Heiloo – Op het met groen omgeven terrein van atletiekvereniging Trias in “het Wassenaar van Amsterdam” lopen we de verdekkende schittering van het zonlicht in. Lisanne de Witte heeft hier net een intensieve training achter de rug, waarop binnen nog wat buikspieroefeningen volgen. Eerder deze maand liep De Witte met een tijd van 50.96 een twintig jaar oud record van Ester Goossens aan flarden. Vermorzeld. Gekraakt. Kapotgemaakt. Dat is waar de recordverbreking zo ongeveer op neerkomt. Deze middag meldt De Witte zich na haar sportieve inspanningen in de Triaskantine, alwaar zich verder niemand huisvest en het in en rondom de kantine zo stil is dat alle klokken zwijgen en je op die stilte bijna kunt mediteren. Die stilte wordt door de topatlete echter doorbroken.
Door Joost Veenstra en Jasper Boot
De Witte wist dat het er een keer van moest komen: het verbreken van het Nationaal Record op de 400 meter van Ester Goossens uit 1998. Destijds liep Goossens in het Zweedse Malmö een tijd van 51,35, hetgeen op 1 juli door Lisanne is verbroken aangezien zij 39 honderdsten sneller liep. Dit wilde Lisanne eigenlijk al twee jaar geleden presteren en naar eigen zeggen is het ook “een normale stap om te nemen” in haar carrière. In La Chaux-de-Fonds, Zwitserland, voelde Lisanne op die eerste dag van juli vlak voor haar recordverbrekende race aan dat het nú weleens kon gaan gebeuren. “De baan was snel, ik had goed weer, alles was eigenlijk perfect”, somt de Heiloose op. De voornaamste reden van De Witte om aan deze (toch vrij kleine) wedstrijd mee te doen, was eigenlijk om in de top 12 van de ranglijst te komen zodat ze in Berlijn geen series hoeft te lopen. De race begon voor De Witte eigenlijk al goed. “Mijn eerste 200 meter was wel snel, maar niet extreem”, begint de Heiloose. “Ik voelde heel veel ontspanning en had het idee dat het goed zat,” gaat ze verder over haar historische race. Maar of De Witte het idee had dat het daadwerkelijk zó goed zat en zij er zelfs een Nederlands baanrecord mee uit de boeken zou lopen? Nee, dat niet zozeer. Maar toch was het zo. De Witte: “Toen ik over de finish kwam en zag welke tijd ik had gelopen, dacht ik echt van: huh, was het zó hard? Dít had ik dan ook weer niet verwacht.”
“De baan was snel, ik had goed weer, alles was eigenlijk perfect”, somt de Heiloose op.
Medailles
En met dit Nationaal Record op zak taait De Witte over een kleine maand af naar het EK in Berlijn. Zo’n record maakt het echter niet makkelijker om bepaalde verwachtingen duidelijker uit te spreken. De Witte over haar verwachtingen va het EK: “Dat vind ik moeilijk, want ik weet ook dat mijn tweede tijd 51,71 is. Ik weet dat ik hard kan lopen, maar ik moet het wel nóg een keer doen”, refereert de atlete aan het lopen van een toptijd als 50,96. Dit kunstje denkt de protegé van Sven Ootjers heus in Duitsland te kunnen herhalen, “maar”, voegt ze daaraan toe, “het moet in Berlijn wel allemaal kloppen.” De kans is bovendien groot dat De Witte in de Duitse hoofdstad als eerste op de startlijst komt te staan en, geheel vanzelfsprekend, hoopt ze dan de finale te bereiken. “En dan zie ik het wel en ga ik zeker voor de medailles. Het is zaak eerst in die halve finale keihard te lopen. Maar ik moet daarin eerst weer 51 laag zien te lopen, want dat moet ik zeker doen om te kunnen winnen. Op zeker.” Hierbij kan De Witte geprikkeld en gemotiveerd worden door Madiea Ghafoor, Nederlands 400 meterkampioene. De Witte is blij met het feit dat Ghafoor dit seizoen zo goed presteert, daar De Witte hierdoor zelf óók harder gaat lopen. In een notendop is deze concurrentie te vatten in “ik wil van haar winnen en zij wil winnen van mij” en daarnaast houdt deze gezonde concurrentiestrijd in dat de 25-jarige Trias-atlete mes- en messcherp wordt – waar Laura de Witte en Nicky van Leuveren hier eveneens aan bijdragen. “Als je als enige de beste bent, wordt het je gewoon gemakkelijk gemaakt. Dit zorgt ervoor dat we hard en harder gaan lopen”, besluit de 25-jarige topatlete.
De Witte is blij met het feit dat Ghafoor dit seizoen zo goed presteert, daar De Witte hierdoor zelf óók harder gaat lopen.
Het verbreken van een Nationaal Record is De Witte echter niet zomaar komen aanwaaien. Om haar doelen te bereiken traint De Witte zes dagen per week op de baan van Trias aan Het Maalwater. Haar trainingen staan onder leiding van Sven Ootjers en worden vooral als kwaliteitsgericht in plaats van kwantiteitsgericht ervaren. Er is in het wedstrijdseizoen daarom ook maar één training per dag. “Maar dan alles wel kneiterhard”, brengt De Witte in. Toch was het aanvankelijk een ‘voorlopige stap’ om vanaf maart 2017 onder Ootjers te trainen. “Sven was eigenlijk gewoon mijn tussenstap. Ik dacht: ik moet wat, ik woon hier in de buurt en train dan met Laura.” Bijna anderhalf jaar later lijken Ootjers en De Witte elkaar zeker nog niet beu. De Witte overwoog in haar carrière wel eens om een overstap te maken naar Papendal, maar denkt om de een of andere reden dat het trainen op Papendal in Arnhem haar niet trekt. “Die meiden daar zijn hartstikke leuk, het zijn leuke groepen en de coaches zijn volgens mij ook goed. Maar ik zie mijzelf daar niet zo goed zitten. Het zou zomaar kunnen dat ik dat over twee jaar wel wil doen. Maar voorlopig nog niet echt eigenlijk.” Bovendien leidde haar samenwerkingsverband met trainer Ootjers aldus tot een fabuleuze vernietiging van Goossens’ record. En dit verbreken van het Nationaal Record bleef vervolgens niet onopgemerkt. De Witte kreeg naar eigen zeggen super veel reacties: “Mijn telefoon bleef maar gaan. Overal kwamen berichtjes op Facebook, Twitter, ‘Insta’ en WhatsApp. Ook van mensen die ik al heel lang niet had gesproken.” Daarnaast bleek ook dat niemand van hen het verwacht had. “Ook Sven (Ootjers, red.) zelf niet. Ik eigenlijk ook niet, daarom kan ik dat ook niemand kwalijk nemen.” En ja, mocht Lisanne ooit haar Nederlands Record kwijtraken, aan wie dan het ‘liefst’? De Witte: “Als ik mijn Nederlands Record aan iemand moet verliezen, dan het liefst aan Laura. Maar ik houd hem het liefst nog wel even zelf, haha!”
Foto: Max Kooijmans