Deze week mogen we meekijken met de trainingen van topatleten Frank Futselaar, Luuk Maas, Julia Samuelsson, Mike Foppen en Ralf Nieuwenhuizen, beschreven door de ogen van Ralf. De hele groep is op trainingsstage in Zuid-Afrika. Tijdens de trainingsweek maakt Ralf een onweerstorm mee, geniet hij zowel lopend als fietsend van de prachtige natuur (en deelt die met ons via een mooi filmpje), maar heeft hij ook wat pech. Kijken en lezen jullie mee?
Hoi allemaal! Ik ben Ralf Nieuwenhuizen, 24 jaar, wonend in Rotterdam en trainend bij Rotterdam Atletiek. Naast mijn fulltime baan bij Relive vind ik het erg leuk om actief bezig te zijn, en dat doe ik door 4 á 5 keer in de week te lopen, en daarnaast in de zomer of bij blessures op de racefiets te zitten. Ook vind ik het leuk om mezelf te meten met anderen op de korte cross [Ralf was bij de Sylvestercross Korte Cross nog knap zevende, red.], en mezelf te verbeteren op de 1500 meter [huidig PR 3:54.01 min]. Als deel van mijn maand in Zuid-Afrika heb ik me een week aangesloten bij Frank Futselaar, Luuk Maas, Julia Samuelsson en Mike Foppen in Dullstroom. Ik wilde graag ervaren hoe het is om op hoogte te trainen tussen al deze toppers, en deze ervaringen deel ik nu met jullie!
Woensdag 2 januari:
Reisdag naar Johannesburg. De anderen zijn een dag eerder gevlogen, en landen precies als ik opstijg. Ik reis dus alleen, en heb, heel productief, zes films gekeken. Eenmaal aangekomen in een regenbui en het pikkedonker voor het eerst links rijdend naar Dullstroom. Onderweg een konijn, een vos, een liftende man en een heleboel kapotte autobanden op de weg. Overal gaten en aquaplaning. Uiteindelijk kon ik onze villa en de sleutel onder de mat vinden. Deel één van de reis overleefd.
Donderdag 3 januari:
Ik werd vroeg wakker, het wordt hier al om 4 uur licht! Ik kwam pas om 2 uur aan vannacht, dus heb niet veel geslapen. Gelijk even kennis gemaakt met de rest van de groep, en in de auto gestapt op weg naar de Elandskloof voor 45 minuten rennen. Door de vermoeidheid en de hoogte is het lastig opstarten, maar in de regen gaat de tijd snel. Tegen het einde van de duurloop trokken de wolken wat op en konden we wat zien van de mooie vallei waar we door liepen. Na een ijskoude douche even terug naar bed, maar voor een pannenkoek bij Harrie’s Pancakes kwam ik er graag weer uit. ’s Middags konden we ons nog even uitsloven in de compacte gym van Dullstroom, die al aardig vol was met alle Scandinaviërs die hier ook verblijven.
Vrijdag 4 januari:
Zon! Deze ochtend was eigenlijk het eerste moment dat we een blauwe lucht hadden, en nu pas zag ik hoe uitgestrekt de hoogvlakte van Dullstroom is. Mike liet ons vervolgens een mooi rondje rond een meer in Dullstroom Nature Reserve zien tijdens 30′ ochtendduurloop. ’s Middags wilde ik gaan fietsen, omdat ik niet belastbaar genoeg ben om 2x per dag te lopen. Het was alleen onmogelijk om die dag een mountainbike te vinden in het dorp, daarom reed ik met de auto naar een landgoed in de buurt. Hier kon ik wel een (te kleine) mountainbike huren, waarmee ik over het landgoed mocht crossen. Dat bleek een geniaal idee te zijn, want op het landgoed reed ik tussen zebra’s en gnoes en over een hele mooie single track door de heuvels en over bruggetjes langs de visvijvers. Trout fly fishing is hier erg populair. Deze mountainbike safari was wel een hoogtepunt van de trip! Hier is een Relive video waar je de hele tocht kunt herbeleven:
Zaterdag 5 januari:
Weer vroeg wakker. Vandaag was er echt geen wolkje aan de lucht, en werden we al snel uit bed gebrand door de hete zon. Gelukkig gaan we hier na een spelletje altijd op tijd naar bed, dus komen we wel aan de nodige uurtjes slaap. Er staat vanochtend een lange duurloop van 70′ op het programma. We gaan daarvoor een uurtje later op pad dan voor de ochtendduurloop, zodat we nog iets kunnen eten van tevoren. Om kwart voor negen zaten we dus weer in de auto naar de Elandskloof, waar de meeste atleten hun lange intervals en lange duurlopen doen, omdat het een brede, relatief vlakke dirt road is. Wij reden vandaag iets verder door, zodat we een rondje van ongeveer 50′ konden lopen, dan even wat konden drinken bij de auto, en vervolgens de laatste 20′ konden afmaken. Ik had besloten de eerste 50′ met de grote mannen mee te lopen, en daarna te zien hoe het ging. Dit liep alleen iets anders. We hadden een afslag gemist en kwamen daardoor op een vrij lange afdaling terecht. Dit liep allemaal heel soepel! Het nadeel van een afdaling is dat je ook alles weer terug omhoog moet, en dat ging iets minder soepel. Heuvels op hoogte moet je niet onderschatten. Ik dribbelde omhoog en liep alsnog vol de verzuring in, waardoor ik bovenaan de heuvel even moest wandelen, en de rest moest laten gaan. Uiteindelijk redde ik het in een uurtje terug naar de auto, waar we eindelijk wat konden drinken. Op de terugweg konden we ook nog een stukje met een struisvogel mee rennen. Heel gaaf! Helaas had ik door de vermoeidheid mijn enkel wat verzwikt, en moesten we even langs de supermarkt om een zak bevroren groenten te kopen waarmee ik kon koelen. De rest van de dag heb ik daardoor rustig aan gedaan. Gelukkig had de rest van de groep het ook zwaar gehad, en was de middag voor hen een rustige sessie in de gym. ’s Avonds werden we getrakteerd op een prachtig schouwspel van Moeder Natuur, en hebben we een paar uur op het balkon naar een donderstorm zitten kijken die door het dal trok. Op het moment dat we wilden gaan slapen was de storm echter bij ons aangekomen, en hij was zo heftig dat de stroom uit viel en onze veel te grote villa in een spookhuis veranderde.
Zondag 6 januari:
We werden wakker in een grote wolk. Voor de rest van de groep staan er intervals op het programma. Ik sla deze nog even over om mijn enkel te laten herstellen. Wel kan ik een mountainbike krijgen in het dorp, dus ik ga een rondje fietsen. Voordat ik hierheen kwam had ik bedacht dat ik graag God’s Window wilde zien, een uitkijkpunt over een grote vallei. Ik gooide dus mijn fiets in de auto en reed naar Graskop. Vanaf daar begon ik aan de klim naar God’s Window. Gelukkig was de weg er naartoe mooi, want eenmaal op de top zat ik weer midden in een wolk. Ook de afdaling was geniaal, en bij hoge uitzondering zaten hier geen gaten in de weg. Na het rondje God’s Window kwam ik terug in Graskop, en besloot ik er nog een rondje achteraan te plakken. Ik kwam terecht op een grote bomenplantatie, en doordat ik veel in hoogte gezakt was (<1000m), voelde het aan als een tropisch regenwoud. De insectengeluiden die de hele tijd om me heen klonken, maakten de ervaring compleet.
Maandag 7 januari:
De tijd gaat snel! Nog maar twee volledige dagen in Dullstroom. Vanochtend stap ik weer op de fiets, net als de rest van de groep. Ik vind het knap dat zij zich ertoe kunnen zetten om 60′ in de gym op een fiets te zitten, terwijl er buiten zoveel te ontdekken is. Ik beklim “Die Berg” en zie zo een kant van de hoogvlakte die ik nog niet gezien heb. Ook kwam ik door de “Verloren Valei”, een vlakte met eindeloze groene velden en wat meertjes, met één dirt road erdoorheen. ’s Middags probeer ik wat te lopen, en gaan we met z’n allen naar de gym.
Dinsdag 8 januari:
Vandaag is de dag van de eerste baantraining. De rest van de groep gaat een halfuurtje loslopen, maar omdat mijn enkel nog niet helemaal hersteld is ga ik vanochtend weer een rondje fietsen. Iets korter dit keer, want ik heb wel gemerkt dat fietsen hier een stuk langzamer gaat dan thuis. Helaas was mijn ongeluk nog niet op nadat ik door mijn enkel was gegaan. Ongeveer halverwege de fietstocht knalde ik tegen een steen (denk ik), en vloog ik over de kop. Mijn fiets landde 10 meter lager, na nog een paar keer stuiteren. Meteen stond ik op om de schade te bekijken. Ik voelde een aantal schaafwonden en zag dat mijn fietskleding was gescheurd. Shit. Ook mijn rechterpols deed pijn. Ik kon alles gelukkig nog bewegen, dus er was niets gebroken. De schade aan het materiaal leek ook mee te vallen. Met een scheef stuur kon ik nog wel thuis komen. Eenmaal thuis heb ik de wonden goed schoongemaakt en bij Dullstroom Apteek kreeg ik een pleister op mijn elleboog. Na wat rust en weer een middagje met de bevroren groentenzak op mijn pols ging ik toch mee naar de baan, die wilde ik wel even zien. De Grasbaan in Belfast lag er zompig bij, en er waren donderwolken op komst. We besloten snel te beginnen, en tijdens het inlopen merkte ik dat ik geen last meer had van mijn enkel. Perfect! Ik besloot een paar rondjes wat sneller te doen, en dat ging eigenlijk zo lekker dat ik de laatste 800 nog in 2:38 liep, wat stiekem wel pittig is op zo’n zware grasbaan. Ik kon best tevreden zijn over deze training. Toen ik klaar was met lopen heb ik nog wat foto’s gemaakt van de anderen, die het flink zwaar hadden met hun 300tjes. Ze waren precies klaar toen de regen losbarstte, dus rennend gingen we terug naar de auto.
Woensdag 9 januari:
Oef. Slapen viel tegen met een gekneusde pols. Weer op tijd wakker, dus ik heb nog wat tijd om een kort duurloopje te doen voordat ik naar het vliegveld moet. Daarna zeg ik de anderen gedag en rij ik voor de laatste keer weg bij Gecko Castle, op naar het volgende avontuur.
Wil jij Ralf blijven volgen? Dat kan via Strava, Instagram of bij één van zijn volgende wedstrijden, namelijk het NK 10 kilometer en het NK Cross.