2017, een na-Olympischjaar. Het voelde als een “tussenjaar”. En dat is goed, want zo was het eigenlijk ook bedoeld. De piek van dit jaar lag al vroeg, namelijk in april, de marathon van Londen. Hier liep ik gelukkig de limiet voor het EK van volgend jaar, zodat ik mijn eigen “plan A” kan blijven volgen. Ik zeg gelukkig, omdat het na halverwege, vooral door problemen met mijn luchtwegen (reactie op al het moois wat in het voorjaar bloeit) een race tegen mijzelf werd. Daar waar ik wilde strijden met de dames waartegen ik liep, zoals dat ook in een kampioenschap gaat, moest ik de focus verleggen en mezelf positief blijven coachen op alle dingen die wel goed gingen en de doelen die ik nog wel kon halen. Dat bleek een mentale test, welke ik goed doorstaan heb. Mede ook door de ervaringen van vorig jaar (OS) in Rio de Janeiro. Maar ook mede, omdat ik weet wat ik wil en mijn toekomst doelen goed voor ogen bleef houden.
De marathon van Londen bleek dus meer een mentale dan een fysieke uitdaging. Moet wel gezegd worden dat ik die mentale strijd niet had kunnen overwinnen, wanneer ik er fysiek niet goed had voorgestaan. Het blijft altijd een samenspel. En dat is wat het zo mooi maakt.
Wil jij meer over het jaar van Andrea lezen? Klik dan hier.
Foto: Odile Verzantvoort