Het is dinsdagochtend halftien als ik de auto parkeer aan de zijkant van de weg. We hebben afgesproken op onze vaste plek, waar we bijna elke dinsdagochtend onze tempotraining afwerken. Onder de brug waar we de auto parkeren ligt een pad verscholen tussen twee taluds. Vroeger liep hier een spoorlijn, maar tegenwoordig is het een pad voor wandelaars, fietsers, hardlopers en ruiters. Er staat een 7 mijl tempo op het programma. 3.5 mijl de ene kant op en dan 3.5 mijl weer terug naar het beginpunt.
Het is nog rustig op het pad als we begonnen zijn en het enige wat ik hoor zijn mijn voetstappen over het gravel. Voor me lopen de jongens en ik zie ze langzaam verdwijnen in de verte. Steve fietst achter Elinor en mij en geeft ons de laatste aanwijzingen, voordat hij na het keerpunt ook uit het zicht verdwijnt om met de jongens het laatste stuk mee te fietsen.
De bedoeling is een rustige eerste 4 mijl en dan de laatste 3 mijl rustig het tempo opvoeren. Weer het geluid van de voetstappen op het gravel en mijn eigen ademhaling. Focus op positieve gedachtes en de techniek. Het is inmiddels anderhalve week na mijn 10.000 meter op de baan en onze focus in trainingen ligt nu geheel op deze positieve gedachtes. Waar ik me tijdens de 10.000 meter liet gijzelingen door twijfels en negatieve gedachtes, voel ik me nu sterk en zet ik mijn versnelling in voor de laatste mijl.
Lees de rest van deze blog op Jip’s website.