Na een moeizame zomer waarin ik werd geteisterd door overtraining, oververmoeidheid en weinig tot geen energie had, begon ik geheel tegendraads volledig op te bloeien in de herfst.
Door Marije Geurtsen
Ijzertekort
Alarmbellen begonnen te rinkelen toen ik mezelf hijgend, puffend en met een hartslag van 250 BPM, een lullig klimmetje in Italië omhoog sleepte…terwijl mijn vader al boven stond te wachten. Hij was wél in 1x naar boven gehobbeld.
Een bezoekje aan de huisarts bevestigde een ijzertekort en daarnaast een lege ijzervoorraadtank, wat leidde tot het niet aanmaken van rode bloedlichaampjes. Rode bloedlichaampjes zijn nodig voor de zuurstoftoevoer naar het bloed en daarmee het uithoudingsvermogen. Het klonk enorm logisch en verklaarde al mijn klachten.
Ik schreef mij een ferrum-boost-kuur voor en ging ten rade bij een voedingsconsulente die ijzer terugbracht in mijn voedingsplan. Dit leidde onmiddellijk tot een overdosis met ijzervergifiting als gevolg. Het resultaat: een heel weekend overgeven en als een vaatdoek op de bank vegeteren. Nadat mijn lichaam deze ijzingwekkende schok had verwerkt ging het ook direct met sprongen beter.
Voorbereiding op de Dolomiti di Brenta trail
Net op tijd, want 10 dagen later stond een trip naar de Dolomiten op het programma. Ik had mij al maanden geleden ingeschreven voor de 64km Dolomiti di Brenta trail en was vastberaden naar Italië af te reizen – ik had immers toch al geboekt.
Als laatste voorbereiding op deze trail had ik me opgegeven voor de Vaalserbergtrail – 30km met 1000 hoogtemeters. Ik ging, liep en overwon. Mezelf kennende startte ik expres als één van de laatsten – om te voorkomen dat ik me zou laten opjutten door mijn natuurlijke neiging om elke dame die in het zicht liep in te willen halen. Doel van deze trail was: uitlopen, liefst aan één stuk en binnen 3 uur.
Waar ik een aantal weken eerder op een lullig loopje van 10km nog halverwege moest bijtanken, mijn hartslag moest laten zakken en opnieuw moed moest verzamelen lukte het nu ineens om de verzorgingsposten te negeren en voldoende te hebben aan mijn waterzak. Ook lukte het om elk klimmetje weer op een rustig drafje, maar zonder te wandelen, omhoog te stoefelen.
Toen mijn horloge mij meldde dat ik inderdaad binnen de 3 uur (2.50 resp.) zou finishen, hoorde ik uit de luidspreker de omroeper zeggen: “We maken ons op voor de binnenkomst van de eerste dame op de 30 km”. Ik keek nog om om te zien welke snelle dame mij van achter in zou halen. Er was echter niemand te zien. Als laatste dame gestart maar toch als eerste gefinished zonder te jagen. Het eerste geluksmomentje in maanden. Hoe blij je kon zijn met een gewonnen blok hout. Ik was op de weg terug.
Dolomiti di Brenta trail
Een week later reisde ik af naar de Dolomiti di Brenta trail in het mooie Molveno om met Mud Sweat Trails deze mooie trail af te leggen. Tegen alle adviezen in – iedereen had nog het beeld van het meisje in de lappenmand op het netvlies, liep ik de trail en lukte het me om binnen de 12 uur te finishen en over 64km 4000 hoogtemeters af te leggen én te genieten. Ik meldde mij als 10e dame en 1e Nederlandse. De trail was zwaar maar ik heb zó genoten! In totaal zou ik bijna 3 weken in bergachtig gebied verblijven, waarin in veel heb gelopen en getraild.
Estafette aan PR’s
De eerste run terug in Nederland verbaasde ik mezelf over het gemak waarmee ik door de polder vloog door afwezigheid van hoogtemeters. Toch maar meedoen met de Dam-tot-Damloop – we hadden immers een gratis startbewijs voor het snelle bedrijfsvak. Één van mijn loopmaatjes zou ook meelopen en was ook nog niet geheel fit. Hij wilde wel op 4’/km lopen. Mooi.. dat wilde ik ook wel proberen, dat zou een verbetering van PR opleveren. Na mooi haaswerk lukte het me om in 1.04 te finishen met een zware laatste 3 km. Het bleek het begin van een estafette aan PR’s dat aan diggelen ging met als hoogtepunt een hap van 10 minuten uit mijn marathon PR.
Einde zomer had ik me al neergelegd bij het feit dat ‘2018 gewoon niet mijn jaar was’, een uitspraak die ik maar weer teruggenomen heb. Mensen vragen me vaak: hoe komt het dat je zo snel bent gaan lopen? Welke trainingen doe jij, wat eet jij, hoe ga je om met.. etc. Laatst vroeg iemand mij: wat is het geheim om de marathon onder de 3 uur te lopen? Is dat een geheim? Nee toch? Gewoon een kwestie van trainen.
Geen standaard recept voor succes
Er zijn een aantal ingrediënten die nodig zijn zoals o.a.: training, coaching, voeding, rust, kracht, uithoudingsvermogen, variatie, plezier, een team waarvan je je eigen soep maakt. Er bestaat echter geen standaard recept voor succes. En ook de definitie van succes is subjectief. Wat werkt voor mij, werkt misschien niet voor jou. Iets dat uitdagend is voor mij, is dat misschien niet voor jou. En wat ik leuk vind, vind jij misschien niks aan. De belangrijkste drijfveer is dat ik energie krijg van de dingen die ik doe. Hardlopen mag best een beetje pijn doen en vervelend zijn, als je maar energie krijgt van het eindresultaat. Als het meer energie kost dan het oplevert – en dit niet aan een ijzertekort of andere verklaarbare oorzaak toe te schrijven is – bepaal dan opnieuw je doel.
Opgebloeid in de herfst, om te shinen in de winter. Ik zal mezelf niet zijn als ik met alle seizoenen mee zou gaan. “Life is what happens when you are making plans.” [Allen Saunders]
Running-Mary – Maryrunswild.blog
Foto’s: Marije