17-jan-2017 – Afgelopen maand was ik even terug in Nederland voor de feestdagen. Gelukkig doen ze aan lange vakanties in de VS, zodat ik vier volle weken terug naar huis kon. Eigenlijk was het grappig om te zien hoe snel alles weer normaal voelde. Nadat ik op Schiphol in ontvangst was genomen en thuis aankwam in Leiden, was het net alsof ik maar een weekendje weg was geweest. Precies hoe dat ook nu weer voelt. Het maandje Nederland is super snel voorbij gegaan!
Ondanks dat ik vakantie had, was ik de eerste dagen drukker dan ik in tijden ben geweest. Maar niet met studeren gelukkig. M’n agenda stond vol met afspraken met vrienden en familie. Met het trainen erbij waren de dagen snel vol. Super leuk om iedereen weer te zien en een beetje up to date te raken. Aangezien ik weer gewoon bij Bram’s groep aan kon sluiten, maakte dat de trainingen ook extra leuk. Na het missen van Sinterklaas dit jaar waren kerst en oud & nieuw ook des te gezelliger. Daarnaast stond er ook weer een wedstrijdje op de planning! Oudjaarsdag staat in de hardloopwereld bekend als de dag van de Sylvestercross in Soest. En aangezien ik weer fit genoeg was om een wedstrijdje te lopen, wilde ik het feestje niet missen.
Met oog op het indoorseizoen besloot ik om op de korte cross te starten. Ik had van te voren geen goed idee van wat ik kon verwachten. Ik voelde me al stukken beter, maar ik had geen zware trainingen gedaan waaraan ik mijn vorm af kon leiden. Toch kwam ik naar Soest om te winnen. Vanwege de kortere afstand (3.2km tegenover 10.4km) is het geweld bij de start altijd extra heftig. Gelukkig weet ik me inmiddels redelijk te weren en was ik goed weg. Ik voelde me niet sterk genoeg om met de snelste drie lopers mee te gaan, maar bevond me in het achtervolgende groepje met nog een halve kilometer te gaan. Helaas kon ik het tempo de laatste meters niet vasthouden en viel ik weg naar een achtste plek. Achteraf baalde ik wel een beetje, maar het gaf me een indicatie van waar ik stond en ik had in ieder geval weer even een wedstrijdje in de benen.
Een week later was de eerste aflevering van het nieuwe seizoen Wie is de Mol? op TV. Nee, dat heeft niks met hardlopen te maken, maar dit jaar vinden de eerste afleveringen in Portland plaats! Aangezien De Mol het enige TV programma is dat ik vaker gevolgd heb, was ik positief verrast toen ik dat hoorde. Ook omdat jullie in Nederland nu wat mee krijgen van de stad waar ik nu woon, mits je het programma volgt natuurlijk. Ik kreeg regelmatig de vraag of wat van de opnames gemerkt had, maar ik ben sinds augustus in Portland en ze nemen altijd op rond mei. Hoe ik dat weet? Ik heb mee gedaan in 2010 in Japan (zie foto).
Oké, dat was een grapje. Eerst even een bekende Nederlander worden en dan doe ik over 15 jaar mee!
Afgelopen donderdag ben ik weer naar Portland gevlogen. Ik had al gehoord dat er sneeuw lag, maar toen ik aankwam was ik alsnog verrast. Er lag niet een beetje sneeuw, maar bijna een halve meter! Ziet er mooi uit, maar vaak wat minder praktisch met lopen. Gelukkig geen wedstrijden in de sneeuw, want het indoorseizoen is begonnen. Twee dagen later mocht ik namelijk al aan de bak op de 3000m! Ik had ook kunnen kiezen om niet te lopen, maar ik wilde wel graag weten hoe mijn vorm nu is en ik was ook wel benieuwd tot wat ik in staat ben zo kort na een vlucht (kan altijd nog van pas komen). Toen ik op campus de assistent-coach tegenkwam, liet hij me weten dat de series bekend waren. En wat bleek, ik zat in de snelste serie met onder andere huidig Olympisch kampioen 1500m Matthew Centrowitz! Dat was wel even bijzonder om te horen, dat je het opeens tegen een Olympisch kampioen op mag nemen. Of nou ja, misschien meer hopen dat je geen rondje ingehaald wordt…
Dus zaterdag met de bus naar Seattle, waar de University of Washington een mooie 307m lange indoorbaan heeft liggen. We vertrokken al om 7 uur ’s ochtends en mijn race was pas na vijven, dus het beloofde een lange dag te worden. De jetlag viel mee, dus dat was wel fijn. Na heel wat rondlopen, aanmoedigen en op het kunstgras liggen, was het tijd om me klaar te maken voor de race. Tijdens m’n racevoorbereiding zag ik Sifan Hassan nog de 3000m lopen en kon ik het niet laten om haar wat aan te moedigen in het Nederlands. Maar toen mocht ik zelf aan de bak. Na de start lag ik laatste (van de 19), maar dat was ook mijn bedoeling aangezien ik wel verwachtte dat het er hard aan toe zou gaan met Centrowitz in de race. Vanwege de ongewone lengte van de baan was het moeilijk om mee te krijgen hoe hard ik ging, dus moest ik maar gewoon een goed tempo zien te vinden en langzaam door het veld naar voren schuiven. En dat lukte gelukkig goed! Ondanks dat ik moeite had het tempo vast te houden, kon ik nog versnellen met 500m te gaan en liep ik zo naar een 8e plek en een mooi PR van 8:13.82.
We waren met 4 teamgenoten binnen 1 seconde van elkaar geëindigd en hadden alle 4 een PR gelopen, dus coach was erg tevreden. “Noah is back!”, is ook wat hij zei, en zo dacht ik er zelf ook over. Ik ben niet alleen terug in Portland, maar ben ook duidelijk weer helemaal fit. Goed om te weten dat dit mijn basis is en ik vanuit hier mooi verder kan bouwen naar een goede vorm. Op naar een goed tweede semester en een mooi baanseizoen! Onderstaand nog een kleine compilatie van onze trip naar Seattle en de indoorwedstrijd.
Groetjes vanuit winter wonderland,
Noah!
Bron: http://noahschutte.nl/noah-is-back/