Door Annemerel de Jongh
Tijdens een wedstrijd – waarin je echt je best doet om een snelle tijd neer te zetten, of waar de afstand dusdanig lang is dat je niet zeker weet of/hoe je de finish haalt – treed je sowieso buiten je comfortzone. Mijn eigen comfortzone ligt tussen de 0 en 25 kilometer en een snelheid tussen de 4’50 en 5’10. Als ik goed ben uitgerust en niet geblesseerd ben, kan ik dit op iedere willekeurige dag lopen in een training. Een marathon in dat tempo ligt iets buiten mijn comfortzone, een marathon 20 seconden per kilometer sneller ligt nog verder buiten die comfortzone. Een 10 kilometer met een pace van 4’15, dat is sneller dan comfortabel, maar ik draai mij hand er niet voor om tijdens een wedstrijd. Een 10 kilometer sneller dan 4’05 is een ander verhaal. Maar wat echt VER buiten mijn comfortabele cirkel ligt, is een 3000 meter wedstrijd op de baan. Die ik niet voor mezelf loop, maar voor een team, een club. Mijn atletiekvereniging.
Tot vorige week vrijdag had ik niet verwacht dat ik me hier ooit zorgen over zou moeten maken. Bij Olympus ’70 – mijn vereniging – lopen minstens vier meiden die een stuk sneller zijn dan ik op de korte afstand. Isa heeft bijvoorbeeld een PR van 10.27 op de 3000 en dat is nog ‘langzaam’ in vergelijking met de andere meiden, die stuk voor stuk onder de 10 minuten zijn gedoken. Kom ik dan met mijn 11.48. Maar hoe onwaarschijnlijk het tot vorige week ook leek, al die meiden waren óf geblesseerd, óf hadden andere plannen. En zo kwam het dat ik vrijdagmiddag bij Zier Running mijn eerste echte clubtenue afrekende.
Ik ging erin met het idee “ik heb niet voor deze afstand getraind, ik ben veel geblesseerd geweest, ik kan niet meer dan mijn best doen”, maar om de een of andere reden slopen er de laatste 24 uur voor de wedstrijd steeds meer zenuwen naar binnen. Ik heb geleerd om me geen zorgen te maken over die zenuwen, om er niet tegen te vechten, om ze gewoon te accepteren, dat ze er voor zorgen dat ik straks bij die wedstrijd zoveel adrenaline heb dat ik keihard gaan knallen. Maar wat als al die zenuwen voor fysieke ongemakken gaan zorgen? De hele tijd op het toilet (spoel alle energie maar meteen door de WC), geen eetlust (nog minder energie), extreem zware en vermoeide benen tijdens het inlopen en dan ineens een rommelende maag een paar minuten voor de start. Als ik zou zeggen dat ik mezelf onder controle had, dan had ik gelogen.
Lees verder op de website van Annemerel