Van een afstandje lijkt het heel glamoureus; topsporter zijn. Je wordt betaald om de mooiste sport ter wereld te beoefenen, bent de helft van het jaar in zonnige oorden om te trainen, vliegt de hele wereld over voor wedstrijden waarbij zelfs de hotels en het eten voor je worden verzorgd, je werktijden zijn nooit van 9-5 op een suf kantoor en dan komt er ook nog een punt waarop er dozen vol met kleren op je stoep verschijnen.
Al deze dingen hebben echter ook een keerzijde. Omdat je zo vaak van huis bent, moet je vrienden en familie veel missen- helemaal als je om je sport naar een hoger niveau te tillen naar de andere kant van het land (of zelfs een ander land) moet verhuizen. En het reizen kan ook zeker eenzaam zijn. Als je in het derde land binnen één week zit voor weer een wedstrijd, met een kamergenoot die je precies een halfuur kent en slechts gebrekkig Engels spreekt, wil je soms niets liever dan gewoon thuis op de bank zitten. Topsporter zijn is een baan die niet ophoudt als je thuiskomt van de training. Je moet nog steeds rekening houden met je herstel en het juiste eten en het genoeg slapen en de training van morgen waar je er ook gewoon weer moet staan. Je komt nooit thuis van je werk en bent dan even geen topsporter meer- je hebt pas weer echt vrij aan het eind van het seizoen.
Daar komt bij dat voor heel veel atleten rondkomen van alleen sporten niet vanzelfsprekend is. Ik heb het geluk dat we met estafettes eigenlijk altijd de grote finales lopen en als team daardoor in aanmerking komen voor financiële ondersteuning. Rijk zal je er niet van worden, maar de huur is toch weer betaald. De meeste atleten in Nederland komen (net) niet in aanmerking hiervoor. Die moeten, naast een gelijkwaardige hoeveelheid trainingsuren, ook nog een (bij)baan zien in te plannen. Dat kost veel energie en is vaak een heftige combinatie… Het is ook een van de belangrijkste redenen dat talent in Nederland afhaakt voordat ze de top bereiken: ze kunnen het zich gewoon niet langer veroorloven. Topsport vergt een grote investering, van tijd en geld (contributie, trainingsstages, fysiobehandelingen, etc.) en totdat je bij de allerbeste van de wereld hoort levert het je vaak niet veel op. Of in ieder geval, niet veel geld. Want glamourous of niet, zwaar of niet, er zijn weinig dingen die in de buurt komen van het gevoel dat je krijgt als je aan de startlijn staat en een stadium gevuld met 50.000 mensen ineens stiller is dan je voor mogelijk had gehouden en jij daar mag lopen…..
Foto: Instagram Naomi Sedney