Marathonloopster Kim Dillen vertelt aan de lezers van Hardloopnetwerk over de ”laatste loodjes” van haar zwangerschap, het nieuwe leven na de bevalling en de ”back to fit”’periode die komen gaat. Dit is blog 3, blog 2 staat hier.
Bevallen staat gelijk aan het lopen van een marathon?
Door Kim Dillen
Hoe vaak hoor je niet dat een bevalling even zwaar is als het lopen van een marathon? Van dat laatste heb ik inmiddels enige ervaring. Bevallen was nieuw voor me. Vijf juli was de uitgerekende datum. Niet alleen ik, ook Wilfred en de aanstaande halfzussen leefden al maanden naar die datum toe. En toen werd het vijf juli en zes en zeven en er gebeurde helemaal niets. Tuurlijk, het is een richtdatum, maar stiekem zag ik het toch als de finishlijn. Na de finish mag je normaliter stoppen met rennen, de benen rust geven, voorover gaan hangen of zelfs lekker op de grond gaan liggen. Vijf juli passeerde stilletjes en we moesten nog even door. Gelukkig wel in goede conditie, dus klagen mocht ik niet. Mijn verlangen naar het over de bos- en heidepaadjes te tikken moest steeds een dagje uitgesteld worden.
Voorbereidingsweeën
Het werd maandag 9 juli en ik ging nog maar een stukje fietsen op de wielrenfiets. Mijn buik die inmiddels een omvang kende van 100cm hing mooi tussen de benen en zat me niet in de weg. Ik fietste zelfs nog een PR-etje weg van voor de zwangerschapsperiode. Niets wees op een spoedige bevalling. Totdat vroeg die avond een krampachtig gevoel onder in de buik startte. Dit gevoel kwam met een steeds kortere interval terug en werd steeds heftiger. Zou dit het dan zijn? Acht ogen in de huiskamer aanschouwden hoopvol doch meelijwekkend mijn gekrul op de bank.
Verschillende bezoekjes van de verloskundige gingen voorbij waarbij steeds de conclusie was dat er ‘niks’ gaande was… het bleken voorbereidingsweeën. De één krijgt deze verspreid gedurende zijn zwangerschap en de ander in sneltreinvaart op het eind. Na ongeveer 48 uur krullen en niet slapen kwam deze ‘warming-up’ ten einde en volgde het echte werk. Juichmomentje als er dan toch schot in de zaak komt, ook wel de ontsluiting. Maar wel angst voor wat komen gaat in deze toch redelijk uitgeputte situatie. De zorg werd overgedragen aan het ziekenhuis.
Bevallen vs een marathon lopen
De lieftallige verloskundige van dienst vertelde me dat bevallen gelijk staat aan het lopen van een marathon! Nou, ik was nog niet op de helft van de bevalling op dat moment en concludeerde direct dat ik het daar totaal niet mee eens ben. Doe mij maar tien marathons. Niet te vergelijken dit. Dit zijn oerpijnen en oerkrachten die bij een gemiddelde bevalling een tijdspanne van 12 uur beslaan. Bij mij ook nog eens met een ‘warming-up’ van 48 uur. Het zet me ook aan het denken of ik in mijn marathons wel diep genoeg ga. Eén ding weet ik wel zeker voor mezelf: heel veel pijntjes mogen geen naam meer hebben na een bevalling. Gelijkenissen zijn er ook wel: beide kennen een maandenlange voorbereiding. Tijdens die voorbereiding ken je fases dat je er behoorlijk doorheen zit; de zware weken van de marathon en het steeds zwaarder worden van een zwangerschap. Voor mij gold dat laatste echter niet. Ik heb de zwangerschap niet als zwaar ervaren. Het begin vond ik het meest lastig; ook wel het loslaten van de controle die ik altijd had over mijn lijf. In de marathon heb ik maar één keer de controle moeten loslaten en dat was bij de hongerklop in Parijs. Maar dat kende een verklaarbare oorzaak: onvoldoende voeding onderweg.
Een gelijkenis die er wel is: de onzekerheid! Ga ik mijn doelstellingen wel halen, kan ik wel een marathon lopen in zo’n hard tempo? In een zwangerschap ontstaat er onzekerheid over hoe een bevalling zal gaan en ook of je dat wel aan kunt. Je hebt simpelweg geen idee wat komen gaat.
Ook het gevoel direct na de finish wat veel mensen ervaren: dit doe ik nooit meer. En de volgende dag denk je al aan het verbeteren van je personal best. Bij een bevalling, de mijne dan toch, denk je direct na afloop: nooit meer! Maar bij het zien van dat kleine wonder wat je op de wereld zet, vergeet je alle pijnen.
Er zijn dus toch wel wat overeenkomsten tussen een bevalling en het lopen van een marathon. Qua pijnintensiteit is het echt helemaal niet te vergelijken, zo zwaar en zo heftig zo’n bevalling. Of, food for thought, wordt het misschien tijd voor extra gebikkel tijdens een marathon…?
Na de geboorte
Donderdagochtend was ze daar eindelijk, Laurenne, 2900 gram en alles erop en eraan. Een grote glimlach verdween niet meer van mijn gezicht toen ze eenmaal op mijn buik lag. Vol adrenaline aanschouw ik haar en verkennen we elkaar. Ik verbaas me over hoeveel schoonheid we hebben gecreëerd. Je vraagt je toch 9 maanden lang af hoe ze eruit zal zien en hoe ze zal voelen.
Inmiddels zijn we twee weken verder en Laurenne is een heerlijk tevreden baby. Ook zelf ben ik goed herstellende en proberen we samen ritme op te bouwen. Mijn dag- en nachtritme wordt bepaald door Laurenne. Ik ben verrast hoe rustig ik daaronder ben en hoe ik me volledig kan overgeven aan haar. ’s Nachts hang ik als een leeuwin boven haar wiegje bij iedere kik, snik, gil en smak. We genieten met volle teugen van haar. Dankzij de borstvoeding zit ik alweer op mijn oude gewicht en is de buik bizar snel weer terug in zijn oude proporties. Op de eerste hardloopmeters moet ik nog even wachten. Eerst er zeker van zijn dat de bekkenbodem weer voldoende hard is om te belasten met de klappen. Voorlopig eerst de focus op stabiliteit en core. En dat is alweer heerlijk.
Foto’s: Kim Dillen
Benieuwd naar blog 4? Klik hier!