Op Instagram schreef voormalig top marathonloper Hugo van den Broek (2u12 op de marathon) een krachtige post over de racisme discussie die nu actueel is. Hugo woont in Kenia en is getrouwd met de Keniaanse, en tweevoudig Olympisch atlete, Hilda Kibet. Samen hebben ze twee kinderen. Momenteel werkt Hugo als coach voor het Elite Distance Running Programme in India. Daarnaast begeleidt hij een aantal Keniaanse loopsters en coacht recreatieve lopers online.
Hieronder de vertaling van zijn post.
Racisme is een probleem met meerdere lagen. Ik zou waarschijnlijk 10 pagina’s nodig hebben om mijn mening erover te geven in al zijn nuances. Op dit moment wil ik er een aspect van benadrukken.
Steeds meer mensen zijn het erover eens dat racisme echt is. En zo is de andere kant van de medaille, het witte privilege. Maar niet iedereen is daar klaar voor. Sommige witte mensen voelen zich beledigd door deze termen. Ze denken dat ze worden beschuldigd van iets dat ze niet hebben gedaan. En ze vragen zich af: ‘heb ik niet hard gewerkt om een bepaald niveau van inkomen en comfort te bereiken? Mijn witte huid deed dit niet voor mij.’
Ik ben opgegroeid in een veilige en relatief rijke middenklasse stad in Nederland, heb nooit iets gemist en heb toegang gekregen tot kwaliteitsvol onderwijs. Dat is geen wit voorrecht. Het is gewoon bevoorrecht.
Wit voorrecht voor mij is het feit dat mensen van alle culturen en rassen over de hele wereld mij vaak het voordeel van de twijfel geven, vanwege mijn witte huid. Niet altijd, maar vaker wel dan niet.
Wij witte mensen vinden het misschien gemakkelijker om een baan te vinden, een stage te lopen of een huis te huren, vergeleken met zwarte mensen. Mensen die ons nooit hebben ontmoet, krijgen minder argwaan en meer vertrouwen. Zwarte mensen moeten gemiddeld harder werken om dat vertrouwen te winnen. Het wordt tijd dat we dat feit accepteren.
Voor mij gaat het er niet om iemand te beschuldigen of de schuld te geven. Het gaat erom een realiteit te beschrijven. Als ik in een winkel in Kenia ben en er wordt iets gestolen, dan ben ik geen waarschijnlijke verdachte. Omdat Kenianen allerlei positieve opvattingen hebben over witte mensen: we doen geen criminele dingen en over het algemeen zijn we goede mensen (maar we kunnen alleen niet rennen 😊). De overgrote meerderheid van de Kenianen zijn ook goede mensen. Toch krijgen ze vaak niet het voordeel van de twijfel zoals ik, van hun eigen medeburgers.
Jesse Jackson zei: ‘Er is niets pijnlijker voor mij […] dan over straat te lopen en voetstappen te horen … dan omdraaien en iemand wit zien en opgelucht voelen’. Voor degenen die hem niet kennen; hij is een zwarte Amerikaanse politicus en burgerrechtenactivist. .
Dit laat zien dat we allemaal hetzelfde zijn. Veel meer dan we misschien denken. We hebben allemaal de neiging om mensen te categoriseren die we niet kennen. Om ze te labelen.
We hebben allemaal de neiging om mensen te categoriseren die we niet kennen. Om ze te labelen. Het maakt de wereld gemakkelijk te begrijpen, maar het maakt ons ook meer fout in ons begrip. We kunnen dit zelfs op een zeer onbewuste manier doen, dus het enige dat we ons realiseren is een bepaald niveau van comfort, of gebrek aan comfort, met iemand op basis van hoe hij / zij eruit ziet.
We zijn allemaal in staat om racistisch te denken, wat betekent dat we een mening kunnen hebben over (of vertrouwen in of angst voor) iemand, gebaseerd op zijn / haar ras of huidskleur (of stam, zoals in Kenia). Dit komt misschien vaak voor, maar het is niet oké en we moeten ertegen vechten. Wat het moeilijk maakt, is dat racisme, net als seksisme, vaak niet duidelijk en open is. Degenen die het ervaren, kunnen ons het beste vertellen hoe het wordt uitgedrukt.
Het grootste probleem op dit moment is dat sommige witte mensen de realiteit nog niet willen accepteren, namelijk: zwarte mensen hebben de neiging om racisme te ervaren, witte mensen hebben de neiging om witte privileges te ervaren. Het is een probleem dat moet worden benoemd en aangepakt. Zolang we het ontkennen, zal het niet verdwijnen.
Natuurlijk, als je in een stad woont met alleen witte mensen, heb je geen wit privilege. Omdat dat alleen kan bestaan in relatie tot anderen, die niet wit zijn. En zoals ik al schreef, heeft mijn vrouw in Nederland nooit racisme meegemaakt. Dat betekent niet dat het er niet is. Het is er en ik ben er vrij zeker van dat Nederlanders die wortels hebben in landen als Turkije, Marokko en Somalië het ervaren. Ik ben er ook vrij zeker van dat het racisme in Nederland helemaal niet op het niveau van Amerika is, maar het is er nog steeds en moet worden aangepakt.
En om positief af te sluiten: ik geloof dat racisme de laatste decennia steeds minder wordt. Waarschijnlijk als gevolg van opleiding, blootstelling en reizen. Hoe meer mensen elkaar ontmoeten en anderen met verschillende achtergronden leren kennen, hoe minder racistisch hun denken zal zijn. Maar er is nog werk aan de winkel!
Hieronder de twee oorspronkelijke posts;