28 augustus 2015, vandaag tien jaar geleden, de dag dat Dafne Schippers van een kleine natie een groot sprintland maakte. In Beijing sprintte ze op ontspanning naar de allereerste Nederlandse wereldtitel ooit op de 200 meter. Met al WK-zilver op zak klopte ze in het Chinese Vogelnest de Jamaicanen Elaine Thompson en Veronica Campbell-Brown, een fabelachtig Europees record kwam achter haar naam: 21.63 seconden. Fotograaf Erik van Leeuwen, die de Nederlandse vlag mocht geven aan Schippers, neemt ons mee terug naar die bewuste vrijdagavond in Bejing.
De aanloop
Laten we niet vergeten dat 2015 het jaar was van een overstap voor Dafne Schippers. Was ze die jaren ervoor nog absolute wereldtop in de zevenkamp, met brons op de WK in 2013, begin juni koos ze dan toch voor de sprint. Een jaar eerder was ze al Europees kampioene in het Zwitserse Zürich op zowel de 100 als de 200 meter. In het Oostenrijkse Götzis nam ze eind mei van 2015 nog deel aan de prestigieuze meerkamp, maar na veel last van een knieblessure besloot ze uit te stappen in die wedstrijd. De aanloop naar de WK van augustus was verder voorspoedig, met winst bij de FBK Games, de Diamond League van Londen en Brussel. De nationale records op de 100 en 200 meter had ze al in handen.
‘Haar WK-zilver op de 100 meter in Beijing was al heel bijzonder, maar op de 200 meter had ze meer kans’, begint Van Leeuwen. ‘Ik had wel het gevoel dat er een goeie kans was op goud. Maar de Jamaicaanse atletes waren al absolute wereldtop en moesten wel even verslagen worden. Wat me opviel aan haar aanloop was dat ze echt gekozen had voor de sprint en overwinningen begon te boeken op het hoogste niveau. De 22-secondegrens op de 200 meter kwam in zicht.’
De warming-up
‘Met Runner’s World had ik afgesproken een aparte reportage foto’s te schieten. Op het programma stonden geen andere onderdelen waarmee ik iets moest, dus ik ben twee uur voor de start van de 200 meter naar de warming-upbaan gegaan. Je kon daar best wel makkelijk – en dat mocht ook gewoon – van een afstandje foto’s maken. Ik heb foto’s gemaakt vanaf het uit de bus stappen van Schippers en haar coach Bart Bennema tot het betreden van de tunnel van de callroom, waar ze zich moest melden voor de race. Het hele ritueel bestond uit heel veel massage van fysiotherapeut Marsha Westerhof. Dan weer wat loslopen, weer op de bank van de fysio, activatieoefeningen, op de bank, wat sprintjes en proefstarts, op de bank en toen nog een bespreking met Bart. Met haar fysio en coach ging Dafne vervolgens richting het stadion. Intussen kon ik de tienkamp met Eelco Sintnicolaas en Pieter Braun fotograferen.’
Lees ook: Sibusiso Kubheka loopt als eerste ooit 100 kilometer binnen zes uur
De race
‘Toen begeleidingsteam en Dafne het Vogelnest hadden betreden, ben ik ergens bij de finish tussen de fotografen gaan zitten. Toen was het wachten tot ze eraan kwam. Dat was een sensatie. Een Nederlander die goud wint op een WK atletiek… dat was op de WK’s daarvoor niet gebeurd. Het was het begin van de opmars van de atletiek. Een enkele keer was er zilver of brons. Vaak trok ons land zonder medaille terug naar huis. Tegenwoordig zijn we wel een beetje gewend aan medailles. Internationaal gezien was dat goud van Schippers ook een ding: de wereldpers dook op haar.’
De vlag
‘Meestal na een 200 meter was Dafne wel een poosje echt behoorlijk stuk op de baan. Ze begon niet meteen met vieren. Voor mijn gevoel zat ze daar een half uur, maar dat was maar zo’n 30 seconden. Mijn belangrijkste taak naderde toen zij de finishlijn was gepasseerd: het geven van de Nederlandse vlag. Dat was de toernooien daarvoor ook mijn taak. Probeer dan maar te communiceren met een atleet, in zo’n vol stadion. Ik probeerde de vlag aan te geven en natuurlijk wilde ik meteen ook een foto schieten. Als ze de vlag pakt en vervolgens haar rug naar mij toe draait… Dat was mijn stressmomentje. Met een beetje geluk helpt de fotochef erbij dat de atleet even poseert voor de camera’s. Na een ererondje met de vlag liep ze ook naar haar familie op de tribune en naar coach Bart, die helemaal in tranen was. Daar wil je als fotograaf natuurlijk ook iets mee.’
Lees ook: Niels Laros loopt sowieso 1500 meter bij WK atletiek
De nasleep
‘In de catacomben van het stadion ontmoette ze haar familie, vervolgens moest ze naar de persconferentie en de dopingcontrole. Er komt ineens van alles op je af. Een memorabele avond. En twee jaar later was ook uniek: toen volgde Schippers zichzelf op bij de WK in Londen. Ze had in Rana Reider een nieuwe coach gevonden. Een jaar eerder gebeurde het net niet op de Spelen van Rio, dat woedende spikemomentje. 2015 en 2017 waren haar absolute gloriejaren.’
Foto’s: Erik van Leeuwen (wie anders?) & eigen bezit
De Hardloopnetwerk Nieuwsbrief lezen? Ontvang elke maandag de hoogtepunten van afgelopen week in je mailbox.
- Noah Schutte hoopt op constante Valencia Marathon: ‘Sommige info niet te serieus nemen’
- Alles wat je moet weten over de Valencia Marathon
- Rising Star: Suzanne Harland
- Programma & Nederlandse atleten EK cross 2025 (+ startlijsten)
- Tunis als verrassende (halve) marathonbestemming: vlak parcours en winterzon