Afgelopen zondag liep Wilske Hager de Berlijn marathon. Haar eerste marathons liep ze op basis van het Sportrusten-schema, waarbij ze maximaal 14 kilometer liep. Richting Berlijn pakte ze het anders aan en ging ze meer kilometers maken en deed ze elke dinsdagavond intervaltraining bij de Running Gils Groningen. Wij blikken met Wilske terug op de marathon.
Door de redactie
Afgelopen weekend liep je de marathon van Berlijn. Hoe vond je het om mee te doen aan deze grote marathon?
Bijzonder indrukwekkend. Een marathon is voor mij als een ritje in de achtbaan. Let wel: een vier-uur-durende achtbaanrit, waarbij je je eigen karretje mag voorttrekken. De 42 zware kilometers die ik rende in Berlijn ben ik nog steeds aan het verwerken. Het ene moment voel je je onverslaanbaar en het andere moment zou je wel door de grond willen zakken van ellende. De marathon van Berlijn was extra speciaal, omdat het mijn eerste internationale marathon en tevens major was.
Hoe zag je voorbereiding er in aanloop naar de marathon uit?
Mijn eerdere drie marathons liep ik op basis van het Sportrusten-schema, waarbij je duurlopen maximaal 14 kilometers tellen. Ondanks dat ik hier prima op heb gelopen wilde ik in aanloop naar de Berlijn Marathon meer kilometers maken, wat betekende: langere duurlopen. Wekelijks bouwden de kilometers van de duurlopen zich op tot 30 kilometer. Naast de duurlopen deed ik iedere week nog een herstelloop, tempoloop en intervaltraining. Die laatste trainingen liep ik overigens niet alleen, maar deed ik op dinsdagavond met de Running Girls Groningen!
Mijn eerdere drie marathons liep ik op basis van het Sportrusten-schema, waarbij je duurlopen maximaal 14 kilometers tellen.
Wat heb je een dag voor de wedstrijd gedaan?
De dag voor de Marathon reed ik samen met mijn vriend, moeder en broertje richting Berlijn. Nog net op tijd haalden we mijn startnummer op bij de Marathon Expo. Vervolgens reden we richting ons hotel waar we ons installeerden. Ietwat aan de late kant zaten we eindelijk aan een pizza en probeerde ik nog zoveel mogelijk koolhydraten te eten. Vervolgens gauw terug naar het hotel en naar bed. Maar slapen? Dat lukte niet echt. In m’n dromen had ik die nacht al een marathon gelopen..
De dag voor de Marathon reed ik samen met mijn vriend, moeder en broertje richting Berlijn. Nog net op tijd haalden we mijn startnummer op bij de Marathon Expo.
Hoe voelde je benen een dag na de wedstrijd?
M’n benen voelden erg stijf, alsof je opnieuw leert lopen. Hoewel je de beweging nog kent en automatisch maakt, heb je een beetje een week gevoel in je benen. Vooral de ‘trap aflopen’ gaat moeizaam en voelt beter als je ‘m achteruit neemt! Deze spierpijn neem ik graag voor lief aangezien ik er nergens blijvende last aan heb overgehouden. Bovendien voel je dankzij die spierpijn nog geruime tijd wat voor een prestatie je hebt geleverd!
Kun je onze lezers één reden geven waarom je mee zou moeten doen aan de marathon van Berlijn?
Een internationale marathon die toch een beetje voelt als een ‘thuismarathon’, een groot en uitzinnig publiek en een parcours langs de highlights van de stad. O ja, en die mooie medaille natuurlijk!
Wat is je ultieme droom?
Hoewel ik mij aansluit bij menig marathonloper die heel graag de ‘Six Majors’ gelopen wil hebben, krijg ik altijd de kriebels als ik blader door mijn boek ‘Wereldmarathons’. Denk aan ‘The Great Wall Marathon’ over de Chinese Muur, de ‘Antartic Ice Marathon’ op de Zuidpool of de ‘Sahara Marathon’ die gelopen wordt in de woestijn. Er staan 50 marathons in het boek, waarvan ik er nu twee heb gelopen (Amsterdam en Berlijn). Ik zou ontzettend geprezen zijn wanneer ik alle marathons uit het boek heb kunnen en mogen lopen!
Foto’s: Wilske Hager