Onze maandelijkse columnist Ivo Meex staat op het punt om te beginnen met zijn marathonvoorbereiding. Het doel: onder de 2:39.08 minuten, zijn huidige persoonlijke record. Maar eerst moet de snelheid omhoog, en daarom deed hij mee aan de GABA Midzomerrun in Westervoort, georganiseerd door onze partner Titussport. Dat ging alleen niet helemaal naar wens….
(Ivo’s column van vorige maand vind je hier)
High Five
Door Ivo Meex
Ik ben niet dol op het lopen van korte afstanden. En met kort bedoel ik alles onder de 10 kilometer. Vijf kilometer is de kortste afstand waar ik me in mijn hardloopcarrière voor heb ingeschreven. En het aantal keren dat ik dat deed is ook nog eens op één hand te tellen. Doordat ik pas op latere leeftijd intensief ben gaan lopen, heb ik als atleet geen standaard ontwikkeling doorgemaakt waarbij je start op de baan met kortere afstanden.
“Er zit iets wanhopigs in het feit dat je vanaf de eerste seconde bijna volle bak moet gaan en je race nauwelijks kunt opbouwen.”
Daarnaast vind ik het mentaal lastig om een relatief korte afstand op de absolute top van je kunnen te lopen; in de verzuring, of daar doorheen. Het is niet zo dat ik niet kán afzien, maar prettig vind ik het allerminst. Er zit iets wanhopigs in het feit dat je vanaf de eerste seconde bijna volle bak moet gaan en je race nauwelijks kunt opbouwen. Als het om secondes gaat, is elke er immers één. Op social media zie ik regelmatig statements voorbijkomen van atleten over vrienden worden met de verzuring en being comfortable with feeling uncomfortable. Ik vraag me dan af hoe zoiets werkt. Ik heb op korte afstanden nooit het idee dat het me allemaal gaat lukken. Er is geen 5 kilometer wedstrijd voorbijgegaan waarbij ik niet ergens vlak na de helft dacht “Ik stop ermee. Dit red ik nooit”. Niet dat ik ooit de daad bij het woord gevoegd heb of dat ooit van plan ben; maar toch. En dan kan ik ook nog niet eens claimen dat mijn 5 kilometer snelheid zó verschrikkelijk hoog ligt.
Opbouw blessure
Na mijn achillespees probleempje afgelopen april kon ik mijn reguliere schema weer snel oppakken. De ene keer liep het wat beter dan de andere keer, want om voor mij onverklaarbare redenen verloopt het herstel van zo’n blessure nooit lineair. Je zou verwachten dat je lichaam elke dag een stukje beter voelt, maar de werkelijkheid bleek veel grilliger. Met een soort van sportief gedreven borderline (grote blijdschap en diepe teleurstelling in afwisseling) tot gevolg. Uiteindelijk heelde de tijd ook mijn “wond” en vanaf het eerste moment dat ik ook weer voet op de baan mocht zetten, had ik het gevoel dat ik slechts weinig snelheid verloren was in de twee maanden dat ik daar niet was geweest.
“Volgens de statistiek moest ik in staat zijn nét onder de 16 minuten te lopen.”
Hoge verwachtingen
Na een paar weken vonden John en ik het dan ook een goed idee om weer eens een 5 kilometer wedstrijd te gaan lopen in Westervoort. Dat zou hoe dan ook een succes worden: mijn snelste 5 ooit (16’35) had ik gelopen als doorkomst op een 10 kilometer wedstrijd (mijn laatste officiële 5 kan ik me niet heugen), dus hier zou hoe dan ook een PR van komen. Wetenschap is mijn religie en volgens de statistiek moest ik in staat zijn nét onder de 16 minuten te lopen op basis van mijn 10 kilometer PR. Dat leek me wat optimistisch gezien mijn recente onderbreking, maar het mag duidelijk zijn dat ik optimistisch en met mijn lichtste schoenen aan de startstreep verscheen in Westervoort.
Geen snelheid in de benen
De omstandigheden in Westervoort waren verre van optimaal: het parcours ging 3 keer de dijk op en af, ik liep alleen vlak achter de kopgroep (waarbij ik onmogelijk kon aanhaken) en de laatste 2 kilometer gingen op de dijk loodrecht tegen de wind in. Maar zelfs in het begin van de race, waar die omstandigheden nog weinig impact hadden op mijn lichaam, leek ik de juiste versnelling niet te kunnen vinden. Het hoofd wilde wel, maar de benen konden gewoonweg niet. Het resultaat was een teleurstellende 16’45. Schrale troost was een 3e plek bij M40.
“Uitdagingen buiten je comfortzone behoren tot de essentiële ingrediënten voor vooruitgang.”
Baanwedstrijd
If it hurts do it more often, luidt één van mijn favoriete mantra’s. Ik had natuurlijk ook niet kunnen verwachten dat ik zomaar een geweldige tijd zou lopen op de 5 kilometer, met gebrek aan zowel specifieke training als ervaring. Dus ondanks het feit dat mijn marathon schema deze week officieel gestart is (20 oktober in Amsterdam gaat het gebeuren) heb ik me ingeschreven voor een heuse 3000m op de baan. Ik kan me eerlijk gezegd weinig dingen voorstellen die verder buiten mijn comfortzone liggen dan een 3000m op de baan. Maar uitdagingen buiten je comfortzone behoren tot de essentiële ingrediënten voor vooruitgang. En als dit me een betere atleet maakt, heb ik dat er natuurlijk graag voor over. Het is in ieder geval wel lekker snel voorbij!