Fanatiek hardloper Hans van der Lans dacht de laatste jaren er een paar keer aan om uit het leven te stappen. Gelukkig deed hij dat niet en door het hardlopen vergeet hij even zijn zorgen. Zijn verhaal.
Door Hans van der Lans
“Hallo ik ben Hans, 52 jaar oud en op 23 januari 2013 heb ik een zelfmoordpoging gedaan.” Niet de standaard zin die je gebruikt als je mensen leert kennen. Sterker nog: ook al heb ik al eerder meegewerkt aan een publicatie over zelfdoding voor de Movember Run in 2016, is het iets wat nog altijd niet veel mensen van me weten.
Mijn zelfmoordpoging is een lang en gecompliceerd verhaal dat begint in 2006. In dat jaar was ik ernstig ziek en een dag voordat ik geopereerd werd kreeg ik op mijn werk te horen dat ik niet meer terug hoefde te komen. Gelukkig vond ik zes weken later een nieuwe super leuke baan als Financieel Manager bij een Duits bedrijf. Ik heb drie jaar keihard gewerkt, zo hard dat ik al langere tijd tegen een burn-out aanliep. Mijn ouders werden in die periode hulpbehoevend en ik wilde graag gedeeltelijk thuis werken zodat ik voor hen kon zorgen. Daar stond het bedrijf waar ik werkte helaas niet positief tegenover.
AFLEIDING EN ONTSPANNING
Ik zocht naar afleiding en ontspanning en vond dit in een fitness centrum. Ik heb daar met zeer veel plezier gesport en daar liggen ook mijn hardloop roots. Maar ook ligt daar de directe aanleiding voor mijn zelfmoordpoging. Ik heb twee jaar getraind met iemand die ik vertrouwde en als een vriendin zag, maar na een training kreeg ik plotseling te horen dat ze geen contact meer met me wilde. Dat was een tegenslag. Omdat er nooit iets tegen mij gezegd was, begreep ik niet wat ik verkeerd had gedaan.
‘Na heel veel sollicitaties en me heel lang slecht voelen, zag ik op 23 januari 2013 geen uitweg meer.’
Ik was toen al depressief door alles wat er was gebeurd en had moeite om werk te vinden. Ik vond dat ik een tweede kans had verdiend, maar kreeg geen contact en kon daardoor ook niet meer sporten zoals ik dat voorheen deed. Hardlopen bleef over. In oktober 2012 had ik mijn eerste Hele Marathon moeten lopen, maar ik durfde die dag niet. Dit was een enorme teleurstelling en ik liep daarom een emotionele Halve Marathon.
UITWEG
Na heel veel sollicitaties en me heel lang slecht voelen, zag ik op 23 januari 2013 geen uitweg meer. Ik ging naar de plek waar ik zelfmoord wilde plegen met de intentie om mijn plannen écht uit te voeren. Ik heb niemand meer om hulp gevraagd, niemand gebeld en ik voelde me verlaten en alleen… Toch heb ik destijds doorgezet en mijn zelfmoordplannen niet uitgevoerd.
‘Gezien hardlopen voor mij zo belangrijk is kwam dit erg hard aan.’
Na januari 2013 ging het plotseling lang goed: leuke nieuwe baan, vier keer een Marathon gelopen, waarvan de laatste mijn droom: de London Marathon 2016. In oktober 2016 werd ik echter helaas weer ernstig ziek. De trigger dat na jaren lang opeens mijn slechte gevoelens weer terug kwamen was dat ik op 20 maart 2017, een dag voor mijn verjaardag, de melding kreeg dat ik niet mee mocht doen met een hardloopwedstrijd die ik graag wilde lopen. Dit zonder uitleg en verdere communicatie wordt geweigerd. Gezien hardlopen voor mij zo belangrijk is kwam dit erg hard aan. Een week later wordt ik voor het eerst wakker met op mijn netvlies het beeld van zelfdoding, ongewenst en volledig onverwacht wordt ik hier weer mee geconfronteerd. Zo groot is dus het effect wat een tegenslag op mij heeft.
VRIENDSCHAP
Het grote verschil met 2012 is dat dit keer ik vrienden heb gemaakt, échte vrienden. De meeste hardloopvrienden heb ik leren kennen als Superheld van de Amsterdam Marathon of heb ik leren kennen bij de hardloopgroep in Amsterdam waar ik iedere zaterdag te vinden ben. Met één van deze vrienden heb ik in 2016 de London Marathon gelopen. Haar naam is Manon ze is een bijzondere, goede fantastische vriendin voor mij. Min of meer bij toeval spraken we af een paar dagen na de eerste zelfdoding beelden naar het in bloei staande Kersenbloesembos in Amsterdam te gaan. In Japan wordt een bezoek aan een kersenbloesembos gezien als ziel reinigend en daardoor voelde ik me ook een tijdje weer OK, al bleef ik nog wel regelmatig last hebben van nare beelden in mijn hoofd.
Samen met Manon had ik een optie om de New York Marathon te lopen, ook de London Marathon 2018 stond in de planning tot ik op 1 juli 2017 een berichtje krijg dat Manon haar been op een hele vervelende manier heeft gebroken. Ik ben emotioneel heel erg geraakt door dit bericht, leef mee en beloof diezelfde ochtend dat zodra het kan ik Manon meeneem in de rolstoel voor een rondje Bosbaan.
‘Dit is het begin van een aantal maanden vol avonturen die ik nooit had kunnen bedenken of plannen.’
Dit is het begin van een aantal maanden vol avonturen die ik nooit had kunnen bedenken of plannen. Een paar dagen na haar eerste operatie los ik mijn belofte in en sportief en dapper als ze is doen we onze eerste Run & Roll bij de Bosbaan. Zelfstandig als ze wilt zijn rolt Manon zelf 250 meter (in haar rolstoel) en ik duw haar hardlopend 250 meter, natuurlijk is onze eerste afstand direct 5km. Binnen een paar weken komt Emma bij onze bijna wekelijkse avonturen en doen we met zijn drieën een rondje Bosbaan die de dames (met wat hulp) makkelijk rollen. Een maand na de eerste Run en Roll starten we met zijn drieën bij de Fit Fun Run in Harmelen. Een 5km loop georganiseerd door een bekende / vriendin van ons, een fantastische dag, de dames hadden een goed tempo waar ik behoorlijk mijn best moest doen om bij te blijven.
Inmiddels blijkt uit mijn verhaal ook wel hoe belangrijk hardlopen voor mij is. Tijdens hardlopen (lange duurloop) heb je momenten dat je alle ellende vergeet, dat je stress, zorgen, prut van je afloopt. Dit is iets wat ik (tot voor kort) bij geen enkele andere sport heb ervaren.
DE BERLIJN MARATHON
Door mijn publicatie over zelfmoord en betrokkenheid bij de Movember Foundation had ik in 2017 de kans om de Berlijn Marathon te starten. Samen met één van mij loopvriendinnen van de Hardloopgroep en fans een lang weekend in Berlijn met voor mij een onbegrijpelijke halve marathon. Het was op voorhand duidelijk dat het niet verstandig zou zijn een hele Marathon te lopen, als noodplan had ik verschillende uitstap opties vanaf 8 km.
Heerlijk koel, miezerig had ik een super dag, zonder problemen haalde ik de 21km in 3:08 mijn beste Halve Marathon tijd sinds 2013. Op dat moment een verstandig besluit te stoppen, al voelde ik me absoluut veel beter dan halverwege in London, omdat je ziek ben kun je eigenlijk geen marathon lopen, omdat je ziek ben kun je al helemaal geen Marathon PB lopen, want ja dat is wat ik op dat moment had kunnen doen.
Dat ik door dit alles best goed in mijn vel zat ondanks alle ellende is denk ik duidelijk aan hoe ik er nu nog altijd over schrijf. Afleiding is zó belangrijk, maar ondanks dat bleef ik echter wel nare beelden in mijn hoofd zien.
Het is niet wat ik bewust wil denken, het is niet iets wat ik plan of wil doen, maar ik wordt er nu eenmaal regelmatig mee wakker.
GEWOON ZIJN
In januari 2018 besluit ik de London Marathon af te zeggen. Dit is het moment dat ik me weer slechter ga voelen. Op 21 februari heb ik mijn eerste écht hele slechte dag. Ik heb geen kracht meer om te vechten, zie het niet meer zitten. Ik besluit naar huis te rijden en kijk Olympisch ijshockey Duitsland – Zweden. Ik ben al ruim twintig jaar Duits ijshockey fan, en de rest van het weekend spendeer ik kijkend naar de wedstrijden van Duitsland, een nietig ijshockey-land dat totaal onverwacht de Olympische finale haalt en maar net aan in overtime verliest van Rusland. Het geeft afleiding en daardoor zijn mijn vervelende gevoelens ook even weg.
‘Waarom kan ik niet gewoon zijn? Waarom voelt voor mij alles zo?’
Helaas is dat niet lang zo. Er is niet echt iets om naar uit te kijken, er zijn geen leuke dingen met vrienden en ik ben alleen maar aan het vechten. Ik krijg te maken met reacties als:
“Joh, je moet het positief zien.”
“Joh, til er niet zo zwaar aan.”
“Joh, je hebt nog gelopen ….”
Ergens in april ben ik mezelf gewoon zat. Waarom kan ik niet gewoon zijn? Waarom voelt voor mij alles zo? Ik pak toch maar mijn lopen en zwemmen weer op. Mei gaat echt goed, maar in juni krijg ik met actief zijn problemen en lopen is lastig. Midden juni heb ik voor het eerst weer suïcide gevoelens. Er gaan gedachtes door mij heen als “Het is voor iedereen beter als ik er niet meer ben”, & “Het maakt niemand iets uit als ik er niet meer ben”.
OPENHEID
Sinds 2016 ben ik open over mijn verleden met zelfmoord, ook nu. Verschillende mensen weten hoe ik me voel. Iets wat niet eenvoudig is omdat de grote meerderheid van mensen niet kan begrijpen dat je jezelf iets aan zou kunnen doen. Want “Zo erg is het allemaal toch niet”, “Ga leuke dingen doen”, “Zet je er over heen”, “Het heeft al wel lang genoeg geduurd”, “Je moet positief zijn”. Hoewel ik op het moment geen intentie heb om mezelf iets aan te doen, vecht in nog wel elke dag en iedere seconde. Het gaat gelukkig wel beter, maar leuk en makkelijk is anders.
Helaas weet ik hoe het is om te lijden. Dat gebeurt bij mij verstopt in stilte, resulterend dat ik dit niet had kunnen schrijven als ik een foute keuze had gemaakt. ook al is het moeilijk en word ik ook dit jaar met onbegrip geconfronteerd en mensen die als ze dit van je weten je mijlen uit de weg gaan.
‘Het is vreselijk om in je eentje dit te voelen en moeten bevechten.’
Het sociale stigma wat er rond depressie heerst, wat er rond zelfdoding heerst is niet OK. Ik kies er echt niet voor om me zo te voelen (iets wat soms wel gedacht wordt, je moet gewoon positief zijn en denken). Het is vreselijk om in je eentje dit te voelen en moeten bevechten. Zowel in sociale vrienden kringen als op de werkplaats zou openheid en tolerantie, begeleiding naar mijn inzien tot minder zelfdodingen lijden. Als ik door mijn openheid een leven kan redden is dat waard om door mensen (heel politiek correct gezegd) beschuldigt te worden dat ik dit alleen voor mijn eigen aandacht doe.
PUNT KOMMA
Zoals ook uit deze blog blijkt ben ik geen schrijver, maar iemand die me heel lief is, is dat wel. In Schrijven gebruik je een punt komma ; als je de mogelijkheid wil geven om de zin verder te schrijven, in plaats van een punt als je de zin definitief wil beëindigen. Dit is de reden dat ik deze blog afsluit met een punt komma, ik wil nog verder kunnen schrijven. Het leven betekent voor mij uitdagingen zoeken en dingen doen die eigenlijk onmogelijk zijn. In 2013 liep ik mijn 1e marathon, het hele jaar na mijn zelfmoordpoging deed ik aparte dingen om me daarop voor te bereiden.
Veel verder vooruitkijken dan hardlopen (en sinds een tijdje ook zwemmen) lukt me op dit moment niet, maar ik blijf vechten.
De tekst is ingezonden door Hans van der Lans en komt van de website www.samensterkzondersigma.nl.
Over Hardloopnetwerk.nl
Wij hebben meer dan 40.000 volgers op sociale media.
Dagelijks ontvangen wij duizenden bezoekers per dag op onze website.
Inmiddels hebben wij meer dan 2000 blogs geplaatst op ons platform (in 2 jaar tijd).
Al twee jaar lang het grootste platform op het gebied van hardloopblogs.
Elke maand groeien onze websitestatistieken nog.
Klanten beoordelen ons gemiddeld met een 9,1.
Stuur hier jouw verhaal in.
Foto: PR Hans van der Lans