Middellange afstandsatlete Merel van der Marel traint en studeert dit jaar in San Francisco. In haar blog vertelt ze over haar ervaringen hiermee en haar mening over studeren in Amerika.
Afscheid nemen, daar begon het mee. Op 12 augustus vloog ik naar San Francisco om Nederland de komende 4 maanden niet meer te zien. Een heel raar idee. In het vliegtuig voelde het meer alsof ik op vakantie of trainingskamp ging en dat ik mijn ouders en vrienden over ongeveer 3 weken weer gewoon zou zien… niet dus.
Het werd mijn eerste bezoek aan Amerika: ik had geen idee hoe het land mij zou bevallen, hoe de mensen en de cultuur zouden zijn, en of ik geen spijt zou krijgen van mijn keuze. Geloof mij, ook ik weet de “ze-trainen-veel-te-hard-in-Amerika” verhalen en ik weet dat ik (tot nu toe) vrij blessure-gevoelig ben, maar toch ging ik dit avontuur aan. Na 6 jaar vwo was ik toe aan iets vernieuwends. Ik ben enigskind, had nog niet eerder mijn eigen was gedraaid en zag dit als een kans waarvan ik spijt zou krijgen als ik deze niet zou pakken.
Nu, ongeveer 7 maanden later, heb ik genoeg ervaren om te kunnen vertellen over het leventje dat ik hier leid. Ik wil graag anderen die overwegen om naar Amerika te gaan voor de sport/studie de voor- en nadelen meegeven. Of als je dit gewoon leuk vindt om te lezen 😉
Toen ik hier aankwam, met jetlag en 2 prop volle koffers, kwam ik terecht in mijn team: Cross Country en Track & Field DONS. Na alles uitgestald te hebben in mijn dorm, reisden we van San Francisco af naar Lake Tahoe voor een altitude trainingscamp. Mijn team is erg internationaal, waardoor het om 4:30 al gezellig druk was in de keuken voor ontbijt en ik dus gelukkig niet de enige was met de jetlag-struggle.
Maar goed… ik zou een heel boek kunnen schrijven over hoe het leven is in en rond San Francisco… maar laat ik nu even focussen op mijn ervaringen als een sporter voor een universiteit in Amerika.
Om in Amerika te kunnen studeren kun je kiezen voor een overboarder (iemand die het hele proces regelt om je te linken met een Amerikaanse universiteit) of, zoals ik, je doet het zelf, wat je meer dan 1000 euro kan besparen. Geloof het of niet, maar je hebt maar één facebook-messenger berichtje nodig, en je kunt van start! Ik heb contact opgenomen met 2 universiteiten die mij benaderden en heb degene gekozen die mij het vetste en beste leek: The University of San Francisco.
Daarna is het nodig om bepaalde toetsen te maken (ik deed de Toefl en SAT) en je I-20 en visum te regelen. Veel geregel, maar het is het wat mij betreft allemaal waard. Wanneer je het scholarship binnen hebt, komt het op het volgende neer: jij loopt wedstrijden voor de universiteit en als dank daarvoor krijg je huizing, geld voor eten, een gezondheidsverzekering, vluchten naar wedstrijden + overnachting + kleding + schoenen, een team met net zulke gemotiveerde atleten als jij, een fysio, coaches, mental trainer, diëtist… en naar mijn mening het belangrijkste: een portie levenservaring die je nooit meer zult vergeten.
Maar het is niet alleen maar rozengeur en manenschijn. Je bent ver weg van je familie en vrienden. Ik FaceTime bijna iedere dag wel iemand om contact te houden met Nederland. Je staat echt op eigen benen. De fysio’s zullen anders zijn dan je gewend bent. De mensen zijn in het algemeen anders. Je zult nieuwe vriendschappen moeten sluiten. Daarnaast is het studeren hier in Amerika best anders dan in Nederland, wat voor mij een vrij groot nadeel is. Het voelt meer als de middelbare school. Ze willen dat je heel breed wordt opgeleid, waardoor ik nu dus ook een class volg dat helemaal niks met Psychology te maken heeft. Doordat het niveau van de studie lager is in Amerika, is het diploma in Nederland minder waard, dan wanneer je dezelfde opleiding in Nederland zou doen.
De Amerikaanse cultuur moet je liggen. Zelf vind ik het echt lachen om alles mee te maken: cheerleaders, Black Friday, Thanksgiving, al het eten en het mooie land op zichzelf. Ik ben ook super blij met de coaches die ik heb, maar dat moet je wel echt goed onderzoeken. Ik zit in een relatief klein distance team met ongeveer 12 meiden en 10 jongens. Kies je een groter team, dan zal de begeleiding vanzelfsprekend minder individueel zijn en krijg je misschien minder aandacht dan dat je nodig hebt. Wanneer je één van de vele bent, is het voor de coach waarschijnlijk minder “erg” wanneer je geblesseerd bent geraakt door te harde trainingen, omdat hij toch nog veel andere opties heeft. In mijn team telt ieder individu en de focus ligt ook echt op het “heel houden” van de atleten. Daarnaast mag ieder team maar een beperkt aantal atleten aan de start hebben bij bepaalde crossen, waardoor alleen de beste mogen. Zit je in een team met 30 toppers, dan wordt de kans kleiner dat je zelf van start gaat…
Zelf vind ik het echt bizar hoe alles wordt geregeld rondom wedstrijden. Negen van de tien keer vliegen we naar de locatie van de wedstrijd. Alles wordt dan geregeld. Serieus het enige dat je zelf hoeft te doen is je paspoort meenemen en je spikes. That’s it. Je krijgt de boardingpass, vervoer naar het hotel is geregeld, je startnummer wordt aan je gegeven, de fysio reist mee, je krijgt geld voor eten… Voor mij is het nog steeds onwerkelijk hoe enorm veel geld in Amerika omgaat rond de sport. Heb je bijvoorbeeld last van je voet, dan wordt hier veel sneller een MRI gemaakt.
Ook kom je bij iemand op de kamer te slapen die je niet kent. Ik kan het heel goed vinden met mijn roomie, maar hier moet je ook rekening meehouden…
Een ander voordeel is het extreem hoge niveau in Amerika qua sport. Dit is zo vet om te zien. Het is ongelofelijk hoeveel atleten hier (super)goed zijn. Echt andere koek dan de wedstrijden in Nederland. Daarnaast gaat je Engels zo erg vooruit, omdat je het wel moet spreken continu. Bij mij is het op dit moment zelfs het geval dat ik soms iets Engels zeg in mijn slaap… tja… Daarnaast is er niet alleen maar een track team bij de universiteit, maar zijn er nog zoooo veel ander teams, zoals tennis, basketbal, voetbal, baseball, golf… Dus genoeg nieuwe mensen om mee op te trekken (en natuurlijk ook andere studenten van de uni).
Wat ik in ieder geval wil meegeven, is dat dit jaar voor mij echt fantastisch was tot nu toe en dat ik het iedereen zou aanraden. Ik ben echt verliefd op de stad en kan het heel goed vinden met mijn team. Toch vind ik het lastig om vrienden in Nederland zo weinig te zien, en zit ik er daarom aan te denken om 1 jaar te blijven. Maar echt, ik zou het 100% aanraden om dit ook te doen. Het enige is dat ik natuurlijk alleen mijn universiteit heb ervaren, met mijn coaches en deze stad. Het kan zijn dat het op een andere plaats in de USA er heel anders aan toe gaat…
Lees Merel’s andere blogs op haar website https://www.merelvandermarel.com/