In de rubriek ‘Loopjongens’ schrijven Olivier Heimel en Imo Muller elkaar brieven over wat ze meemaken of opvalt in de loop- en atletiekwereld. Deze keer gaat het, uiteraard, over de Olympische Spelen. Olivier zou eigenlijk helemaal niet naar Parijs afreizen, maar komt er uiteindelijk toch terecht. Maar dat had nogal wat voeten in aarde. Lees de brief van Olivier over zijn Olympische Spelen in Parijs.
Imo!
Dit weekend was ik in Parijs. Dat kwam door jou natuurlijk. Toen jij vorige week zondag naar Parijs vertrok en ‘Wanneer ga jij?’ appte, had ik er nog geen moment over nagedacht om naar de Spelen af te reizen. Te duur, te vol – en ik was net op vakantie geweest.
‘Dom van je,’ appte jij. ‘De volgende Spelen zijn in Los Angeles, die daarna in Brisbane.’ En toen nog eens streng: ‘Gewoon die kant op gaan.’
Ik moest wel lachen om zoveel directheid en las je appjes aan mijn vrouw en dochter voor.
Toen gebeurde er iets geks. Elisa (12), die de avond daarvoor gillend voor de tv gezeten toen Nederland goud won op de 4×400 meter, viel niet over dat brutale ‘Dom van je’, maar droomde meteen weg bij het idee. ‘Als ik één finale in het echt mocht zien, zou het de 4×400 meter estafette zijn,’ zei ze ’s avonds voor het slapengaan tegen Esther, mijn vrouw.
De volgende ochtend zag ik een Instagram Story van onze oud-collega Nynke langskomen: ‘Last-minute naar Parijs? Ik heb nog twee plekjes over in de auto. Vertrek: zaterdag 10-08 tussen 05.00 en 06.00 uur vanuit Breda. Terug: zondag 11-08 eind van de dag. Wil je meerijden? Let me know.’
Ik denk dat je een zaadje in mijn hoofd gepland had, want voor ik het weet belde ik Esther. ‘Zullen we dit weekend naar de marathon gaan kijken in Parijs?’ (Oké, ik zei eigenlijk ‘Zal ik dit weekend met Elisa naar de marathon gaan kijken in Parijs?’, maar binnen twee zinnen begreep ik dat ik mijn pitch moest aanpassen.)
Esther moest even wennen aan het idee, maar toen ik haar een half uur later sprak, waren zij en Elisa al druk op jacht naar stadionkaartjes voor de 4×400 meter avond. Wat nog leek te lukken ook.
Daarna kwam stiefzoon Marijn (18) beneden. Toen díe hoorde dat wij naar de Spelen gingen, wilde hij óók mee, maar dan niet voor de marathon of de 4×400 meter, maar voor de basketfinale met alle Amerikaanse NBA-sterren die hij ooit nog wilde zien. Met zijn vriendin dan natuurlijk. Dat bracht het aantal Parijsgangers dan wel plots op vijf.
Ik zat op kantoor en kreeg om de paar minuten updates over geregelde slaapplekken en toen, tot mijn grote verbazing, over min of meer betaalbare kaartjes voor de basketbalfinale zelfs. ‘We hebben ze gewoon gekocht!’, gilde Esther. ‘Zondagmiddag zitten Marijn en Meike bij de finale!’
Eenmaal thuis zag ik ‘m stralen. Nog nooit een basketbalfan zó blij gezien.
Ik belde Nynke (‘Sorry, sorry, het werden er steeds meer en nu gaan we maar zelf rijden..’).
En de volgende ochtend wilde ik jou tevreden appen over de basketbal kaartjes zondagmiddag (‘Marijn kan al een dag lang over niets anders meer praten!’) toen er iets begon te dagen. Want was het niet gek eigenlijk, dat die finale niet ’s avonds, maar ’s middags gespeeld werd? En hoe konden die kaartjes in hemelsnaam betaalbaar zijn?
Omdat ik per se wilde voorkomen dat jij iets snedigs kon appen als ‘Grappig, want die finale is zondagavond’, checkte ik toch even of die finale wel echt zondagmiddag was.
Au.
‘Es,’ zei ik twee minuten later trillend door de telefoon, ‘weet jij zeker dat we geen kaartjes voor de vrouwenbasketfinale hebben gekocht, want die is zondagmiddag. En de mannenfinale is zaterdagavond, zie ik nu.’
‘Oh, god. Ik ga kijken.’
Lang verhaal kort: er stond inderdaad een ‘(W)’ achter die finale op de kaartjes, maar Esther kon het niet over haar hart verkrijgen. Voor afschuwelijk veel geld (categorie: jaartje niet op vakantie) hebben we alsnog tweedehands kaartjes voor de mannenbasketbalfinale gekocht. Voor de vrouwenkaartjes vonden we gelukkig nog een koper.
En toen.. moest Amerika zich nog plaatsen. Een formaliteit, zou je denken, maar donderdagavond in de halve finale stonden LeBron James en consorten halverwege 11 punten achter tegen het Servië van Nikola Jokic.
We zetten de televisie aan, zagen Servië scoren en zetten de televisie ook meteen weer uit.
‘Ik haat Imo,’ zei ik zachtjes tegen Esther.
Zij zweeg en keek naar het plafond.
Ik kon niet kijken, maar ook niet helemaal níets doen. Ik vond een website met de tussenstand.
Na het derde kwart stond Servië zelfs 13 punten voor.
‘En?’ zei Esther.
‘Niet zo goed,’ zei ik. ‘Maar ze hebben nog tien minuten.’
Dat vierde kwart, Imo, was het langste van mijn leven.
Als ik ‘Nog steeds niet zo heel goed’ zei, of ‘Ze staan achter, maar net iets minder achter, oh nee, nu weer net iets meer’ zei, vroeg Esther knap genoeg nooit door.
Pas in de allerlaatste minuten trok Amerika de stand gelijk – en won het uiteindelijk, met 4 punten voorsprong.
Leve Lisanne!
‘Oké. Nu de 4×400 meter vrouwen nog,’ zei ik uiteindelijk, toen we een tijdje op de bank gezwegen hadden. ‘Die moeten morgenochtend de finale halen, anders zien we ze zaterdag helemaal niet. Mooi man, live sport.’
Enfin. Hoe die 4×400 meter series verliepen, dat weet je.
Het kwam aan op slotloopster Lisanne de Witte.
Ik moest denken aan de eerste keer dat ik haar sprak. Het was 2016, de laatste dag van de EK Atletiek in Amsterdam. Ze liep met zus Laura en Sven Ootjers (toen alleen Laura’s coach, later ook die van Lisanne) het Olympisch Stadion uit na de 4×400 meter finale, waarvoor zij zich met zus Laura, Nicky van Leuveren en Eva Hovenkamp met een Nederlands record van 3.29.18 hadden geplaatst. Nu lonkten de Olympische Spelen! Ze konden het bijna niet geloven. Letterlijk niet.
Twee jaar later sprak ik haar weer, voor een covershoot met het hele 4×400 meterteam, met ook die andere groeibriljant op de 400 meter, Madiea Ghafoor.
Daarna volgden er, ondanks een hardnekkige knieblessure, prachtjaren voor Lisanne: individueel brons op het EK Outdoor in 2018, nog eens individueel brons op het EK Indoor in 2019.
Op de 4x400m estafette brak vervolgens het gouden Bol & Klaver tijdperk aan. Lisanne groeide mee met het team, maar individueel kwam ze in 2022 en 2023 niet meer onder 52 seconden. In 2023 werd ze voor het eerst in al die estafettejaren niet meer in de finale opgesteld.
In december 2023 sprak ik Sven, haar coach, in Portugal. ‘We gaan terug naar de bron,’ zei Sven, terwijl Lisanne in de zon bij lag te komen van een lange baantraining. ‘Niet meer werken aan Lisannes mindere punten, haar snelheid, maar gewoon weer lopen, lekker veel lopen. Ik heb de schema’s van vroeger erbij gepakt en we gaan gewoon hier in Portugal trainen met Lisanne, niet meer met die andere meiden mee naar een ver land.’
Ik zag aan zijn ogen dat hij geloofde in de herstart: ‘We hebben nog geen wedstrijdtijden, maar ik zie het nu al aan haar loopstijl. Ik had me misschien ook laten afleiden door andere schema’s van andere trainers. Terwijl ik gewoon weet dat dit voor haar werkt.’
Luister de podcast met Lisanne de Witte: Ik focus me nu op mijn positieve punten
Sven had gelijk. Dat Lisanne dit jaar weer eens Nederlands kampioen werd op de 400 meter zegt misschien niet alles, maar ze liep haar snelste tijd in jaren (51.44) en dit jaar (WK Indoor, EK Outdoor) liep ze weer finales voor het 4×400 meter team.
Nu, op de Spelen, moest ze de finale veilig stellen. Voor zichzelf natuurlijk, en voor Nederland, en vooruit, ook een piep-, piepklein beetje voor mijn twaalfjarige dochter die er zo naar uitzag haar idolen in de 4×400 meterfinale te zien.
‘Komt goed, komt goed,’ zei ik tegen de televisie, toen ze het stokje overnam.
Deze zaterdag zat ik dus, met Esther en Elisa, zélf in het stadion om haar daar met Lieke Klaver, Cathelijn Peeters en Femke Bol te zien stralen.
En dat deed ze.
Ze deed het fantastisch en dipte naar een tweede plek.
Alweer.
Met een splittijd 50.20 had ze een belangrijk aandeel in het zilver, in een Nederlands record van 3.19.50. Dat is onder de 50 seconden gemiddeld – en bijna tien seconden sneller dan het record uit 2016.
Lees ook: Zilver 4×400 meterploeg op slotavond in Stade de France
Ik genóót, ik haat je niet meer en wil je, bij deze, dan toch bedanken voor je appjes.
Dank ook aan alle Nederlandse atleten & atletes die zo geweldig liepen die avond (net als Sifan, de volgende ochtend). En dank aan coaches als Sven, de stille krachten achter die belachelijk grote plakkenoogst.
On-y va!
Olivier
PS Marijn en Meike genoten ook. Intens. Zie mijn reel!
Op RUNBITES vind je het beste assortiment hardloopvoeding en heel veel nuttige informatie over voeding, allemaal speciaal voor lopers. Ga naar RUNBITES.nl, voer de code hardloopnetwerk15 in en pak die 15 procent korting!
Tekst: Olivier Heimel, hoofdfoto: Dan Vernon
- Loop hard tegen borstkanker
- NN Dam tot Damloop met Nederlandse Olympiërs
- Berlijn Marathon 2024
- Overstap naar Australische coach moet Tony van Diepen dichter bij 800 meter brengen
- Review: Brooks Glycerin Max