Jill Holterman trots op mentale weerbaarheid na debuutmarathon in Valencia

Jill Holterman maakte op zondag 6 december een mooi debuut op de 42,195 kilometer. Het werd een uitdagende wedstrijd en ze is vooral trots dat ze zichzelf na 2 uur, 34 minuten en 52 seconden een marathonloopster mag noemen. Een interview over niemandsland, spierpijn en een vervolgmarathon.

Kun je ons meenemen naar de ochtend van de marathon?

‘Op de dag van de wedstrijd stond ik om 4:30 uur op. Normaal gesproken ben ik dan echt niet wakker te krijgen, maar nu was ik bijna voor de wekker al wakker door de zenuwen en adrenaline. Gelukkig ervaar ik altijd gezonde spanning en niet dusdanige zenuwen dat ik ervan dichtklap. Ik had geen exacte tijd in gedachte. Ik dacht dat ik rond de 2 uur en 32 minuten zou kunnen lopen. Ik wilde weg op die tijd en dan kijken hoe ik me zou voelen na 30 kilometer. Maar ik had niet een tijd die ik per se wilde lopen, want het was mijn debuut. Ik had er echt heel veel zin in! Ik wilde wel harder dan 2u34 of 2u35, maar het liep anders.’

Hoe verliep je eerste marathon?

‘De wedstrijd was erg uitdagend. Ik liep namelijk vrijwel direct alleen, omdat ik niet meeging met de groep van 2 uur en 29 minuten. Dat was echt een stapje te hard, maar daardoor kwam ik in een soort niemandsland te lopen. Vooraf had ik nog wel gehoopt dat er een groepje zou ontstaan op tempo 2u31-2u32, maar dat was dus niet het geval. Rond het 15-kilometerpunt werd ik ingehaald door een haas. Hij gaf aan dat hij aan het hazen was op tempo 2u33. Ik dacht nog: voor wie dan maat, je loopt alleen? Toch besloot ik hem te volgen, want de hele wedstrijd alleen lopen zag ik niet zitten. Het is qua focus gewoon veel fijner om alleen te hoeven volgen en niet na te denken over het tempo. Ik merkte wel dat de beste man niet zo’n goed tempogevoel had, want er waren veel tempowisselingen. Vooral als hij bekenden langs de kant zag, trok hij een soort sprint. Ondanks deze tempowisselingen kreeg ik wel een steeds beter gevoel en leek ik echt in de wedstrijd te komen. In mijn hoofd maakte ik mij klaar om vanaf 35 kilometer te gaan versnellen. Vanaf dat punt zou de tegenwind namelijk wegvallen. De haas stapte helaas op 30 kilometer uit en ik moest weer alleen verder. Het plan om te gaan versnellen verdween toch wel op zo’n 34 kilometer. Daar begonnen mijn benen echt pijn te doen en merkte ik dat ik misschien toch wat kruit had verschoten. Tussen 34 kilometer en 40 kilometer was ik dan ook vooral bezig met overleven en tempo zo goed mogelijk vasthouden. Met nog twee kilometer te gaan kreeg ik de grote musea en brug bij de finish in zich en wist ik dat het zou gaan lukken. De laatste 100 meter heb ik echt bewust genoten van het volbrengen van mijn eerste marathon. Ik heb het maar mooi geflikt!’

‘Ik merkte dat de beste man niet zo’n goed tempogevoel had, want er er waren veel tempowisselingen. Vooral als hij bekenden langs de kant zag, trok hij een soort sprint.’

Wat heb je gedaan toen je over de finish kwam in Valencia? Heb je nog lang nagenoten van je race?

‘Vlak na de race was elke beweging wel een uitdaging, maar in de avond heb ik zelf met een aantal andere atleten wat gegeten en een wijntje gedronken. Ik ben zelf nog een paar dagen in Valencia gebleven samen met mijn goede vriendin Lisanne de Witte. Zij had daar de perfecte omstandigheden om te trainen richting het indoorseizoen en ik kon nog mooi een paar dagen in warmere omstandigheden herstellen.’

Heb je veel last gehad van spierpijn en andere pijntjes?

‘De eerste vier dagen had ik flink wat spierpijn, maar op vrijdag na de marathon heb ik alweer lekker 10 kilometer gelopen door het park van Valencia. Afgezien van spierpijn heb ik niks overgehouden aan deze marathon.’

Was de marathon zwaarder dan je van te voren had gedacht of viel het mee? Is het ook echt dé afstand waarop je je wil specialiseren?

‘Het viel mij mee en tegen. Mentaal vond ik de afstand niet zwaar. Ik kon het echt goed opdelen in mijn hoofd. Fysiek merkte ik dat ik toch nog wel wat tekort kom. Mijn voorbereiding was niet optimaal, maar geeft hoop voor de toekomst. Ik weet dat er nog veel meer in zit en ben zeker van plan mij hier verder in te specialiseren. Of het genoeg gaat zijn voor Tokio zal de tijd leren, maar ik ga er in elk geval elke dag voor knokken.’

Wat ga je de komende weken doen?

‘Ik zal de komende tijd de trainingen weer oppakken en rustig uitbouwen. Ik hoop in april een marathon te kunnen lopen, waarbij ik een betere voorbereiding kan draaien. Dat betekent dat ik dus niet al te lang ga uitzakken, maar wel het lichaam wat tijd geef om te herstellen en wat basistraining op orde te brengen.’

Hoe ziet je planning eruit voor deze winter?

‘Een planning maken is gezien de huidige covid-situatie haast onmogelijk. Qua wedstrijden heb ik dus nog geen concrete planning. De focus zal liggen op basistraining die overgaat op marathontraining. Hopelijk krijg ik daartussen nog wat kansen om wedstrijden te lopen!’

Hoofdfoto: Alex Purvis, Overige foto’s: Erik van Leeuwen

View this post on Instagram

Shared post on Time