Na de marathon van Rotterdam had Liselotte van den Berg met haar trainer het doel voor de kustmarathon besproken. De atlete van AAV’36 liep de Kustmarathon met succes, want ze won één van de mooiste marathons van Nederland. Tegenover ons deed ze haar verhaal.
Door Jasper Boot
Kun je ons meenemen in jouw marathon?
6 oktober 2018, de dag van de Kustmarathon. Na de marathon van Rotterdam had ik m’n zinnen gezet op winst van deze wedstrijd. Het zou niet onmogelijk zijn, maar zeker ook niet cadeau gegeven worden. In de week voor de marathon werd bekend dat er nog een snelle dame aan het deelnemersveld was toegevoegd. Ik had daarom voor mijzelf de knop omgezet en besloten een wedstrijd te willen gaan lopen waar ik na afloop tevreden op kon terugkijken.
Na een niet heel slechte nacht slapen, stond ik om ongeveer 7 uur op en nam mijn standaard ontbijt van kwark en fruit. M’n schoenkeuze had ik al eerder bepaald en wat betreft de kleding was ik er in grote lijnen ook wel over uit. Natuurlijk had ik wel alle andere opties in een grote tas gedaan om toch nog te kunnen wisselen, indien nodig. Zaterdagochtend om 9 uur vertrokken mijn vriend en ik richting Burgh-Haamstede. Na een voorspoedige rit arriveerden we in een zonnig Burg-Haamstede.
Na een niet heel slechte nacht slapen, stond ik om ongeveer 7 uur op en nam mijn standaard ontbijt van kwark en fruit.
We hadden nog ruim tijd tot de start en gingen nog even koffie drinken in het restaurant waar ik dat jaarlijks voor de start doe. Natuurlijk dan ook nog 1000 keer naar de wc en er verzamelden langzaam steeds meer mensen in het restaurant. Ongeveer een uur voor de wedstrijd ging ik wat warmlopen en kwam ik m’n oom nog tegen. Het bleek toch warmer te zijn dan ik dacht (lekker!) en wisselde na het inlopen daarom naar een shirt met korte mouwen. Nog wat rekoefeningen en langzamerhand gingen m’n vriend en ik richting de start. Ik was erg blij met het weer, goede temperatuur en niet teveel wind, al was het wel tegenwind. In het startgebied kwam ik wat bekenden tegen en werden er korte praatjes gemaakt. Zo ook met Monique, de dame uit Yerseke die dus (bijna) een thuiswedstrijd liep.
Natuurlijk dan ook nog 1000 keer naar de wc en er verzamelden langzaam steeds meer mensen in het restaurant.
Net voor de start was er nog een groot applaus voor de organisator die ongeneselijk ziek is en afscheid nam van de kustmarathon. Het was indrukwekkend. Als de kerkklok 12 keer heeft geslagen, wordt er gestart met de marathon. Blijkbaar was de eerste slag van de klok niet goed gehoord en was er na de 11e meegetelde slag even verwarring toen er geen slag meer volgde. Maar toen werd er toch maar snel gestart. Gelukkig, we waren begonnen! De dame die in de laatste week toegevoegd was, liep snel weg. Ik liep m’n eigen tempo en werd nog niet onrustig van haar. In de eerste kilometers vormde zich een klein groepje waar ik ook onderdeel van was. Ik besprak met de heren om me heen wat mijn doel was deze wedstrijd (winnen) en of ze me daarbij wilden helpen. Ik vroeg aan een medeloper of hij het erg vond dat ik achter hem bleef lopen, en hij zei dat hij het prima vond. Ik heb meerdere keren benoemd dat ik het erg fijn lopen vond met de heren om me heen. ‘Ik vind jullie allemaal lief!’
Dame nummer 1 liep steeds in het zicht en na ongeveer 10 km begonnen we op haar in te lopen. Ik liep nog heerlijk en regelmatig werd ons groepje ook gefilmd door de cameraploeg van Omroep Zeeland. Ook stond mijn vriend daar met een waterflesje. Bij kilometer 11 haalden we de 1e dame in, ze haakte nog aan, maar ze haakte ook erg snel weer af, werd me gemeld van achter uit ons groepje. We vlogen heerlijk door. Met 19 km op de gps-horloges draaiden we het strand op. Het was zo goed als vloed en het zand absorbeerde alle energie die je erin stopte. Het was hard werken. Op 24 km liep de voorste heer weg uit het groepje, er was daarna een andere heer zo lief om het kopwerk over te nemen. Met 25 km kreeg ik een golf zeewater in m’n schoenen en ik was erg bang voor blaren. Ik was erg blij toen we met 28 km weer het strand af mochten, maar ik wist ook dat daarna de duinen zouden gaan komen… De heer die het 2e deel strand kopwerk had gedaan, kreeg kramp en ik ging alleen verder. Bij Domburg verrezen de trappen. Ik besloot ze niet rennend, maar stappend te bedwingen om niet nog meer krachten te verspillen.
Ik was blij dat ik wel weer wat kon versnellen na het langzamere stuk op het strand, ongeveer bij Westkapelle kwam ik de heer van de 1e 24 km kopwerk weer tegen en ik liep hem voorbij. Ik merkte dat ik toch ook echt moe begon te worden. Met nog 9 km te gaan, hoorde ik voor het eerst mijn voorsprong op de 2e dame, 3 minuten. Zo’n marge moest normaal gesproken wel vast te houden zijn, bedacht ik al lopend en rekenend. Maar dan moeten de hoogste duinen nog komen.
De trappen heb ik allemaal stappend genomen. Het was zo zwaar geworden! De voorfietser vroeg of ik nog iets nodig had, mijn antwoord daarop was “de finish!”, maar ik moest nog even 4 km doorlopen. Op 39 km bereik je het hoogste punt van de marathon. Ik heb daar serieus overwogen om te stoppen met de wedstrijd, ik was moe. Natuurlijk doe je dat niet, dus doorgaan. De trap af naar het strand, tussen de rijen palen door over het strand, nog even doorbijten. De trap op omhoog naar de boulevard. Er stonden veel mensen, maar ik was zo moe dat ik er weinig van meegekregen heb. Ik hoorde al wel de omroeper bij de finish m’n naam noemen. De lus naar de finish duurde voor m’n gevoel erg lang, in de bocht naar de finishstraat kon je een vlaggetje aannemen, ik wilde graag een witte in plaats van een roze, maar dat werd wat te laat begrepen, dus zonder vlaggetje naar de finish. En daar was de berg zand, met de organisator! Het was gelukt, ik was als 1e dame gefinisht!
De voorfietser vroeg of ik nog iets nodig had, mijn antwoord daarop was “de finish!”, maar ik moest nog even 4 km doorlopen.
Ik was zo kapot, zo blij! Een omhelzing met de organisator. Ik kon het ook nog niet geloven dat het gelukt was. Het was heel leuk om daarna nog interviews te mogen geven en het feest op het podium met de dames 2 en 3 was superleuk. Ik krijg nu ook een stoeptegel met m’n naam erop in Zoutelande. Wat een eer!
Een trotse Liselotte van den Berg na afloop van de marathon.
Foto: Hans Colijn
Hoe zag je voorbereiding er voor de marathon uit?
Na de marathon van Rotterdam heb ik met m’n trainer het doel voor de kustmarathon besproken. M’n trainer heeft daarvoor een 13 weken durend schema opgesteld. Ik kreeg afwisselend progressieve duurlopen en interval duurlopen. Vooral de interval duurlopen vond ik erg leuk om te doen. Ik heb ook regelmatig de duinen of de Utrechtse Heuvelrug opgezocht om te trainen met hoogteverschillen. Ik de week voor de marathon liep ik nog een snelle, kortere wedstrijd die goed was voor het zelfvertrouwen.
Ik kreeg afwisselend progressieve duurlopen en interval duurlopen. Vooral de interval duurlopen vond ik erg leuk om te doen.
Wat deed je een dag voor de wedstrijd?
Vrijdag is de dag dat ik wandelfit geef in Alphen aan den Rijn. Dus ook de vrijdag voor de marathon. Leuke groep mensen, fijn om als afleiding van de zenuwen even te doen. Op de fiets naar Alphen aan den Rijn, 2x een uur training geven en op de fiets weer terug. Bewust genoeg drinken. Ik mocht ook nog 30 minuten lekker loslopen, dus toen ik weer naar huis gefietst was, nog even de hardloopkleren aan en gaan. De avond voor de wedstrijd een licht verteerbare maaltijd gegeten en daarna nog met de kinderen naar korfbaltraining geweest. Eigenlijk een normale vrijdag, maar met veel zin in de volgende dag.
Tijdens de Kustmarathon.
Foto: Hans Colijn
Wat wil je lopers meegeven die voor het eerst een marathon lopen?
Ik denk dat als je voor het eerst een marathon gaat lopen, dat het verstandig is om echt goed getraind te zijn. Ook je voeding en drinken trainen hoort daarbij. Het hele trainingstraject naar de marathon toe is het belangrijkst, de wedstrijd zelf is een bekroning van de hele periode. Support en begrip van mensen die dicht bij je staan, helpt je enorm.
Ik denk dat als je voor het eerst een marathon gaat lopen, dat het verstandig is om echt goed getraind te zijn.
Welke marathon zou je ooit nog willen lopen?
Als ik nu denk aan welke marathon ik ooit nog eens zou willen lopen, kan ik er eigenlijk niet direct eentje noemen. Wel zou ik graag nog eens naar IJsland gaan, dus misschien dat maar combineren. Alhoewel ik veel meer van warmte hou om in te lopen… nog eens goed nadenken over nieuwe plannen! Komend jaar staan waarschijnlijk Rotterdam en de Kustmarathon weer op het programma, maar nu eerst nog goed herstellen.
Hoofdfoto: Hans Colijn