Elke maand schrijft de talentvolle Marcella Herzog columns voor ons. De laatste maanden kampt Marcella met pijntjes, maar zoals zij mooi verwoordt; road to succes steep, but the destination is within my capabilities.
Bruine gespierde benen tegen een imposante rotsformatie… Een afgetraind lichaam en glinsterende zweetdruppels langs zijn stoere gezicht. “The road is steep, but the destination is within your reach…” Een beetje jaloers kijk ik naar hem op. Niet zozeer jaloers op zijn indrukwekkende staalkabel-spieren, maar wel op zijn ijzersterke wilskracht. Onderuitgezakt bestudeer ik een vale poster van een klimmer in de sportschool in Zuid-Duitsland waar ik 2 keer per week kom. Ik ben blij dat mijn krachttraining er op zit.
Ik ben op trainingsstage en kamp al een lange periode met een blessure. Mijn wilskracht verdween afgelopen periode soms onopgemerkt naar de achtergrond, was kortstondig zoek of volledig afwezig. Begin januari ontstond er tijdens mijn trainingsstage in Zuid-Afrika een vervelend ‘pijntje’ in mijn knie. Een volle maand later werd er door de sportarts geconstateerd dat het kraakbeen onder mijn knieschijf beschadigd was. Het goede nieuws? Mijn klacht was getraceerd! Het slechte nieuws? Kraakbeen herstelt langzaam. Tergend langzaam als je het mij vraagt… De afgelopen maanden werden gekenmerkt door alternatief trainen, koelen, oefeningen en korte periodes van totale rust.
Het zien van de zongebruinde abseiler die elke fitness-bezoeker zijn onvervalste motivatie oplegt, zette me aan het denken. Of het nu aan de clichématige poster lag, mijn natuurlijke geneesproces of de Boheemse berglucht…de maand mei was voor mij een maand van VOORUITGANG! De extra rust tijdens mijn trainingsstage deed veel goeds voor mijn mind-set. Hoewel ik fietstochten heb gemaakt waarbij ik mijn bevroren tenen vervloekte en baantjes heb gezwommen waarbij de minuten tergend langzaag wegtikten…het voelde goed dat ik me volledig kon vastbijten in mijn herstel. De rust en ongecompliceerde dagindeling waren prettig: het was blik op oneindig en gaan! Toen daar vanaf mijn tweede week in Zuid-Duitsland ook nog pijnvrije duurlopen en rustige minutenblokjes bij kwamen, kreeg ik een boost aan zelfvertrouwen! Geweldig om me langzaam weer een beetje atleet te voelen!
Ik kan niet ontkennen dat ik het moeilijk vind dat iedereen om me heen volop met zijn baanseizoen bezig is. Ongeduld, gemis, stiekeme jaloezie…of een mix van alles wellicht…? Ik verlang enorm naar de euforie die met het baanseizoen samenhangt. Er zit nou eenmaal magie aan het vastpinnen van mijn startnummer, het vastknopen van mijn spikes en het getik van mijn vlecht die me bij elke paslanding bij de les houdt. Ik hou van de adrenaline die door mijn lichaam stuwt bij het afgaan van het startpistool. Zelfs het moeilijke mentale spelletje, de vollopende benen, het tandenbijten en het gevoel van brandende longen ben ik gaan missen.
Als atleet streef je altijd naar perfectie. Pasefficiëntie, stabiliteit, balans en het allerbelangrijkst: lichaam en geest op 1 lijn. Synchronie van de bovenste plank! Ik besef me meer dan ooit dat je als atleet moet GENIETEN van de zeldzame momenten waarop je lichaam écht fit en volledig belastbaar is. Hoewel ik niet weet of ik dit seizoen nog wedstrijden ga lopen, maak ik gestaag progressie en heb ik mijn vizier op al het moois dat ongetwijfeld komen gaat! Gejaagd als ik ben bewandel ik de weg der geleidelijkheid. ‘Investeren in de toekomst’ zoals dat zo volwassen heet. Want tenslotte is the road to success steep, but the destination is within my capabilities.
Wil jij Marcella Herzog op de voet volgen? Op haar website www.marcellarunstheworld.com vind je regelmatig een nieuwe blog-post over alles wat haar bezig houdt!
