Blessurepraat
Begin dit jaar raakte de Nederlandse Simon Grannetia heftig geblesseerd aan zijn voet tijdens een steepletraining in Portland, Amerika. Hij kwam zelfs zo verkeerd terecht dat hij geopereerd moest worden. Ik sprak onder andere met hem over hoe het is om geblesseerd te zijn op een Universiteit in Amerika en Simon geeft een heleboel (hele goede) tips voor als je geblesseerd bent!
Door Floor Doornwaard
Wil je je even voorstellen? En wat zijn je drie favoriete afstanden?
Ik ben Simon Grannetia, geboren in Hillegom, woonachtig in Portland. Ik ben lid van AV de Spartaan en (oud) atleet van TDR. Dit is het laatste jaar dat ik uitkom voor de Universiteit van Portland. Mijn drie favoriete afstanden zijn de 3000 meter steeplechase, 3000m SC en de 3k SC).
Welke blessure heb je en hoe is dit ontstaan?
Een aantal ligamenten in mijn middenvoet, tussen mijn eerste en tweede middenvoetsbeentje, zijn gescheurd. Hierdoor zijn de botten in mijn linkervoet uit elkaar gaan staan (zie foto). De verzamelnaam voor zulke blessures aan de middenvoet is Lisfranc blessure.
Deze blessure is ontstaan op 10 Mei 2018 omstreeks 18:00 Pacific Time. We waren een waterbak training aan het doen met de groep steeplechasers. Vroeger deed ik nooit waterbaktrainingen omdat het altijd al gewoon goed ging. Nu wilde ik deze trainingen benutten om wat variatie in mijn techniek te krijgen. Een variatie was, zoals de Kenianen dat doen, in een keer, zonder de balk aan te raken, over de balk in het water te springen. Het idee is dat dit van pas kon komen in een tactische steeplechase met een snoeiharde eindsprint. Ik had de techniek ervoor al redelijk te pakken, deze keer raakte ik echter uit balans met mijn laatste stap waardoor mijn benen raar deden in de lucht en ik op een volledig gestrekt been terecht kwam in de waterbak. Ik stuiterde uit de waterbak, kon niet meer wandelen en het voelde alsof ik opeens een zooltje in mijn schoen had.
De enige manier om dit te laten herstellen en mijn voet stabiel genoeg te krijgen om weer te kunnen steeplen is met een operatie waarbij een schroef door de botten wordt geboord waardoor ze in de goede positie blijven staan. Deze operatie is op 31 augustus uitgevoerd. Na ongeveer vier maanden halen ze de pin eruit en dan kan ik weer geleidelijk gaan hardlopen.
Wat zijn je hobby’s buiten hardlopen?
Buiten zelf hard te lopen ben ik ook een groot atletiekfan. Ik lees veel. Ik heb een djembé, een Afrikaanse trommel, voor mijn verjaardag gekregen en daar speel ik elke dag op. Er zijn veel andere dingen die ik leuk vindt en meer zou moeten doen zoals: koken, klimmen, schaken en hiken. (dit begint nu wel erg veel op een ‘bio’ voor een online datings app te lijken, haha).
Welke ervaringen heb jij gehad met het herstellen van een blessure?
De meeste blessures die ik krijg zijn irritatieblessures vanwege stress, teveel zitten en/of niet goed stretchen. Zulke blessures duren meestal maar een week of twee. In het najaar van 2013 was de laatste en eerste keer dat ik voor langere tijd geblesseerd was. Ik ging door mijn rechter enkel als gevolg daarvan kreeg/had ik een stressfractuur in mijn fibula. Tijdens deze blessure heb ik de nodige ervaring op gedaan om kalm te blijven, alternatief te trainen en weer met frisse moed terug te komen. Nu is het wel zwaarder; deze blessure duurt veel langer en ik zit hier in Portland met als hoofddoel om hard te lopen, wat ik nu voor lange tijd niet kan doen. Hierdoor voel ik mij meer bezwaard naar het team, alsof ik hen in de steek laat. Het is ook lastiger omdat ik iets “nieuws” aan het proberen was en daar natuurlijk risico’s aanzitten. Ik heb mijzelf lang verweten dat ik deze techniek niet had moeten oefenen, maar: “Take the risk, or lose the chance” en “Failure I can live with. Not trying is what I can’t handle.”
Denk je dat jouw blessure je sterker zal maken als atleet (zowel mentaal als fysiek)? Of heb je dit al een keer ervaren met een andere blessure?
Mentaal: ja. Fysiek: alleen mijn rechterbeen. Veel dingen heb ik geleerd tijdens mijn eerdere blessure(s), maar er is geen limiet aan hoeveel je kan groeien en sterker je kan worden. Zoals de Engelsen zeggen: “a smooth sea never made a skillful mariner” (or pilot, in mijn geval). Als het goed gaat denk je vrij eenzijdig over wat beter kan en waar nog veel groei te behalen is. Tijdens een blessure heb je de kans om dat volledig over hoop te halen en jezelf, als het ware, opnieuw uit te vinden. Je spieren train je door ze uit te putten en weerstand te laten ondervinden. Voor mentale uithoudingsvermogen en kracht geldt precies hetzelfde.
Fysiek is lastig te zeggen. De progressie die ik de afgelopen jaren geboekt hebt is te danken aan het feit dat ik sinds 2014 hooguit drie weken achtereen niet heb hardgelopen. Consistentie is de sleutel en de vraag wordt hoe en of deze lange pauze de stijgende lijn die ik te pakken had aantast.
Wat voor een alternatieve trainingsvormen beoefen je om toch je conditie te behouden?
Momenteel kan ik nog niet veel doen met mijn linkerbeen, twee weken na de operatie. Ik zit nog in een walker. Alleen, gek genoeg, mag ik er nog niet op wandelen. Dit zal nog zo’n 6 weken duren. Ik doe nu duurtraining op een soort fancy step, scooter, en op een handbike waar ik kan trappen met alleen mijn rechter been. Daarbij doe ik kracht training voor mijn rechterbeen en mijn linkerbovenbeen en alle buikspier oefeningen waarvoor je geen gewicht op je benen hoeft te zetten. Daarna wordt het aquajoggen, crosstrainen en fietsen. Daarnaast heb ik besloten om te leren rollerskieën en dit als alternatieve training te doen. Dit omdat bij deze vorm je voet totaal niet beweegt, waar dit bij aquajoggen en fietsen wel nog het geval is.
Is er een speciaal product dat je helpt tijdens je herstel?
De scooter, mijn krukken en een Noah (Schutte, red).
Heb je boeken/series/films of een quote gekeken/gelezen die je bij je herstel helpen?
Ja… Ik heb alle afleveringen van Rick&Morty minstens twee keer gekeken. Hoe dit mij helpt bij het herstel ben ik nog niet helemaal uit.
Daarnaast geeft onze assistent coach, Jack Mullaney, vaak mooie speeches en quotes. Eentje waar ik nu vaak aan denk is: “if you want to go fast, go alone. If you want to go far, go together”. Je kan verontwaardigd denken: “maar ik wil juist snel gaan!” Dit lijkt tegenstrijdig, maar als je er bij stil staat, realiseer je je dat je verder komt wanneer je samen gaat. Ik weet in ieder geval, straks als ik weer op de baan sta en over balken spring, dat het dan lijkt voor sommigen alsof ik alleen (op kop) loop. Schijn bedriegt. Ik loop weliswaar zelf, maar ik loop nooit alleen!
Ook denk ik vaak aan wat mijn vader altijd zegt: “When the going get tough, the tough get going!”
Hoe ga je ervoor zorgen dat je niet nog een keer geblesseerd raakt?
Komende jaren maar gewoon weer op de balk stappen, denk ik.
Je zit in een Amerikaans hardloopteam, wat zijn de voordelen en nadelen daarvan tijdens je herstel? Doe je bijvoorbeeld alternatieve training met trainingsmaatjes?
De begeleiding hier op school is heel goed en goed bereikbaar. Ik kan elke dag bij de trainers (soort fysio’s) naar binnen stappen en hen naar mijn hechtingen laten kijken, bijvoorbeeld. Daarnaast hebben we trainers voor krachttraining en eentje helpt mij nu vrij intensief met mijn krachttraining, gezien ik niet eens fatsoenlijk een stang kan verplaatsen. Straks als ik weer een beetje kan hardlopen is er ook de Boost (andere merk voor AlterG) beschikbaar. Zo goed als alles voor begeleiding is hier beschikbaar en de trainers zijn erg behulpzaam. In Nederland had ik ook goede begeleiding en faciliteiten bij TDR, alleen was het niet allemaal zo dichtbij als hier. Ik doe nog niet veel alternatieve training, maar als ik dat ga doen zullen er inderdaad trainingsmaatjes zijn, maar in Castricum was er vaak ook iemand te vinden om mee alternatief te trainen.
Er zijn ook nadelen. Zoals als eerder gezegd, voel ik mij nu vrij opgelaten dat ik niet instaat ben om iets te betekenen voor het team op sportief gebied, dat terwijl de school veel geld aan mij heeft besteed. Daarnaast is, zo goed als, alles en iedereen hier om mij heen aan het hardlopen, dat maakt het soms moeilijk.
Heb je tips voor atleten die op dit moment ook dealen met een blessure?
- Probeer dingen te doen waar je normaal nooit tijd of energie voor had en jezelf te ontwikkelen op vlakken die je vanwege het hardlopen verwaarloost hebt.
- Het is niet erg als je totaal geen zin hebt alternatief te trainen en misschien zelfs denkt aan stoppen. Gebruik deze periode om de batterij weer goed op te laden zodat je met volle moed aan die comeback kan werken! “the bigger the setback, the bigger the comeback!”
- Onthoud deze tijd goed. Onthoud hoe graag je wilt hardlopen nu. Als je straks op een morgen wakker wordt en je zoveel pijn in je benen hebt dat je denkt dat je geen zin hebt om hard te lopen, dan moet je terug denken aan deze tijd en bedenk dan of je echt geen zin hebt. Als het goed is trap je dan vervolgens je eigen luie reet de deur uit voor de broodnodige kilometers.
- “When you can’t control what’s happening, challenge yourself to control the way you respond to what’s happening. That’s where your power is.”
- “Run when you can, walk if you have to, crawl if you must; just never give up.”
- Er is meer in het leven en er zijn belangrijkere dingen dan hardlopen.
Heel erg bedankt Simon, voor je openhartigheid en je mooi quotes, haha! We hopen dat je snel weer over balken kan springen.