en 800m: het vergt allemaal training en onderhoud. Hoewel de zevenkamp een tijdje goed ging, ben ik toch in juni 2015 geblesseerd geraakt. Het begon met de rechtervoet, maar een paar maanden later kreeg ik identieke klachten in mijn linker voet.
Het bleek, zo geconstateerd in 2017, een stressfractuur te zijn in de os naviculare, het botje onder het sprongbeen. En dan dus aan beide voeten…
Horden, hoogspringen, speerwerpen, 200m sprint, verspringen, kogelstoten en 800m: het vergt allemaal training en onderhoud.
Deze blessure vaststellen is erg lastig, omdat deze fracturen niet per se zichtbaar zijn op röntgenfoto’s. Ook op de MRI was mijn fractuur niet zichtbaar, dus dacht men dat er ‘slechts’ vocht zat: een zogenaamde blauwe plek op het bot. Ik moest rustiger aan doen met trainen, dan zou het vocht vanzelf wegtrekken. Toch begon de pijn toe te nemen, en ook links begonnen identieke klachten op te spelen. Uiteindelijk ben ik doorverwezen naar de Sportartsengroep in Amsterdam. Dit zijn dé sportartsen van Nederland. Na wederom nog meer röntgenfoto’s/MRI’s, bleef het vermoeden op een stressfractuur sterk aanwezig. Daarom is er ook nog een CT-scan gemaakt. En jawel, er was wel degelijk sprake van een stressfractuur in beide naviculares. In het jaar waar ik gewoon door bleef trainen, weliswaar rustiger aan, is er waarschijnlijk nog meer schade gemaakt. Achteraf gezien natuurlijk hartstikke dom dat ik doorgetraind heb, maar ja ook daar moet je van leren. Eindelijk wist ik wat er aan de hand was, een duidelijke diagnose.
Er zijn twee manieren om een stressfractuur te behandelen: of een periode onbelast gips, of operatief. Vanwege het feit dat er in beide voeten een breuk zat, was het natuurlijk lastig om te bepalen hoe en wat verder. Er werd besloten om rechts in te gipsen, omdat deze fractuur het ergst/langst aanwezig was. Hopelijk zou de linker fractuur dan tegelijkertijd helen. Na het gips kwam er nog een walker; zo’n grote, lompe plastic schoen. Hierna leek alles in orde, dus mocht ik gaan revalideren.
Vanwege het feit dat er in beide voeten een breuk zat, was het natuurlijk lastig om te bepalen hoe en wat verder.
Ik werd doorverwezen naar de fysiopraktijk Manual Fysion in Amsterdam. Hier stond een Alter-G en in combinatie met goede expertise, zou ik optimaal kunnen herstellen. Ik ging braaf elke week naar Amsterdam en heb samen met de fysio’s opgebouwd naar het indoorseizoen van 2017/2018. Ik wilde heel graag 60m sprint lopen, want de sprong onderdelen had ik voorlopig nog wel even afgeschreven. Na/Tijdens de PEC Indoor kreeg ik toch weer last van mijn rechtervoet. Het betrof exact dezelfde klachten als een jaar terug, maar dat leek haast onmogelijk. Ik liep mee met de sprinttraining op dinsdag en op donderdag deed ik wel mee met de tempo’s. Verder deed ik nog twee krachttrainingen, een stuk core stability en training voor kogelstoten. Hoewel ik dus nog niet eens aan hordenlopen deed, of iets wat op springen leek, kreeg ik wéér last. Hoogst onwaarschijnlijk.
Ik wilde heel graag 60m sprint lopen, want de sprong onderdelen had ik voorlopig nog wel even afgeschreven.
In overleg met de fysio ben ik toch weer terug gegaan naar het AMC. Wat bleek: de stressfractuur was weer terug, ditmaal wel alleen rechts. Super balen, ik had al zoveel zin in de wedstrijden van de zomer en voelde me ook weer sneller worden op de trainingen. Voor de diagnose gesteld werd, had ik bedacht: het is een keer klaar. Ik ga niet nog een keer een jaar herstellen. Toch, vlak na de vraag gesteld werd, had ik mijn keuze alweer gemaakt: helemaal niet hardlopen is geen optie. Ik ga nu een lang behandeltraject tegemoet.
Toch zou opnieuw een fractuur niet moeten kunnen. De vraag is nu: is de breuk wel helemaal weggeweest? Of is dit gehele jaar een fractuur in mijn voet blijven zitten? Er komt nog een bloedonderzoek, om te kijken of er niet andere oorzaken zijn waardoor ik zo gevoelig zou zijn voor deze fractuur in de naviculare, ook met het oog op de toekomst (voor als ik weer hersteld ben).
Dus, halverwege april word ik nu toch geopereerd, want de breuk moet deze keer ‘agressiever’ aangepakt worden. Hopelijk kan ik dan volgend outdoorseizoen weer meedoen (misschien het laatste stuk indoor ook wel). Doelen stellen moet ik maar niet doen, behalve pijnloos sporten. Dat zou al super zijn. En voor nu: liever herstellen, dan thuiszitten; dat moet dan maar het motto zijn.
Foto: Instagram Tjeerdtje van Gastel