Vroeger was het niet toegestaan om als vrouw aan de start te staan van de marathon. Kan je het je voorstellen? Welkom in 1967, waar het verboden was om je als vrouw in te schrijven voor een marathon. Vrouwen konden zo’n afstand toch niet uitlopen? We waren veel te zwak, te sloom en te fragiel volgens de organisatoren en de (mannelijke) pers. Ons takenpakket bestond uit: het aanmoedigen van onze sterke mannen, de kinderen verzorgen en eten koken.
Door de redactie
Een afstand van 42.195 meter is natuurlijk niet zomaar iets. Het is het ultieme symbool van doorzettingsvermogen, discipline en fysieke maar, misschien nog wel meer, mentale kracht. Niet gek dus dat maar ongeveer 2% van de bevolking ooit een marathon heeft gelopen. Bovendien stappen er ook nog een heleboel mensen uit tijdens de race. Dus ja, logisch dat vrouwen hier niet toe in staat waren. Toch?
Niet gek dus dat maar ongeveer 2% van de bevolking ooit een marathon heeft gelopen.
Maar natuurlijk, vrouwen zijn vrouwen en vrouwen zijn eigenwijs. Wij wisten natuurlijk wel dat we die marathon gewoon uit konden lopen en al konden we het niet, we wilden op zijn minst de kans om het te proberen. Juist door dat startverbod werd de drang om te starten groter. Al was het alleen maar om die mannen ongelijk te bewijzen.
De eerste vrouw die de marathon van Boston liep was Katherine Virginia Switzer. Ingeschreven als K.V. Switzer en met een korte bob kon ze zo door als man. Halverwege de race werd ze echter wel herkend als ‘het andere’ geslacht door een van de organisatoren. Hij was hier niet van gediend en probeerde haar te laten stoppen door aan haar kleren te trekken. Hij schreeuwde: ,,Get the hell out of my race!’’ Katherine’s vriend, Tom Miller, een 115 kilo zware kogelstoter die met haar meeliep, vloekte en duwde de organisator de berm in. Hij beschermde haar positie en samen finishten ze de wedstrijd. Na deze wedstrijd werd er nog nadrukkelijker gezegd dat vrouwen zichzelf absoluut niet mochten inschrijven voor een marathon. Maar niet alleen mannen waren het oneens met het feit dat vrouwen openbaar hardliepen. Een paar weken voor de wedstrijd werd Katherine bijna door een automobiliste aangereden tijdens haar training in aanloop naar de marathon. ,,Ze schreeuwde dat ik onvrouwelijk was en ik niet openbaar mocht zweten’’, vertelde Katherine in een interview met de Amerikaanse Runnersworld. Op dat moment was er gewoon geen sprake van om als vrouw hard te lopen, of goed te zijn in een andere sport. Dat moesten mannen doen en dat was hun taak. Vervolgens, 5 jaar later, besloot juist de Boston Marathon dat het genoeg was geweest. De organisatie liet beide genders tegelijk lopen. Er liepen acht vrouwen mee. Ze finishten alle acht.
Dat was het begin van de vrouw tijdens de marathon.
In 1980 was 10% van de marathonlopers vrouw, in 1995 was dit al 25% en op dit moment is het percentage opgelopen naar iets minder dan 50%. Vandaag de dag is het gemiddelde verschil in finishtijd tussen mannen en vrouwen 17 minuten. Het wereldrecord staat op naam van Paula Radcliffe met een tijd van 2:15.25, twee uur sneller dan Katherine en maar twaalf minuten langzamer dan de snelste man. Terwijl die al sinds 490 voor Christus de tijd hebben gehad om te trainen. Hoezo zijn vrouwen te zwak en te fragiel?
Foto: Pixabay (rechtenvrij)