De Olympische Spelen is voor veel atleten een droom. Op liefde na misschien wel dé meest universele droom. Van Nederland tot Amerika, het streven naar een podium op het hoogste niveau is voor veel atleten van jongs af aan al een ultieme droom. Dat hoge verwachtingspatroon leidt tot veel teleurgestelde atleten, want maar een klein percentage bereikt de Olympische Spelen. Wanneer het grote doel is bereikt, zou je denken dat een atleet daar trots op is. Het is toch iets waar je hard voor hebt gewerkt. Vreemd genoeg werkt het toch anders.
Door Jasper Boot
Een atleet die zijn droom najaagt heeft geen enkele garantie dat hij het ooit gaat halen. Een hardnekkige blessure kan al het einde zijn van een glansrijke carrière die in het verschiet ligt. Of ben je net niet goed genoeg voor de absolute top, dan is zonder een goede sponsor de touwtjes financieel aan elkaar knopen om überhaupt topsport te kunnen bedrijven. Hoe anders is het in de verziekte voetbalwereld? Een bovengemiddelde huis-tuin-en-keuken-voetballer in de derde divisie verdient al meer dan het modale inkomen in Nederland. En dat met drie keer trainen in de week… Een zorgwekkende constatering voor de atletieksport, waarbij atleten nauwelijks ondersteund worden door lokale bedrijven om hun droom na te jagen.
Waarom willen bedrijven niet of nauwelijks investeren in atletiek? Het zijn vraagstukken die wij ons dagelijks op de redactie afvragen. Een lokale voetbalclub op een acceptabel niveau weet de spelers aan zich te binden, omdat sponsors massaal willen inhaken op het succes van de voetbalclub en daardoor in de buidel willen tasten. Gemeentes leggen graag geld neer voor mooie én dure accommodaties waar voetbal wordt bedreven. In alle jaren dat ik op redelijk niveau heb gevoetbald kwamen wij over het algemeen bij verzorgde accommodaties. Een totaal ander beeld dan bij atletiekaccommodaties in Nederland.
De verouderde accommodaties bij topatletiekevenementen zoals de Gouden Spike en Ter Specke Bokaal nodigen de toeschouwers niet uit om massaal topatletiek te komen kijken, daardoor blijven grote sponsors uit. Waarom zou je ook als sponsor willen investeren in evenementen waar maar circa duizend toeschouwers komen kijken? Een gemiddelde wedstrijd in het topamateurvoetbal trekt al meer toeschouwersaantallen. Alleen de FBK Games zijn op basis van sponsors én bezoekersaantallen een topatletiekevenement in Nederland. En naar de FBK Games komt dan de wereldtop.
Het is vijf voor twaalf voor de Nederlandse atletiek. Het is voor ons na bijna twee jaar ondernemen in de atletiekwereld een pijnlijke constatering; de Nederlandse atletiek ligt nog mijlenver achter op andere sporten in Nederland. Wie denkt dat een atleet die op de Olympische Spelen heeft gestaan financieel het prima voor elkaar heeft, die slaat volledig de plank mis. Dafne Schippers heeft volgens het magazine Quote geen klagen, maar dat is dan ook een uitzondering.
Het is tijd voor vernieuwing. De ‘oudere’ garde hebben uitstekend werk verricht, maar weten nog niet de vertaalslag te maken naar een commerciëlere sport. Als start-up hebben wij daar ook mee te maken. Op nieuwe ideeën die wij verzinnen wordt vaak geïrriteerd gereageerd met Twitterberichten van volwassen mensen uit de atletiek. Niks mis mee, maar het geeft de veroudering van de atletiek weer. Er is op deze manier nog geen ruimte voor vernieuwing, waardoor atleten op deze manier nog lang zelf op zoek moeten gaan naar financiële middelen om hun droom te ondersteunen. Absoluut niet dat wij het wiel hebben uitgevonden, want wij kunnen nog veel leren van de ‘oudere’ garde, maar persoonlijk vind ik het een verademing om jonge honden als Niels Groen, Odile Verzantvoort en Max Kooijmans furore te zien maken in de atletiekwereld. Ik hoop dat er op korte termijn meer van dat soort jongens en meiden zich gaan inzetten om de atletiekwereld te vernieuwen.
Ben jij benieuwd hoe wij ons inzetten om topatleten samen met bedrijven en evenementen te ondersteunen om hun droom te verwezenlijken? Lees dan hier meer.
Foto: Max Kooijmans