De grootste verrassing van zijn leven was het dinsdagavond voor Jarno van Daalen. Bij de WK onder 20 jaar in Lima (Peru) werd hij de eerste Nederlandse man die met de kogel de wereldtitel pakt. Door zijn hoofd koel te houden, goed naar zijn moeder te luisteren en een beetje egoïstisch te zijn. Vanavond wacht nog een kans, met de discus.
Met een medaille als doel verraste Van Daalen zich al snel in het Estadio Atlético de la Videna. In de eerste poging liet de 18-jarige kogelstoter al zijn beste resultaat optekenen: 20.78 meter. ‘Ik moest het gelijk doen voelde ik, in de eerste poging. M’n tweede poging was wat wild, maar dat mag ook wel na die eerste. Daarna kon ik mezelf goed oppakken. Dat de laatste stoot ongeldig was, was jammer, want die was verder geweest. Maar dat stoot één al goud opleverde: ongelofelijk. Ik had niet verwacht dat ik aan de leiding zou liggen, laat staan wereldkampioen worden. Natuurlijk ben ik nu superblij.’ Rustig blijven als je vanaf poging één aan de leiding ligt: dat is moeilijk, erkent de atleet van PAC Rotterdam. ‘Ik probeer zo min mogelijk te kijken naar anderen. Elke keer als iemand ging stoten waarvan ik dacht dat die dichtbij kon komen, draaide ik mijn rug naar de ring. Ik hoefde het niet te zien. Natuurlijk wil je weten hoe het ervoor staat qua afstanden, maar dat krijg je gauw genoeg door. Dus ik heb me gefocust op m’n eigen wedstrijd. Ik stond er zelfverzekerd.’
Mentaal winnen
‘In zo’n WK-finale kun je niet met twijfels staan. Ondanks de adrenaline die door je heen gaat en de drukte bij het polsstokhoogspringen naast ons. De aanloop naar de wedstrijd was ook chaotisch. Het wachten in de callroom was met een uur vertraagd. Daar was het heet en vies. Niet lekker om met elf beren daar te staan. Het was onduidelijk waar we konden instoten en hoe laat. Ik merkte dat iedereen gefrustreerd raakte, maar probeerde mezelf niet van de kaart te laten brengen. Dat lukte. Ik heb m’n energie bewaard, bleef warm en heb wat draaitjes geoefend. Daardoor zat ik goed in de wedstrijd. Je moet gewoon denken dat je de beste bent. Een beetje egoïstisch zijn mag, want je moet de wedstrijd voor de tijd al mentaal winnen. Je moet denken dat je de beste bent. Deze winter heb ik mentaal een grote stap gemaakt. Ik ben een boek gaan lezen over hoe je mentaal zelfverzekerder wordt, over de winnaarsmentaliteit. Maar ook op mentaal vlak heb ik mezelf verrast dinsdag.’
Het op een rijtje zetten van de gedachten in zijn hoofd: dat geeft Van Daalen ook als reden voor zijn enorm stijgende lijn. Daarvoor zegt hij veel te danken te hebben aan zijn trainingsgenoten bij Team Topflight in Rotterdam en zijn fysio’s Erik van Putten daar en Roel van Opdorp in Lima. Van laag in de 19 meter vorig jaar ging hij naar 20.78 meter, waarmee hij de derde Nederlandse man onder 20 jaar ooit is. Na Yannick Rolvink, die in de WK-finale tegenviel met plaats vijf, en Rutger Smith, de meervoudig WK-medaillewinnaar bij de senioren. In de finalestoot naderde de Zuid-Afrikaan JL van Rensburg Jarno van Daalen nog tot 2 centimeter. Maar toen de Nederlander zag dat ook de Duitser Georg Harpf, de nummer drie, niet meer aan zijn afstand kon komen, was zijn goud veiliggesteld. Dat kwam die avond nog niet echt bij hem binnen. ‘De dag erna was het besef er pas dat ik wereldkampioen was geworden.’
Lees ook: Vijf stellingen aan Yannick Rolvink: ‘Voorbij de 21 meter moet je wel voor de wereldtitel’
Rust door moeder
Moeder Jacqueline Goormachtigh, zijn trainer, verzorgde haar zoon vanaf de tribune direct achter de kogelring van aanwijzingen tussen het stoten door. ‘Zij zag het wel aankomen: goud’, denkt Van Daalen. ‘Ze zag in de trainingen dat er nog flink wat inzat. Hier in Lima stootte ik in de voorbereiding verder dan in mijn vorige wedstrijden.’ Goormachtigh, in 1996 olympisch deelneemster met de discus, leerde Van Daalen te vertrouwen in het proces. ‘De aanloop naar de wedstrijd was precies goed uitgestippeld. Daardoor kon ze me goed rustig houden in de dagen voor de finale. Ze heeft tegen me gezegd dat ik me niet van de kaart moest laten brengen door mijn concurrenten. Ik was niet de langste, niet de breedste. Ik was de jongste. Toch doe ik het, door te pieken op het perfecte moment. Ik ben heel blij met wat m’n moeder voor me heeft gedaan.’ Of hij nog weet wat het eerste was wat ze tegen haar zoon zei na het behalen van goud? ‘Zo. Dat weet ik niet meer. Het gaat allemaal zo snel. Volgens mij waren het weinig woorden en was het meer blijdschap en een goede omhelzing.’
Zijn zus Alida, die haar olympisch debuut maakte in Parijs en alweer in haar tweede thuisland Amerika zit, zag hem niet van dichtbij. ‘Maar ook zij had het geloof dat ik hoog in de 20 meter kon gaan stoten. Zij was de eerste die me belde na de wedstrijd. Dat was heel leuk.’ Het vieren van de wereldtitel verliep voor Van Daalen niet erg bijzonder. ‘Ik heb het gevierd met slapen. Ik was supermoe. Ik kreeg ontzettend veel berichten van familie en vrienden en via Instagram. In de groepsapp van mijn atletiekvereniging PAC was iedereen superblij. Zij zijn helemaal uit hun dak gegaan volgens mij. Maar ik dacht: laat ik eerst een nachtje slapen, goed uitrusten. De volgende dag moest ik gewoon weer trainen.’
Lees hier meer over de WK onder 20 jaar in Peru.
Nog een medaille?
Van Daalen komt namelijk nog een keer in actie: zaterdagavond (16:00 uur Peruaanse tijd, 23:00 uur Nederlandse tijd) in de finale van het discuswerpen. De knop na het kogelstoten kon hij redelijk makkelijk omzetten. ‘Op twee onderdelen focussen is moeilijk, maar er zit hier gelukkig anderhalve dag tussen de finale kogel en de kwalificatie discus. Het moeilijkst aan deze WK zijn de kwalificaties, want je moet het in drie pogingen kunnen neerzetten. De discusfinale is sterk bezet, maar een medaille is niet onrealistisch. Ik denk dat ik iets leuks kan neerzetten. Het doel is natuurlijk een tweede medaille halen. Bij werpen kan van alles gebeuren. Eén goede worp kan al genoeg zijn.’
Ooit hoopt hij met de discus nog het familierecord van 66.31 meter te verbeteren, van zus Alida. ‘Dat is een mooi onderling wedstrijdje, waarbij mijn zus al wat voorsprong heeft gekregen. Door haar ben ik een soort van op atletiek gegaan. Ik ging altijd mee bij het ophalen bij haar atletiektrainingen. Het leek me zo fantastisch. Op mijn vijfde vroeg ik al aan mijn vader wanneer ik eindelijk op atletiek zou mogen, op mijn zesde kon het. Nu werp ik 61 meter, maar er zit zeker meer in. Ik hoop volgend jaar nog wat verder te komen. Ik blijf kogel en discus combineren. Ik vind het even leuk momenteel.’ Na deze WK wacht Van Daalen nog één wedstrijd: de Nederlandse kampioenschappen voor teams. Dan een soort vakantie, want zijn studie gaat verder: Technische informatica, zijn tweede jaar aan de hogeschool van Rotterdam. ‘Goed te combineren met het stoten en werpen. Dat verbaast me. Ik doe veel zelf en thuis en heb weinig lessen.’ De WK outdoor voor senioren in juli, daar had hij nog niet over nagedacht. Van Daalens focus gaat deze winter op de EK onder 20 jaar in Tampere van volgend jaar augustus. De EK indoor in Apeldoorn in maart daarvoor nog? ‘Dat toernooi zit ook niet in mijn hoofd. Het zou ziek zijn om daar te staan. Enorm lastig, maar er gebeuren gekkere dingen.’
Foto’s: eigen bezit & Bjorn Parée
De Hardloopnetwerk nieuwsbrief lezen? Ontvang elke maandag de hoogtepunten van afgelopen week in je mailbox.
- Vierde Diamond Trophy voor Femke Bol, Nadine Visser stunt met tweede plaats
- Lieke Klaver geeft 2024 een 8, Jorinde van Klinken beleeft teleurstellend jaar
- Nadine Visser sloot schommelend baanseizoen af bij Diamond League-finale: ‘Lichaam heeft het wat zwaarder’
- Marathonkalender 2025
- NN Dam tot Damloop met Nederlandse Olympiërs