Leonie Koopman liep zondag de marathon van Amsterdam. Tot het moment dat ze het stadion in liep, was ze behoorlijk rustig. Ze had niet durven dromen dat ze 17 minuten van haar persoonlijk record zou aflopen. Haar verhaal.
Door de redactie
Kun je ons meenemen in jouw marathon?
Tot het moment dat ik het stadion in liep, was ik behoorlijk rustig. Ik was tevreden over mijn kledingkeuze, had mijn horloge opgeladen, mijn flipbelt met gelletjes zat lekker en ik had een oud vest aan om warm te blijven. Toch kwam op het laatste moment nog weer de dixie stress, was het alleen van de zenuwen of moest ik echt nog even? Ik zag behoorlijke rijen en de minuten tot de start tikten weg. Totdat het startvak voor mij weg mocht en er ineens vrije dixies tevoorschijn kwamen. Terwijl de eerste mensen al over de start gingen, kon ik nog snel even gaan. Wat een opluchting, nu was ik er echt klaar voor! Toch bleef ik de eerste kilometers met een raar gevoel lopen, waar was ik aan begonnen?! De laatste week vond ik het tempo om 3:45 te halen ineens toch best snel en had geen idee of ik dat vol kon houden. De eerste kilometers was het ook behoorlijk druk en nog wat moeilijk om je tempo goed aan te voelen.
Ik wist wel dat ik echt niet te hard moest starten, dus hield m’n horloge goed in de gaten. Eigenlijk voelde het tempo na een paar kilometer heel ontspannen aan en kreeg ik vertrouwen. Bij het Rijksmuseum stond al de eerste bekende langs de kant en even later zag ik ook mijn vriend en broertje staan. Ik speurde continu het publiek af op zoek naar een bekend hoofd. Het gaf meteen weer energie als ik mijn broertje er bovenuit zag komen. Voor mijn gevoel bleef ik maar zwaaien naar mensen. Tot bij 26km ineens als verrassing 3 hockeyteamgenootjes langs de kant stonden, zo leuk! Ik kreeg een stortvloed van aanmoedigingen over me heen en wist even niet hoe ik moest reageren, behalve doorrennen, sorry dames! Even verderop stonden mijn vriend en broertje alweer langs de kant met hun fiets zodat ze een klein stukje mee konden rijden over de parallelweg. Wat resulteerde in een live-verslag voor het thuisfront. Ik kreeg behoorlijk wat rare blikken van mensen om me heen, die waarschijnlijk dachten; ‘waarom ben jij bij 27,5 km nog zo uitgebreid aan het praten?’
Voor mijn gevoel bleef ik maar zwaaien naar mensen.
Ik had ook echt nog nergens last van en was juist aan het opletten dat ik niet te hard ging. Tot ik daar van hen te horen kreeg dat ik best voor de 3:40 kon gaan, dat was niet het plan… Toch zou het erin zitten als mijn 2e helft iets sneller zou zijn als de eerste. Aangezien ik nog zo lekker liep, besloot ik gewoon te kijken hoe lang ik dat nog vol kon houden. Ondertussen had ik alle bekenden alweer een keer gezien en genoot ik echt en wachtte op het moment dat het zo zwaar zou worden als tijdens mijn eerste marathon. Dat moment kwam alleen niet. Pas in de laatste 8 kilometer werd het zwaarder omdat ik wat kramp begon te krijgen in mijn kuiten. Ik wist dat ik nog iets speling had en begon te rekenen wat ik nog als tussentijden moest lopen. Mijn horloge liep alleen wat voor dus ik wist niet precies hoeveel extra tijd ik nodig had. Zelfs het moment dat ik het stadion in liep wist ik het niet helemaal zeker. Ik zag de bordjes 175m, 150m, .. dus zette voor de zekerheid nog een eindsprint in: 03:39:37. Yes! Ik had niet durven dromen dat ik zo ontspannen kon lopen en dan 17 minuten van mijn PR aflopen.
Hoe zag je voorbereiding er voor de marathon uit?
Voor deze tweede marathon wilde ik wat intensiever gaan trainen dan voor mijn eerste marathon in april. De eerste maanden deed ik het wel wat rustiger aan en heb ik me vooral gericht op de snelheid van de kortere afstanden, bovendien was de zomer heel warm en vond ik het wel prima dat ik even niet verplicht hoefde te gaan. Ik deed de nodige leuke loopjes met mijn broertje en mijn hockeyteam en liep toch eigenlijk wel steeds 3 tot 4 keer per week. De laatste 10 weken heb ik echt een schema gevolgd en ben ik 4 tot 5 keer per week gaan lopen, naast bootcamp- en hockeytraining. Ik kan nu wel echt merken dat ik hierdoor veel makkelijker meer kilometers kan maken. Een van de vaste onderdelen bleef wel het rondje met de ‘033 running crew’ op de woensdagavond. Af en toe wat schuiven in mijn schema, maar elke week nieuwe motivatie en mensen om je heen die ook trainen voor een (halve)marathon en ontzettend met je meeleven. Die hebben mijn voorbereiding nog weer extra leuk gemaakt.
Ik deed de nodige leuke loopjes met mijn broertje en mijn hockeyteam en liep toch eigenlijk wel steeds 3 tot 4 keer per week.
Wat deed je een dag voor de wedstrijd?
Uitrusten, veel eten en zenuwachtig zijn! Vrijdag had ik als afsluiter voor de herfstvakantie nog een schoolfeest op mijn werk, dus pas zaterdagochtend voelde ik echt de rust om me te richten op de marathon en zenuwachtig te worden. Ik pakte mijn tas in en vertrok samen met mijn vriend en onze fietsen in de trein naar Amsterdam. Het marathonweekend was nu echt begonnen. Vanaf ons logeeradres konden we op de fiets naar de expo, waar vooral mijn vriend vol verbazing rondliep. Hij snapte echt niet waarom er voor elk houdertje, tasje, sokje of drankje weer een apart kraampje moest zijn. Binnen de kortste keren stonden we dus weer buiten. Nog even zo’n cliché foto met het startnummer en weer door. We deden nog wat boodschappen zodat ik mijn vertrouwde ontbijt kon nemen zondag en hadden bij een pasta restaurant gereserveerd voor ’s avonds. Dat bleek maar goed te zijn, want het was er ontzettend druk. Uiteindelijk werd het dus allemaal wat later dan gepland, maar ach vroeg slapen zou toch al niet lukken.
Wat wil je lopers meegeven die voor het eerst een marathon lopen?
Je kan meer dan je denkt. Het is zo magisch om pas op de dag zelf de hele afstand te lopen. Je kan zoveel vertrouwen halen uit alle trainingen die je loopt en laat je op de dag zelf meeslepen door het hele evenement. Laat je inspireren door andere mensen om je heen die ook aan het trainen zijn voor een marathon, maar trek je daar zeker ook niet te veel van aan. Dat zij die ene training wel doen en jij niet betekent niet dat je het fout doet. Leer luisteren naar je lichaam en verlies zeker het plezier niet. De weg er naar toe is net zo leuk als de dag zelf.
Laat je inspireren door andere mensen om je heen die ook aan het trainen zijn voor een marathon, maar trek je daar zeker ook niet te veel van aan.
Welke marathon zou je ooit nog willen lopen?
Berlijn en New York lijken me allebei heel mooi om ooit nog eens te lopen. Vorig jaar rond deze tijd begon ik voor het eerst aan een marathon te denken, bij de loting voor Berlijn. Uiteindelijk werd ik uitgeloot en werd het Antwerpen, dus Berlijn staat nog steeds op het lijstje. Dit jaar weer een nieuwe kans bij de loting en anders zijn er nog genoeg die ook hartstikke mooi zijn om te doen. Dit was zeker niet mijn laatste marathon.
Foto: PR Leonie