Menno Vloon geniet, Nadine Visser baalt (terugblik dag 3 WK)

Twee geweldige finales met Nederlandse inbreng vanavond in het National Stadium Tokyo, het polsstokhoogspringen met Menno Vloon en de 100 meter horden met Nadine Visser. Bij Menno leek vooraf brons mogelijk, bij Nadine lagen alle opties open, van een medaille tot de achtste plaats. Niels Laros liep gedecideerd naar de finale 1500 meter, zijn trainingsmaatje Stefan Nillessen werd in een bewogen race uitgeschakeld. Het was ook de dag van de marathon voor de mannen.

Bekijk hier: Alles over de WK atletiek

Menno Vloon beleeft mooiste wedstrijd ooit, wereldrecord Duplantis

Wat een finale polsstokhoogspringen, en Menno Vloon deed gewoon meer om de prijzen. Zoals gebruikelijk won aan het eind de Zweed Mondo Duplantis, en hij deed dit weer op ongekende wijze door in zijn derde poging een nieuw wereldrecord van 6,30 meter te springen, de veertiende keer dat hem dit lukt. Het stadion, weer goed gevuld met 57.528 toeschouwers, ontplofte aan het eind van de avond toen hij het record verbeterde. Daarvoor wisten zeven mannen over een hoogte van 5,90 meter te springen waaronder Vloon, een unicum. De behaalde hoogte van 5,95 meter door Sam Kendricks was niet eens voldoende voor een medaille, nooit eerder gebeurd. Menno Vloon sprong in één keer over de aanvangshoogte van 5,55 meter, bedwong vervolgens pas in zijn derde pogingen 5,75 en 5,85 meter maar vloog weer in één keer over 5,90 meter. Nadat hij één keer gemist had op 5,95 meter legde hij de lat op 6,00 meter. Die twee kansen mislukten waarbij de tweede poging wel heel erg close was. Uiteindelijk werd hij zevende vanwege zijn vele foutsprongen. Na Duplantis werd de Griek Emmanouil Karalis tweede met 6,00 meter. Die miste vervolgens eenmaal op 6,10, 6,15 en 6,20 meter. Derde werd Kurtis Marschall uit Australië met 5,95 meter.

Vloon: ‘Wij strijden eigenlijk allemaal om de bronzen plek’

,,Waanzinnig, dit was de beste wedstrijd ooit in polsstokspringen”, verzekerde Vloon de pers na afloop. ,,Deze gaat de geschiedenisboeken in, dat weet ik zeker.” Over zijn eigen wedstrijd: ,,Mijn 5,90 was gewoon heel goed, maar verder was het wel een beetje rommelig. Technisch maakte ik een paar kleine foutjes, dat was jammer anders was ik iets hoger geëindigd maar daar had ik nog geen medaille mee gehaald. Ik maakte veel fouten toen de lat op zes meter lag, de benen waren ook wat moe en het was warm. Dat hielp allemaal niet mee en ik had veel sprongen in het begin gemaakt. Ik had echt over zes meter moeten springen voor een medaille. Iedereen heeft de wedstrijd van zijn leven gedraaid, dat is gewoon gaaf.’’ En over zijn laatste poging op 6,00 meter. ,,Ik had mijn zwaarste stok ooit gepakt. Dat was nog een aardige poging, maar dan moet alles kloppen.”

Over Duplantis en Karalis heeft Vloon niets meer dan lof. ,,Ik zit te genieten, ook Manolo (bijnaam Karalis, red.) die op 6,10 tot 6,20 springt, daar kan ik gewoon van genieten. Ik was klaar met de wedstrijd, baal wel een beetje maar kan tevreden zijn over mijn wedstrijd en dan is het waanzinnig als Mondo die 6,30 nog even aantikt. We zijn er aan gewend en verwend geraakt. Wij strijden eigenlijk allemaal om de bronzen plek. Het is waanzinnig knap wat hij doet, hij heeft geen mindere dagen.” En over de populariteit van het polsstokhoogspringen. ,,Iedereen blijft zitten voor hem, dat maakt alleen maar heel erg mooi.” Al filosoferend denkt Vloon dat de limiet voor Duplantis op 6,40 meter ligt. ,,Het wordt steeds krapper. Hij heeft een push van 1,45 à 1,50 meter en op een gegeven moment houdt dat op.” De push is het moment waar de hand de stok aflaat tot aan de lat. ,,Ikzelf zit op 1,20 meter. Mondo kan zijn snelheid omzetten in de sprong, hij heeft geen lekkage”, aldus Vloon (van oorsprong loodgieter). Zijn seizoen is nog niet ten einde. Zondag 21 september springt hij nog één keer op de Filippijnen, de thuisbasis van Obiena, een andere hoogvlieger. ,,Daar heb ik nog een kans op die zes meter, daar ga ik zeker voor. Ik heb al zo vaak 5,80 en 5,90 gesprongen, misschien valt daar alles samen.”

Terugblik dag 1: Zilver voor de gemengde 4×400 meter estafetteploeg

Nadine Visser snapt niet waar het fout gaat

Nadine Visser plaatste zich makkelijk voor de finale door als tweede achter wereldrecordhoudster Tobi Amusan te eindigen in 12.45. In de finale kwam ze sterk opzetten maar viel plotseling toch ook weer terug om uiteindelijk als achtste en laatste te finishen in 12.56. De race werd sensationeel gewonnen door de Zwitserse Ditaji Kambundji in 12.24 voor Amusan (12.29) en favoriet Grace Stark (12.34). Al snel stond ze de pers te woord, waarin ze aangaf nog geen emotie te voelen over haar tegenvallende prestatie.

,,Ik raakte ergens de derde horde, kon mij goed herpakken maar toen raakte ik er weer een. Ik snap echt niet waar het fout gaat. Het is alsof ik eigenlijk mijn dag niet heb. Gisteren voelde het zo makkelijk waarbij ik chill liep. Vandaag in de halve finale voelde het best wel anders, alsof er een stuk minder speling was. Gisteren dacht ik dat ik vandaag met een beetje meer pit een stuk harder zou kunnen lopen. Ik voelde me super stijf na mijn warming-up na de halve finale. Ik ben toen bezig geweest met het los te maken en te rekken en mijzelf scherper te maken. Ik voelde weinig zenuwen en was heel relaxt de afgelopen dagen. Voor de finale wil je jezelf een beetje opfokken maar tegelijkertijd wil je op ontspanning hard lopen, zoals dat bij een paar wedstrijden zo goed is gegaan. En dat lukte gewoon niet. Ik was toch niet scherp vandaag en het ging zeker niet vanzelf.”

Niels Laros troeft alert wereldtoppers af, Stefan Nillessen komt net tekort

Wat een halve finale voor Niels Laros, met wereldtoppers als Josh Kerr, Jake Wightman en Timothy Cheruiyot. Anders dan in de series liep hij vanaf de start zeer alert in de voorhoede mee zonder de koppositie te pakken. Hij controleerde de hele race en had op de laatste honderd meter zelfs nog tijd zijn positie juist in te schatten. En hij kwam ook nog als eerste over de streep. ,,Het maakt niet uit of je eerste of zesde wordt, als je er maar bij zit. Je wil zoveel mogelijk marge hebben dus loop je voorin. Als je dan kijkt hoe dicht het bij elkaar zat dan denk ik dat het wel verstandig was om dat te doen. Ik voelde me goed, niet fantastisch, maar ik denk dat de rest het ook wel zwaar had. Ik deed wat ik moest doen, al was het was lastig om te zien waar iedereen zat.” Op de vraag of zijn tegenstanders na de serie en halve finale iets van hem verwachten in de finale antwoordde hij laconiek. ,,Dat maakt mij niet uit.” Hij wilde niet vertellen wat hij van zichzelf verwacht. ,,Dat houd ik liever voor mijzelf.” Het wordt zijn derde grote finale na de WK in Boedapest 2023 en de Spelen in Parijs 2024. ,,Ik heb heel veel aan die ervaring. Je weet hoe het allemaal loopt voor de finale, en ik heb van mijn fouten geleerd in eerdere finales en series en dat probeer ik allemaal toe te passen. Ik ga nog de race terugkijken en analyseren. We hebben morgen de hele dag om er naar te kijken.”

Voordat hij de pers te woord stond wilde hij eerst de wedstrijd van zijn trainingsmaatje Stefan Nillessen zien. Hij baalde wel voor hem. ,,Heel jammer, ik denk dat hij de kwaliteiten had om de finale te halen. Hij liep een goede race maar het was net niet genoeg.” Nillessen liep de laatste zeshonderd meter voorop, hield het enorm lang vol, werd enigszins benadeeld door olympisch kampioen Cole Hocker die hem bij zijn schouder greep en viel terug tot de negende plaats. Hocker werd gediskwalificeerd en de Duitser Robert Farken en Italiaan Federico Riva werden alsnog toegevoegd aan de finale. Een Nederlands protest tegen Hocker werd daarentegen afgewezen.

Nog nooit vertoond: finishfoto marathon

De WK-marathon bij de mannen was nog spectaculairder dan zondag bij de vrouwen. Lange tijd stevende een grote groep lopers af richting de laatste kilometers, maar nadat Abel Chelangat uit Oeganda richting 40 kilometer versnelde dunde de groep snel uit tot zes man. De Oegandees werd vergezeld door Amanal Petros uit Duitsland, Haimro Alame uit Israël, Alphonse Simbu uit Tanzania en Iliass Aouani en Yohanes Chiapinelli uit Italië. In de laatste kilometer richting het National Stadium moest Chelangat er onverwacht zelf van af. Het trio Petros, Simbu en Aouani waren als eerste terug op de rondbaan. Lang, heel lang leek het erop dat de Duitser ging winnen, maar op de laatste 20 meter plaatste de Tanzaniaan zijn ultieme versnelling, en met resultaat. Terwijl Petros over de finish struikelde drukte Simbu driehonderdste van een seconde zijn borst eerder over de streep. Een finishfoto moest er zelfs aan te pas komen. De tijden waren gelijk: 2.09.48. Aouani werd derde op vijf seconden. Simbu veroverde er de allereerste WK-medaille voor Tanzania ooit mee.

Tom Hendrikse 43^e: ‘Je loopt hier niet tegen een stelletje pannenkoeken’

Tom Hendrikse werd 43^e in 2.19.57. Aanvankelijk liep hij vrij achterin maar gaandeweg raapte hij steeds meer lopers op. ,,We hadden een plan bedacht om 3.20 per kilometer te gaan lopen. Ik zat echter in een groep die rond 3.15 liep en dat was net iets sneller dan gepland. Omdat je niet alleen wil gaan lopen bleef ik er maar bij. Ik voelde me super goed en had helemaal geen last van de hitte door continu te koelen. Bij 28 kilometer begon ik gas te geven en ging ik het mijzelf zwaar maken. Mijn trainer Eddy Kiemel wilde dat ik tot 30 kilometer ontspannen zou blijven lopen. Het werd toch wel erg zwaar in mijn benen en ik begon me af te vragen wat ik aan het doen was.” Achteraf is Hendrikse tevreden. ,,Mijn missie is zeker weten geslaagd. Doel was 2.20 en als je dan 2.19.57 loopt. Ik kwam hier binnen als 87^e en word nu 43^e. Vooraf hadden we bedacht dat wanneer ik top 50 zou halen we het heel goed gedaan zouden hebben. Je loopt hier niet tegen een stelletje pannenkoeken, het is wel de wereldtop. Ik denk dat ik een hele mooie race heb gelopen, vooral opbouwend ook. Dat je in de laatste 5 kilometer dan wat toegeeft hoort ook een beetje bij de marathon. Overleven en doorlopen zonder uit te stappen is al een opgave op zich.”

Lees ook: Dit eet & drinkt Lieke Klaver

Eindelijk die gedroomde finaleplaats voor Denzel Comenentia

Denzel Comenentia is er voor het eerst in zijn carrière in geslaagd zich te plaatsen voor de finale van een groot internationaal toernooi. In de vroege ochtend wist hij met 75,91 meter de 12^e plek te veroveren, precies genoeg voor de eindstrijd die dinsdagavond op het programma staat. Hij stond na zijn eigen drie worpen (72,63 meter, ongeldig en 75,91 meter) in kwalificatiegroep A op een vijfde plek en moest afwachten of er niet meer dan zeven in de groep B kwamen. Dat gebeurde uiteindelijk niet. ,,Ik denk dat de mannen in groep B vanwege het latere tijdstip wat beter gaan presteren, dus we zullen het zien.”

Hij wist dat het er op aan kwam bij zijn derde slingerworp. ,,Natuurlijk wist ik dat ik verder kon werpen dan die 72 meter. Ik moest gefocust blijven en niet al te wild worden. Soms heb ik een beetje een kogelstootmentaliteit in het slingeren terwijl ik juist rustig moet werpen, aldus mijn coach. Kogelslingeren is een technischer onderdeel dan kogelstoten waar het meer aankomt op brute kracht. Het duurt voor mij een tijdje om het echt te begrijpen, maar elk jaar wordt het een stukje beter bij de kwalificatie en dat geeft mij ook het vertrouwen dat ik gewoon beter word als atleet.” Duidelijk was dat zijn 75,91 meter zijn beste worp ooit was in een kwalificatie. Terwijl zijn familie vol spanning op de tribune toekeek naar de verrichtingen van de atleten in groep B was Comenentia alweer terug naar het warming-up veld. ,,Ik moet wat krachttraining gaan doen van mijn coach en ik heb jammer genoeg geen data op mijn telefoon, alleen WiFi.”

Job Geerds met hakken over de sloot door

Wat was het close, maar wat was het genoeg. Job Geerds werd veroordeeld tot één van de hot seats omdat hij zich met 13.51 niet bij de beste vier in zijn serie schaarde op de 110 meter horden. Hij moest in spanning afwachten of hij er in bleef. Na de laatste serie kwam de totaaluitslag. Precies als laatste tijdsnelste door en dus bij de beste 24 van de wereld. Job Well Done. In de halve finale moet het natuurlijk veel sneller.

Femke Bol probleemloos naar halve finale

Zoals verwacht was de serie over 400 meter horden geen enkel probleem voor Femke Bol. Ze won afgetekend in 53.75. ,,Ik vind de serie altijd wel spannend, het is je eerste race in het stadion met hordes. Ik weet dat ik ga sparen.” Ze vertelde exact dezelfde warming-up te doen als anders, maar dat de focus wel anders is. ,,In de finale sta je echt aan, dan wil je alles perfect hebben. Vandaag was het gewoon niet teveel nadenken.”

WK is ultieme beloning voor progressie Veerle Bakker

Na een spectaculaire verbetering van haar persoonlijk record op de 3000 meter steeplechase in 2025 (van 9.45 in 2024 naar 9.25 dit jaar) was een startbewijs voor de WK een ultieme beloning voor Veerle Bakker. Ze startte maandagochtend in de moeilijkste serie van drie waarin de eerste acht loopsters meteen een hoog tempo aanhielden. Een tijd van 9.15 was noodzakelijk voor de finale, wat duidelijk nog teveel gevraagd was voor haar. ,,Ik moest echt zorgen dat ik niet te hard ging in het begin, omdat je dan helemaal op een hoop gaat. Uiteindelijk haalde ik er nog drie in. Hier op een WK staan is heel vet. En ik liep vandaag weer sneller dan mijn PR van vorig jaar. Ik ben gewoon super tevreden met dit jaar. Het laat zien dat ik een stap heb gemaakt, en als ik die volgend jaar weer maak kom ik steeds dichter bij die finale.” De internationale EK-limiet voor Birmingham 2026 van 9.28 heeft ze al op zak. Daar wil ze proberen in de finale mee te kunnen doen. ,,Misschien top 8.” Als stip op de horizon heeft de 27-jarige Bakker de Spelen van LA in het vizier. ,,Van jongs af aan droom ik al van de Olympische Spelen. Mijn vader zei in 2008 ten tijde van de Spelen in Beijing dat het dan om 2028 zou moeten gaan. Daarna wil ik overigens ook nog doorgaan.”

Andere finales

De 3000 meter steeplechase voor mannen ging in het traagste tempo ooit. Niet de gedoodverfde Soufiane El Bakkali won maar de Nieuw-Zeelander Geordie Beamish, die met een ongekende eindsprint in 8.33.88 won, goed voor het eerste kiwigoud op de rondbaan tijdens een WK. Met nog een ronde te gaan lag hij als elfde nog een straatlengte achter en toch maakte hij alles goed. En dat terwijl hij in de series in de laatste ronde viel, een spike in zijn gezicht kreeg en zich alsnog wist te herpakken. Het kogelslingeren voor de vrouwen werd gewonnen door de Canadese Camryn Rogers met 80,51 meter, een van de beste worpen ooit.

De Hardloopnetwerk nieuwsbrief lezen? Ontvang elke maandag de hoogtepunten van afgelopen week in je mailbox.

Foto’s: Erik van Leeuwen