Tom had de afgelopen maanden flink getraind voor de Rotterdam marathon, en jullie hebben zijn trainingen via Hardloopnetwerk kunnen volgen. Hoe is het hem vergaan? Dat vertelt hij ons in dit laatste deel van de serie zelf:
Zondag 7 april was het zover. De marathon van Rotterdam. In de aanloop naar het weekend werd ik toch wel een beetje zenuwachtig, had ik wel genoeg getraind? Wordt het niet te warm? Ik werd steeds minder zeker van mijn zaak. Vanaf vrijdag alleen nog maar pasta’s en witte boterhammen met jam gegeten. Zaterdag nog afleiding gezocht door te werken als chauffeur. Zondag was het toch echt eindelijk zover. Veel gedroomd die nacht over het niet halen van de finish. Om acht uur m’n bed uit, douchen, schoenen aan, en gaan. Mijn (trainings)maatje Friso opgehaald en naar de start onderaan de Erasmusbrug.
Ik moest in wave vijf starten oorspronkelijk maar gelukkig kon ik bij wave twee binnenkomen. Daar startte ook de pacer van 3:30, mijn einddoel. Na een halfuurtje in het vak te hebben gestaan was daar het startschot van de 39e NN marathon van Rotterdam. Eerst wat druk bij de start maar na de brug werd het veld al snel uit elkaar getrokken en ontstond er meer ruimte. Het ging lekker, veel support en heerlijk weer. Tot +- kilometer 26 ging alles volgens plan. De ene kilometer net iets onder de 5 minuten en de ander net iets erboven. Maar toen kwam de man met de hamer, mijn benen wilden niet meer en ik had last van mijn milt. Soms moest ik stukjes lopen. Gelukkig werd ik opgepept door moeder, zus en vader die afwisselend naast mij liepen of fietsen. Intussen was mijn maatje ervandoor want hij kon het tempo wel vasthouden. Toen kwam de Kralingse plas, nog 10 kilometer te gaan en ik kon niet meer maar uitstappen was ook zeker geen optie. Tegen iedereen had ik verteld dat ik de marathon ging lopen, dus kon het niet maken om de volgende dag te moeten zeggen dat ik het niet gered had. Bij het einde van de Kralingse plas stonden er heel veel bekenden die voor wat extra energie zorgden. Toen ik ook weer mijn maatje tegenkwam (die last had van kramp en overgeven) moest ik het wel gaan halen.
We hebben samen de laatste vier kilometer afgelegd en al kreunend en steunend gefinisht in 3:57.27 minuten. Boven mijn streeftijd, dus een reden om het nog een keer over te doen. Het was zwaarder dan verwacht, maar misschien was 300 kilometer trainen in 4/5 maanden toch niet genoeg. De spierpijn is heftig maar ik heb een voldaan gevoel. Bedankt zus, ouders en vrienden voor de support. Zonder jullie was het waarschijnlijk helemaal niet gelukt. Wordt volgend jaar vervolgd…
Tom had na afloop nog net genoeg energie om te praten over zijn ervaring en het goede doel waar hij voor liep, Power2Fly: