Het is alweer even geleden: de Boston Marathon. Toch willen we jullie de nabeschouwing van Miranda Boonstra over haar marathonavontuur in Boston niet onthouden. Waarom liep ze juist deze marathon, hoe bereidde ze zich voor, hoe bracht ze het ervan af op de heuvels, en is ze tevreden met haar wedstrijd? Je leest het hieronder:
Al jaren stond Boston op mijn marathonlijstje, volgens vele DE marathon voor de echte marathonlopers. In mijn piekjaren durfde ik het niet aan, omdat er snelle tijden gelopen moesten worden en Boston staat niet bekend om het meest snelle parkoers. In 2015 raakte ik geblesseerd en ik heb tot 2019 moeten wachten om Boston eindelijk van mijn lijstje af te kunnen vinken. Maar….het was het wachten waard.
Half februari kreeg ik bericht dat ik in de Elite Women’s start mocht starten, samen met zo’n 65 andere dames. Helaas zou ik voor het eerst van mijn marathonleven niet mijn eigen bidons kunnen inleveren, zodat ik niet elke 5 kilometer mijn eigen drank zou kunnen pakken. Dat was wel even een stressmomentje, want het innemen van voldoende koolhydraten is nu juist een van de belangrijkste ingrediënten voor het succesvol finishen van een marathon. Daarnaast gingen de trainingen ineens weer zo goed, had ik weer een nette 10km gelopen bij de Stevensloop en begon ik toch te twijfelen of ik niet beter voor een snelle tijd zou kunnen gaan in Rotterdam. Een 2h37-er zou er weer in moeten zitten, maar waarschijnlijk niet op het heuvelachtige parkoers van Boston. En, wat als ik hierna weer in de lappenmand zou komen en ik die goede vorm nooit meer zou halen? Gelukkig merkte Noel terecht op dat een 2h37 leuk is, maar niets vergeleken met mijn pr tijd en het mij dus eigenlijk niets zou opleveren en het avontuur in Boston wel. Toen was de knoop snel doorgehakt, en vliegticket en slaapplaatsen snel geregeld.
Bij aankomst in Boston was de airbnb eigenaar zo lief om mij op te halen. Ik had bewust een plekje een beetje buiten Boston uitgekozen, Medford, zodat ik lekker in alle rust de marathongekte kon ontlopen. Aangezien ik op de marathondag om 5 uur wilde opstaan, heb ik de dagen ernaartoe het juiste ritme aangehouden, dus vroeg naar bed en vroeg op. Wat niet heel moeilijk was met de jetlag. Ondertussen een klein beetje sightseeing naar Harvard gedaan mbv de Uber shared, wat een privilege om daar te mogen studeren. Twee dagen voor de marathon ben ik verhuisd naar Jeen en Paul, die zo gastvrij waren om mij onderdak te geven en zat ik weer iets dichter bij het episch centrum.
Lees Miranda’s hele verhaal op haar website.