Ik was 4 jaar toen ik op atletiek ging. Rennen was mijn grootste hobby, ik vond het prachtig. Toen ik een jaar of 10 was bleek dat ik ‘talent’ had en kwam in de sprintgroep terecht bij mijn vereniging in Dordrecht. Een paar jaar later kwamen ook de uitnodigingen voor testdagen, selectietrainingen en trainingsweekenden op Papendal. Ik maakte de stap om lid te worden bij Rotterdam Atletiek om mij daar verder te ontwikkelen. Ik stond in elke finale op het NK, werd in mijn laatste junior jaar 3e tijdens het NK, ging twee keer met mijn team Europa in tijdens de Europacup en zat in de selectie 4x100m junioren.
Door Rochelle van Gulik
Eerste blessure
Alles ging goed en ik maakte tot mijn 18e steeds meer stappen. Maar toen kwam de eerste blessure, een scheur van 6 centimeter in mijn hamstring. En dan komt het aan op geduld, en laat dat nou net iets zijn wat ik niet echt in mij heb. Dus ik begon te snel met opbouwen en uiteindelijk ging het weer mis, weer een scheurtje. Toen brak bij mij de periode aan dat ik geen zin meer had en andere dingen in het leven aan het ontdekken was. Ik stopte 1,5 jaar met atletiek. Maar na die 1,5 jaar werd het gemis steeds en steeds groter. Contact met mijn oude trainer, Ricardo Hill, bracht mij weer op de baan. Ik moest en zou terug komen. Maar in de 3 jaar dat ik terug wilde komen heb ik nog 4x mijn hamstring gescheurd.. en ik dacht bij mezelf: heeft het nog wel zin? Kan ik het nog wel?
Ik stop ermee… Of toch niet?
Is dit wel voor mij weggelegd? Ik stop ermee bekijk het maar! Maar gelukkig is mijn liefde voor atletiek zó groot dat ik er nog een keer voor ging. Nog één keer zei ik tegen mezelf. Nog één keer alles eraan doen. Mijn kracht zo goed opbouwen, voeding, massages, shakes, snelheid, reactie, alles moet kloppen. Ook mijn relatie met Bjorn (Blauwhof, red.) helpt hierin want we helpen elkaar, motiveren elkaar en hoe leuk is het om je passie met elkaar te kunnen delen. En nu, 6 jaar later heb ik afgelopen week mijn eerste wedstrijd weer gelopen. Ik ben er nog lang niet, maar Ik ben sterker dan ooit, gemotiveerder dan ooit, geduldiger dan ooit, en stap voor stap komt er een moment dat ik er weer sta. Na alles ben ik me van 1 ding bewust geworden: Wat er ook gebeurd, geloof in jezelf, geef nooit op en alles boven alles; heb plezier en loop met je hart!
Foto: Rochelle van Gulik