Afgelopen zondag bij het NK Indoor kwalificeerde Ben de Haan, die lid is van Rotterdam Atletiek en traint bij Loopland Gelderland, zich op de 3000 meter op het nippertje voor het EK Indoor over twee weken in Glasgow. Na veel kopwerk leek het er op dat hij net als een week eerder in Oostenrijk (7.56,63) de limiet zou missen. Maar toen de uitslagen op het scherm verschenen bleek dat hij nu net wél aan de goede kant van de 7.56 zat (7.55,62). Samen met Bram Anderiessen (Team Distance Runners, 7.55,46) en Nederlands Kampioen Mike Foppen (Team Zevenheuvelen, 7.54,95) wordt hij dus uitgezonden naar Glasgow. Drie Nederlandse atleten aan de start op één onderdeel, het is een enorme luxe. Hardloopnetwerk was benieuwd hoe Ben zich herpakte na de mislukte limietpoging in Oostenrijk, of er afspraken waren gemaakt tussen de atleten om voor een snelle tijd te gaan op het NK, en hoe Ben’s voorbereiding richting Glasgow eruit ziet.
Geboren en getogen in Amerika
Het had weinig gescheeld of Ben was nooit voor Nederland uitgekomen op internationale toernooien. Hij is geboren in Californië en studeerde af aan de Amerikaanse Cornell University. Met een Nederlandse vader en een Amerikaanse moeder had hij ook voor Amerika kunnen uitkomen. Bovendien zat hij als junior een aantal keer dichtbij kwalificatie voor het Amerikaanse team. Als hem dat was gelukt had hij niet meer voor Nederland kunnen lopen. Uiteindelijk koos Ben voor Nederland omdat de concurrentie voor een plek in het nationale team van Amerika moordend is.
De eerste twee indoorwedstrijden
Ben trainde tot voor kort in Amerika op schema’s van Honore Hoedt, met af en toe een periode in Nederland. Recentelijk heeft hij zich permanent in Arnhem gevestigd – als ICT-er kan hij ook op afstand werken. Na een lastige herfst zonder serieuze wedstrijden duurde het even voordat hij het wedstrijdritme weer te pakken had. Hij begon het indoorseizoen met een 1500 meter. ”Het kost bij mij altijd wat meer tijd dan bij de meesten om op gang te komen met de kortere en snellere wedstrijden,” vertelt Ben. ”Nadat ik 3.47 liep op een 1500 meter drie weken geleden wist ik dat ik nog niet echt in vorm was.” Toen kwam dus die internationale 3000 meter in Oostenrijk. ”Linz was een perfecte wedstrijd, goed gehaasd en met hele goede concurrentie,” zegt Ben. ”Maar ik ging helaas net een beetje te veel stuk de laatste 200 meter. Wat een verschil acht dagen later!”
Einde indoorseizoen?
Na afloop van die race wist Ben in eerste instantie niet zeker of hij nog wel een poging moest wagen alsnog de limiet te halen. Immers, als het in een strak gehaasde internationale wedstrijd niet was gelukt, waarom zou het dan wel slagen bij een Nederlands Kampioenschap, waar in principe op plek, en niet op tijd gelopen wordt? ”Ik heb een mooie 10.000 meter om me op voor te bereiden begin mei [de Payton Jordan Invitational in Stanford, Amerika, red.], dus het was gemakkelijk om te denken dat indoor gewoon niet gelukt was.” Toch liep het anders, omdat één van zijn concurrenten voor de titel zijn diensten aanbood. ”Na een paar dagen hoorde ik van Mike dat hij me wilde helpen met het tempo maken, dus toen wist ik dat ik een kans had.” Mike hoefde zelf niet meer op limietenjacht omdat hij wel onder de limiet was gedoken in Linz.
Het raceplan
Ben ging op het aanbod in en samen smeedden ze een plan. ”De afspraak was dat ik de eerste 1000 meter zou pakken en daarna zouden we om en om 600 meter aan kop lopen”, legt Ben uit. ”Dus Mike tot 1600 meter, ik tot 2200 meter, en dan Mike weer op kop.” In werkelijkheid liep het net een beetje anders. ”Mike zat te veel naar achteren, dus toen ik ging uitwijken op 2200 meter om hem op kop te laten lopen, kon hij niet gemakkelijk naar voren komen.” Zo liep Ben uiteindelijk bijna de hele race op kop. ”Geeft niet,” lacht Ben, ”Ik ben blij dat het voor ons allemaal is gelukt. Mike had ook helemaal niks kunnen doen,” voegt Ben toe, ”want hij wist natuurlijk dat hij ook in een tactische en langzame wedstrijd zou kunnen winnen. Dus ben ik hem heel erg dankbaar.”
Het raceverloop
Het was tot het einde bloedspannend of Ben de limiet dit keer wel ging lopen. ”Ik wist dat ik het ging halen toen ik de klok zag op 2999 meter!” lacht Ben. ”Ik had weinig gedachten in mijn hoofd. Ik probeerde gewoon te focussen en hard te lopen. Herhaaldelijk speelde ik de afspraak tussen Mike en mezelf na – hoe het zou voelen om op kop te lopen vanaf 1600 meter, hoe het zou voelen om te volgen de laatste 600 meter – en ik kan me herinneren dat toen het toch wat anders verliep, ik me toch nog steeds erg kalm voelde.”
Met drie man onder de 7:56 was dit trouwens niet de snelste 3000 meter ooit op een NK Indoor. Die vond plaats in 1994, toen Luc Krotwaar won in 7.54,02, gevolgd door Marcel Laros (7.54,56) en René Godlieb (7.56,64). Desondanks behoren de tijden van alle drie de mannen tot de top-10 allertijden. Ze bevinden zich tussen een aantal illustere namen (ranglijsten.tk – prestaties van 2018 en 2019 zijn nog niet verwerkt):
De weg richting Glasgow
Nu de limiet is behaald, gaat Ben er alles aan doen om te pieken op het EK. ”Ik heb een goede basis, maar pas de laatste weken zijn we aan het trainen op wedstrijdtempo. Dat moet dus nog een beetje verbeterd worden. Aanstaande vrijdag loop ik blokjes van 2000 meter naar 1000 meter, met snelheden van rond mijn lactaatgrens tot aan mijn 3000 meter wedstrijdsnelheid. En dan een 600 meter interval steeds sneller elke 200 meter (30-29-28 of 31-30-28), en als toetje een snelle 400 meter. Die 400 meter moet ik relaxed kunnen lopen, maar als ik onder de 55 á 56 seconden kan, dan weet ik dat ik nog een stap heb gemaakt.” Dat is belangrijk, want op het EK moet hij kunnen eindigen met een paar snelle laatste rondjes. ”Ik moet op de EK wel een snellere laatste 600 meter of 800 meter kunnen lopen dan bij de NK, wellicht 1:57-1:58 (62 – 55), dus hopelijk kan ik dat ontwikkelen in een weekje.” Hij sluit af met: ”Ik word zeker steeds beter!” Dat belooft wat.
Ben, Bram, en Mike lopen de 3000 meter finale bij het EK Indoor in Glasgow op zaterdag 2 maart, om 19:47 uur.
Foto: Max Kooijmans