We hebben de maandelijkse column van Ivo Meex weer binnen! Ivo is lid van het JJ Runningteam, genoemd naar trainer John Jansen en gesitueerd in Arnhem. Onder John heeft Ivo flinke stappen gemaakt, met als voorlopig hoogtepunt zijn 2:39.08 minuten op de marathon van Frankfurt afgelopen jaar.
Voor de Vorm
Door Ivo Meex
“Niets menselijks is mij vreemd; schrijven over succes gaat natuurlijk makkelijker dan schrijven over de mindere dagen. Maar zonder dalen geen pieken.”
-Ivo
Deze blog kostte me meer tijd en moeite dan alle voorgaande blogs. Niet zozeer het schrijven zelf, maar vooral het starten met schrijven bleek een opgave. De reden: een geïrriteerde achillespees dwong me tot anderhalve week looprust en tot het afzeggen van 2 kleine wedstrijden. Niets menselijks is mij vreemd; schrijven over succes gaat natuurlijk makkelijker dan schrijven over de mindere dagen. Maar zonder dalen geen pieken en dus verdienen de afgelopen weken ook evenveel aandacht.
Acute ontsteking achillespees
In mijn vorige blog vertelde ik van wat opkomende pijntjes vlak voor het NK halve Marathon. Die leken onderdeel van de wedstrijdspanning, maar een week nadat ik mijn halve marathon PR aanscherpte op de Venloop, bleek toch dat ik teveel gevergd had van mijn rechter achillespees. Het besef dat ik in ieder geval gepiekt had op het juiste moment, stelde me redelijk gerust en eerlijk gezegd verheugde ik me zelfs een klein beetje op een paar rustige weken. Luc constateerde een acute ontsteking en die zou met wat rust bijna net zo snel moeten verdwijnen als hij was komen opzetten. Om de schade aan mijn vorm tot het minimum te beperken, werd er alternatief getraind. Vrijwel dagelijks zag ik ongeveer 4800 stroperige seconden wegtikken op het display van de crosstrainer. De kwaliteit van de training werd evenredig aan de omvang van het plasje zweet onder het apparaat.
Werklust over verstand
Of dit alles te voorkomen was, is achteraf moeilijk te zeggen. Ik kijk met bewondering naar atleten die, wanneer het lichaam daarom vraagt, een extra rustdag nemen of op een andere manier de belasting in die periode aanpassen. Dat lijkt een hele simpele afweging, maar in mijn hoofd ligt dat echt een stuk ingewikkelder. Ook als ik weet dat ik er verstandiger aan doe om wat gas terug te nemen, wint mijn werklust het nog te vaak van mijn verstand. Ik kom uit het katholieke zuiden waar “in het zweet uws aanschijns” nog steeds het brood gegeten wordt. Natuurlijk besef ik dat één dag niet lopen niet opweegt tegen twee weken niet lopen, vaak gevolgd door 3 weken revalideren. Maar toch voelt een extra dag rust ergens als falen. En wat is er nou mooier dan op zondagavond terug te kunnen blikken op een volledig afgewerkte trainingsweek? Om vervolgens natuurlijk met evenveel plezier de geplande arbeid van de komende week door te nemen.
Afbrokkelende vorm
Als hard- en harder lopen je doel is in het leven, dan is het niet verwonderlijk dat het iets met je persoon doet wanneer je geblesseerd bent. Naast het feit dat ik het lastig vind me aan te passen aan een dreigende blessure, vind ik het op z’n minst even moeilijk om vervolgens te accepteren dat het zover is gekomen. Stilstand is achteruitgang en het besef dat je vorm afbrokkelt met elke week dat je niet voluit kunt trainen is voor mij niks om vrolijk van te worden. Dat resulteerde in het verleden vaak in een behoorlijk slecht humeur voor mezelf, maar ook voor Marieke zijn dat geen prettige tijden geweest. Gelukkig gaat het tegenwoordig een stuk beter op dat vlak; ik besef dat er tal van atleten om mij heen zijn die er qua blessures erger aan toe zijn dan ik. Ik zie collega’s die (letterlijk) van de ene in de andere blessure lopen. Gedeelde smart is halve smart; als zij het geduld en de positiviteit kunnen opbrengen, moet mij dat ook lukken.
Vorige week hoorde ik Bram Som in een podcast zeggen dat hij zijn topsportcarrière heeft beëindigd heeft omdat hij het niet meer kon opbrengen om telkens na een blessure weer opnieuw te moeten opbouwen. Niet dat ik mezelf reken tot de categorie sporters waar hij in valt, maar toch kan ik me heel goed verplaatsen in dat statement. En dus zit er maar één ding op: niet alleen trainen als een topatleet, maar ook rusten als een topatleet. De tijd zal uitwijzen of dat ook gaat lukken.
Wil jij Ivo volgen? Klik hier voor zijn website. Je kunt hem ook volgen via Strava (en natuurlijk is hij ook lid van de Hardloopnetwerk-Stravaclub).