Voor Mitch Kolkman is het jaar al bijna geslaagd. De 21-jarige triatleet werd Nederlands kampioen, stelde twee olympische tickets veilig en schreef de triatlon van Holten op zijn naam. Met de WK onder 23 jaar over twee weken volgt nog een laatste piekmoment op mondiaal niveau. Een kennismaking met de olympisch debutant, die zijn studie aan de kant schoof voor een mogelijk verdienmodel.
Redelijk hersteld voelt Mitch Kolkman zich negen dagen na zijn tweede en laatste olympische optreden in Parijs. Hij is een beetje verkouden, maar dat komt niet door het veelbesproken vervuilde water van de Seine, eerder een beetje ziek geworden. “Nu gaat het langzaam beter. Na mijn olympische races heb ik veel mensen gezien, ging ik laat naar bed en heb ik de teugels een beetje laten vieren.” Van een zwart gat is bij de geboren Haarlemmer absoluut geen sprake. “Eigenlijk staat mijn triatloncarrière in het teken van Los Angeles, over vier jaar. Parijs was slechts een opstapje.”
Overweldigend
In de mannenwedstrijd (1,5 kilometer zwemmen, 40 kilometer fietsen en 10 kilometer hardlopen) van woensdag 31 augustus werd Kolkman 26e. Het beste individuele resultaat van een Nederlandse man ooit. ‘Direct na de race was ik teleurgesteld, want ik kon niet het niveau halen dat ik eerder dit jaar heb laten zien. Tijdens het lopen voelde ik me niet mezelf. Nu kijk ik terug met het gegeven dat ik de enige Nederlandse man ooit ben die in de kopgroep in de olympische triatlon heeft gezet. Ik kan nu met iets meer trots terugkijken.’
De gemengde teamestafette (300 meter zwemmen, 7 kilometer fietsen en 2 kilometer hardlopen) vijf dagen later, waarop het Nederlands team tiende werd, verliep soepeler in Kolkmans ogen. ‘Ik wilde iets recht zetten en bracht het team in een goede positie. Helaas verloren we steeds iets meer tijd. Tja, als er meer in had gezeten, dan had je het maar moeten laten zien, denk ik altijd. Maar op die dag zat het er in ieder geval niet in. Deze Spelen stond ervaring voorop. Parijs was niet per se een piekmoment. Ik heb niet echt een goed trainingsblok gehad gericht op de olympische afstand, want mijn focus lag bewust op sprinttriatlons in de aanloop.’
De dagen voor zijn olympisch debuut kostten Kolkman flink meer energie dan voor andere wedstrijden. ‘Het was overweldigend. Zo’n olympisch dorp, de start bij de Seine en zoveel mensen langs het parcours. Je hebt veel meer verplichtingen. En ik kreeg veel appjes van mensen. Heel tof, maar ik heb er misschien te veel energie aan besteed. De volgende keer ga ik me denk ik iets meer afzonderen van de buitenwereld.’ Op het gebied van aandacht, locatie en publiek noemt Kolkman de Spelen het hoogtepunt van het jaar. ‘Maar qua prestatie voelde het winnen van de triatlon van Holten eind juni als veel groter.’ Als hij echt moet kiezen, dan neigt de TeamNL-atleet toch naar zijn optreden in de World Triathlon Series een maand eerder. In Mexico zag hij ‘een droom werkelijkheid worden’ door olympische kwalificatie voor zichzelf en het gemengde estafetteteam veilig te stellen. Met een negende plaats liep hij zichzelf binnen de top 140 op de olympische ranking in de enige wedstrijd die nog telde voor kwalificatie. ‘Als ik niet bij die 140 was gekomen, had het team zich ook niet geplaatst. De druk lag behoorlijk op mijn schouders.’
Bekijk hier: Alle uitslagen van de Nederlanders tijdens de triatlon en het atletiekprogramma van de Olympische spelen
Geen studie
Een groot deel van zijn jeugd bracht Mitch Kolkman door met de bal. Zijn interesse voor sport werd in 2012 aangewakkerd door een bezoek met zijn familie aan de Olympische Spelen in Londen. ‘Dat was zo’n ervaring, dat ik dacht: daar wil ik ook heen. We hebben daar Marianne Vos goud zien winnen in de wegrit. Een heel mooi moment om haar dan twaalf jaar in het wielrenhotel in Parijs tegen te komen. Dat maakt het cirkeltje wel een beetje rond. Ik heb haar heel kort kunnen spreken, want zij zat ook in de focus. Ik was negen en zat op voetbal en zwemmen, maar daarin bleek ik niet goed genoeg. In triatlon kon ik dat wel halen.’ Dat besef kwam nadat Kolkman op aansporen van zijn moeder deelnam aan een triatlontalentendag in Alkmaar. Op zijn voetbalschoenen en in zijn trainingspak van de voetbalclub voldeed hij aan enkele testjes, waarna hij één keer per week bij de triatlonselectie mocht komen trainen. Toen hij vijftien jaar was, liep hij zijn eerste triatlonwedstrijd in Huizen.
Nog altijd is zijn beste sport zwemmen. Fietsen en hardlopen staan redelijk gelijk door zijn progressie op de fiets dit jaar. Wekelijks maakt Kolkman, sinds twee jaar fulltime prof, tussen de 70 en 80 kilometer op hardloopschoenen. Een lange duurloop, een thresholdtraining (zijn favoriet, 4×10 minuten bijvoorbeeld), een snelheidstraining en nog wat korte loopjes. ‘Ik loop bijna nooit op de atletiekbaan. Dat kost net wat meer tijd.’ Soms staan er drie verschillende trainingen op een dag gepland. ‘Ik hoor vaak: jemig, hoe doe je dat dan? Het is gewoon een kwestie van doen en dan zie je wel of het te veel is of niet. Je leert het meest van onderuit gaan. Wat je lichaam aankan, daar kom je naarmate het doen wel achter.’ Kolkman kan momenteel leven van de sport. Wonen doet hij op een campus voor talentvolle sporters in Sittard. Hij studeerde een jaar op het Johan Cruyff College, haalde zijn propedeuse Sportmarketing, maar besloot niet verder te gaan met zijn studie. Dankzij drie sponsoren en de HP-status van NOC*NSF kan Kolkman rondkomen. Die status, het minimumloon, wordt voor drie jaar aan een talentvolle sporter verleend die net geen A-status kan krijgen. ‘Het is geen vetpot, want je moet de meeste races zelf bekostigen. Maar nu is het goed: ik kan doen wat ik het liefst doe. Dat verdienmodel komt later misschien nog wel.’
Olympische medaille
Na enkele weken gas terug vertrekt Kolkman 3 september voor een hoogtestage in het Italiaanse Livigno. 5 oktober wacht hem nog een wereldbeker in Rome, zijn laatste wedstrijd voor de WK onder 23 jaar in het Spaanse Torremolinos 17 oktober. ‘Vorig jaar pakte ik brons, dus dit jaar wil ik het beter doen. Ik wil heel graag wereldkampioen worden. Dat is waarvoor ik een maand naar Livigno ga en waarom ik elke dag hard train. Concurrentie verwacht ik van een aantal goede lopers: een Spanjaard, een Canadees, een Portugees en nog wat atleten zoals ik, wat allrounder. Ik denk dat er 25 tot 30 jongens zijn die op een goede dag een medaille kunnen pakken. Ik hoop dat ik het zwemmen en fietsen hard kan maken, om met een kleine groep weg te zijn. Mocht het een grote groep worden, waarin alles bij elkaar komt, dan is dat voor mij wat ongunstiger. Maar ook dan is alles nog mogelijk.’ Toch zit de triatleet met zijn hoofd al bij de komende vier jaar, met de mannenwedstrijd op de Spelen van Los Angeles als eindstation. Of een klassering in de top tien daar tastbaar is? Ik wil proberen voor een medaille te gaan’, besluit hij na enige twijfel. ‘Of er in ieder geval alles aan hebben gedaan. Misschien blijkt het nog wat te vroeg om op mijn toppunt te zijn. Dan is er altijd nog Brisbane in 2032. Uiteindelijk wil ik mijn triatloncarrière beëindigen met een olympische medaille.’
De Hardloopnetwerk Nieuwsbrief lezen? Ontvang elke maandag de hoogtepunten van afgelopen week in je mailbox.
Foto’s: World Triathlon
- Loop hard tegen borstkanker
- NN Dam tot Damloop met Nederlandse Olympiërs
- Berlijn Marathon 2024
- Overstap naar Australische coach moet Tony van Diepen dichter bij 800 meter brengen
- Review: Brooks Glycerin Max